دوری، دوستی نمی آورد، صله رحم ملی را برنامه ریزی کنیم

خبرگزاری رضوی- غلامرضا بنی اسدی؛ دوری و دوستی. این ضرب المثل را من چنین بازخوانی می کنم که برای حراست از دوستی، باید از حسد و کینه و قهر و ناخشنودی از موفقیت دیگران و خود خواهی، "دوری" کرد. این دوری است که می توان در شمار صفات حمیده و رفتار پسنیده به حساب آورد و الا در نظام تربیتیی که بر "صله رحم" این همه تاکید می شود، "دوری"، قطعا یک "ضد ارزش" است که باید از آن پرهیز کرد و پرهیز داد.
این کلامِ همواره حدیث و طراوت بخشِ حضرت امام رضا(ع) است که می فرمایند: " صِلْ رَحِمَكَ وَ لَوْ بِشَرْبَة مِنْ ماء، وَ أَفْضَلُ ما تُوصَلُ بِهِ الرَّحِمُ كَفُّ الأَذى عَنْه؛ پيوند خويشاوندى را برقرار كنيد گرچه با جرعه آبى باشد، و بهترين پيوند خويشاوندى، خوددارى از آزار خويشاوندان است." با این منطق، "دوری و دوستی" معنا ندارد بلکه باید به قرابت، رفاقت ها را افزون کرد. رفاقت که بیاید، قطعا نامهربانی ها جای خود را به مهر و محبت خواهند داد. دست های به خشم، مشت شده هم به سلام، باز خواهد شد. لب ها زیبایی لبخند را نقش خواهند کرد و هم نشینی ها، به همدلی ارتقا خواهد یافت و "صله دل ها" شکل خواهد گرفت. چیزی که به عنوان نیازِ اولویت دارِ امروز جامعه ما هم می توان بر آن تاکید کرد. ما نه فقط در میان اقربا و خویشان که در میان دوستان و همراهان هم به این خوی بهشتی محتاجیم و کلان تر از این دو، در سطح ملی به همدلی و صله دل ها نیاز داریم. وقتی امام رضا (ع) "كَثْرَةُ الُْمحِبّينَ" را از مولفه های عیش و شادکامی دنیا می دانند، مگر می توان در مزرعه آخرت، جز بذر دوستی افشاند؟ آنان که به کشت و کار غیر این مشغولند، هم در همین دنیا قهر و کینه درو خواهند کرد و هم با انبانی از کینه راهی محشر خواهند شد و در ابدیتِ پیش رو از همین سفره، لقمه برخواهند داشت.
اگر نتایج دنیایی این رفتار چنین تلخ و گزنده و نابود کننده است، معلوم است در قیامت چه به بار خواهد آورد. به سیره رضوی برگردیم، برای زیادی دوستان،برنامه بریزیم، صله را هم در رحم خونی و هم در رحم معرفتی و انقلابی به پیوستگی دائمی و به محبت غنی سازی کنیم. این راهبرد را هم عالم آل محمد چنین ریل گذاری فرموده اند؛ " تَزاوَرُوا تَحابُّوا وَ تَصافَحُوا وَ لا تَحاشَمُو؛ به ديدن يكديگر رويد تا يكديگر را دوست داشته باشيد و دست يكديگر را بفشاريد و به هم خشم نگيريد." به دیدار هم برویم و به ویژه مسئولان به دیدار هم بروند و دستِ دوستی هم را بفشارند تا از فشارِ افزون شده بر گرده مردم کاسته شود. رحم را فراتر از خویشاوندان، به اندازه ایران وسیع ببینند و با صله، سلامتِ اخلاقی و صلابتِ مدیریتی را امضا بگذارند. این گونه می توان به فردایی امید بست که بهتر از امروز خواهد بود و برای بهتر شدن فرداهایی که در راهند هم بستر سازی خواهد کرد، ان شاالله