ما و تیغ های آخته تفرقه!

تیغ در میان ما نهاده اند آنانی که  اتحاد ما را باعث شکست خود می دانند. ما را به سر خط کشتن و انفجار و انتحار می خواهند بکشانند کسانی که موفقیت زندگی خود را در مرگ ما می جویند و دریغ و افسوس می بینیم در گوشه هایی از جهان اسلام، این وسوسه ها چونان ویروس بیماری زا در رگ و پیه جهان اسلام می دود و فاجعه می آفریند حال آنکه باید یادمان بیاید و بماند ، وقتی به یک قبله نماز می خوانیم، وقتی زبان دعا و مناجات مان یکی است، وقتی به یک سبک عبادت می کنیم ، وقتی حلال و حرام و حتی واجب و مستحب مان یک جور است، وقتی به پیروی از یک پیامبر، مفتخر می شویم، وقتی سبک زندگی مان یک سان است ، نمی دانم چه چیزی باعث می شود کنار یکدیگر نمانیم جز توطئه شیطانی آنانی که منافع شان را در تفرقه ما می جویند؟ من معتقدم به همان اندازه که در جاده تفرقه حرکت می کنیم و از یکدیگر دور می شویم، از اسلام و هندسه نبوی هم فاصله می گیریم و به جغرافیای شیطان نزدیک می شویم. جغرافیایی که با جهنم تفاوتی ندارد! اگر از جهنم گریزانیم، که باید باشیم، وقت است تا تغییر مسیر دهیم به سمت همگرایی که پیامبر اعظم ( صلی الله علیه و آله و سلم) می فرمایند: من فارق الجماعة مات میتة جاهلیة. یعنی ؛ هر کس از گروه «مسلمانان» جدا شود بر مرگ جاهلیت بمیرد.(1) و حال باید پرسید آنانی که تیغ می شوند و در وحدت ملی و وحدت دینی می نشینند، چه پاسخی دارند برای پیامبر رحمت که رحمت او نیز در وحدت، متجلی می شود؟ مگر نمی بینیم که از دل تفرق ما، منافع دشمن مشترک بیرون می آید؟ مگر در نمی یابیم که از این جدایی، دشمنی می روید و از این دشمنی هم تیغی ساخته می شود برای تراشیدن. این سخن صریح پیامبر اکرم(ص) است که در گوش زمین و زمان می پیچد تا مردمان را هشدار دهد که ؛ ألا إن فی التباغض الحالقة لا أعنی حالقة الشعر و لکن حالقة الدین. یعنی؛ آگاه باشید که در دشمنی ها، ستردن و تراشیدن نهفته است، اما نه تراشیدن مو، بلکه ستردن دین.(2) این را امروزه به عینه می توانیم ببینیم که آن تیغ به تفرقه بلند شده ، برای دفاع خواسته یا ناخواسته و غافلانه از منافع صهیونیزم بین المللی ، بر حلقومی می نشیند که به فریاد علیه اسرائیل است. راستی چه شده است که چنین پنجه در چهره هم می کشیم ؟ حواس مان هست که خون برادر خود را به خون می شوییم تا استکبار جهانی، آب گوارا بنوشد؟ شده ایم تیغ عریان در دست زنگی مست صهیونیزم غافل از اینکه بر سر شاخه نشسته ایم و از خود و دین خویش" بن" می بریم و از یاد برده ایم انگار این سخن امام علی ( علیه السلام) که فرمود: دست خدا بر سر جماعت است، از تفرقه بپرهیزید، زیرا شخص تکرو، شکار شیطان است همانگونه که گوسفند تکرو، طعمه گرگ است.(3) پس هوشیاری افزون کنیم و در مسیر وحدت، یکدلی افزون کنیم که برای رسیدن به فردای بهتر همه مسلمانان باید همراه باشند و همراه باشیم و همدل و یک پارچه  و مجتمع و متراکم که دست خدا و قدرت فائقه حضرت حق در میان جماعت است چنانکه پیامبر وحدت می فرمایند؛ عَلَيْكُمْ بِالْجَمَاعَةِ؛ فَإِنَّ يَدَ اللَّهِ عَلَى الْفُسْطَاط  یعنی،  به جماعت (يكپارچگى) روى آريد همانا دست خدا با جماعات است. (4) همین دست است که دست ما را بالتر می برد. همین دست است که به ما قدرت می بخشد و همین دست است که ما را به نصرت و فهم " وَمَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَـكِنَّ اللّهَ رَمَى..."(5) می رساند. همین فهم هم هست که ما را به ایستادگی می خواندبر مدار حق و حقیقت. اما واقعیت این است که تیغ تفرقه همواره در زبان برخی جاهلان، خون می طلبد و خون می ریزد. واقعیت تلخ این است که تشیع انگلیسی و تسنن آمریکایی دولبه قیچی شده اند تا ببرند اما نه دست دشمن را که گلوی دوست را غافلند انگار و یا خائنند انگار که کلام رسول وحدت را نمی شنوند که برای مردمان همیشه تاریخ می خوانند ؛ألجماعة رحمة و الفرقه عذاب. و این بیدار باش است برای همه ما مسلمانان به هر مذهب که بدانیم؛ جماعت «وحدت» ، مایه رحمت و تفرقه موجب عذاب است. (6)  پس اگر سرفرازی دو دنیا را می خواهیم، اگر اهتزاز پرچم عزت اسلام را می خواهیم، باید از تفرقه روی برگردانیم. باید به وسوسه های شیاطین هزار رنگ که ما را دور از هم و حتی رو در روی هم می خواهند، نه بگوئیم و به سر خط وحدت برگردیم...
پینوشت:
1 - نهج الفصاحة، .2855
2 - کافی، جلد 2، ص .346
3 - شرح نهج البلاغه، جلد 8، ص 112
4 - مجازات النبویه ص34
5 – انفال، آیه 17
6 - نهج الفصاحه، حدیث . 1323