روز عرفه; هنگامه محک ارزش‌های والای انسانی
به گزارش خبرگزاری رضوی، بار دیگر عرفه فرا رسیده، همان روزی که از خاستگاه زمان و مکان جدا می شویم و به سایه روشن معرفت نزدیک...
اما آن‌چنان سرگردان در ظواهر دنیا غرق شده‌ایم که پرده‌ای ضخیم از ناباوری‌ها در وجود رخنه کرده است. در دنیایی که نیکی و پلیدی جابجا شده و ضدارزشها خود را به جای ارزش قالب می‌کنند!
آنجا که نفس سرکشِ لجام‌گسیخته می‌تازد و عنان انسان را در دست گرفته و مسیر رستگاری را ناهموار می‌سازد، درست در بزنگاه تردیدها و میل به فرومایگی نفس، چراغی مسیر را روشن می‌کند. چراغی که ریشه در معرفت انسانی دارد و سرچشمه فطرتی مقدس است.
امروز عرفه است... روزی که دور از تعلقات دنیا از خویشتنِ خویش عبور می کنیم.
امروز عرفه است... همان روزی که نفس به قربانگاه رفته و اسماعیل‌گونه آماده ذبح می‌شود.
همان هنگامه‌ای که معرفت نفس و ادراک وجودی ذات انسانی، همچون قطره‌های باران که پاکی و طراوت می بخشد، جان آدمی را حیاتی دوباره القا می‌کند.
همان هنگامه‌ای که حاجیان را به تکاپو در عرفات وادار کرده و همچون "خسی در میقات" پای فرسایشی و دلدادگی را در هم آمیخته و معجونی غریب از آن در کام انسان می‌ریزد.
عرفه وجود را روشنا می بخشد و پرتوهای خلوصش، ظرفیت انسان شدن را منعکس می‌کند.
درک ما از اینکه در کدام درجه از انسانیت ایستاده‌ایم و راه رسیدن به "من عرف ربه فقد عرف نفسه" را نشان می‌دهد.
هروله‌کنان در صحرای عرفات، پا به پای حاجیان جا مانده از حج بیت‌الله الحرام، یکدل و یک‌صدا لبیک می‌گوییم به قصه ناب تعالی و تکامل وجود.
لبیک می‌گوییم به پروردگاری که خریدار دل‌های شکسته و بازکننده قفل‌های‌بسته است...
نقل است که در عرفات هنگامی که آدم به عرش نگریست و نام‌های مقدس پنج‌گانه را دید و جبرئیل آنها را به او تلقین کرد که ای آدم! بگو:
یا حمید بحق محمد
یا عالی بحق علی
یا فاطر به حق فاطمه
یا محسن بحق الحسن
یا قدیم الاحسان بحق الحسین(علیه السلام)
هنگامی که نام پنجمین آنان را به زبان آورد، سیلاب اشکش جاری شد و قلبش خاشع گردید و گفت: چرا یاد و نام پنجمین آنان، قلبم را می شکند و سیلاب اشک را جاری می سازد؟
جبرئیل در بیان علت آن به مرثیه سرایی حسین(علیه السلام) پرداخت و آدم و فرشتگان نیز شنیدند و گریستند..
و این است عصاره مناجات امام حسین در روز عرفه و آنچه از وجود مقدسش از ابد تا به ازل پیوند خورده است.
اما آن‌چنان سرگردان در ظواهر دنیا غرق شده‌ایم که پرده‌ای ضخیم از ناباوری‌ها در وجود رخنه کرده است. در دنیایی که نیکی و پلیدی جابجا شده و ضدارزشها خود را به جای ارزش قالب می‌کنند!
آنجا که نفس سرکشِ لجام‌گسیخته می‌تازد و عنان انسان را در دست گرفته و مسیر رستگاری را ناهموار می‌سازد، درست در بزنگاه تردیدها و میل به فرومایگی نفس، چراغی مسیر را روشن می‌کند. چراغی که ریشه در معرفت انسانی دارد و سرچشمه فطرتی مقدس است.
امروز عرفه است... روزی که دور از تعلقات دنیا از خویشتنِ خویش عبور می کنیم.
امروز عرفه است... همان روزی که نفس به قربانگاه رفته و اسماعیل‌گونه آماده ذبح می‌شود.
همان هنگامه‌ای که معرفت نفس و ادراک وجودی ذات انسانی، همچون قطره‌های باران که پاکی و طراوت می بخشد، جان آدمی را حیاتی دوباره القا می‌کند.
همان هنگامه‌ای که حاجیان را به تکاپو در عرفات وادار کرده و همچون "خسی در میقات" پای فرسایشی و دلدادگی را در هم آمیخته و معجونی غریب از آن در کام انسان می‌ریزد.
عرفه وجود را روشنا می بخشد و پرتوهای خلوصش، ظرفیت انسان شدن را منعکس می‌کند.
درک ما از اینکه در کدام درجه از انسانیت ایستاده‌ایم و راه رسیدن به "من عرف ربه فقد عرف نفسه" را نشان می‌دهد.
هروله‌کنان در صحرای عرفات، پا به پای حاجیان جا مانده از حج بیت‌الله الحرام، یکدل و یک‌صدا لبیک می‌گوییم به قصه ناب تعالی و تکامل وجود.
لبیک می‌گوییم به پروردگاری که خریدار دل‌های شکسته و بازکننده قفل‌های‌بسته است...
نقل است که در عرفات هنگامی که آدم به عرش نگریست و نام‌های مقدس پنج‌گانه را دید و جبرئیل آنها را به او تلقین کرد که ای آدم! بگو:
یا حمید بحق محمد
یا عالی بحق علی
یا فاطر به حق فاطمه
یا محسن بحق الحسن
یا قدیم الاحسان بحق الحسین(علیه السلام)
هنگامی که نام پنجمین آنان را به زبان آورد، سیلاب اشکش جاری شد و قلبش خاشع گردید و گفت: چرا یاد و نام پنجمین آنان، قلبم را می شکند و سیلاب اشک را جاری می سازد؟
جبرئیل در بیان علت آن به مرثیه سرایی حسین(علیه السلام) پرداخت و آدم و فرشتگان نیز شنیدند و گریستند..
و این است عصاره مناجات امام حسین در روز عرفه و آنچه از وجود مقدسش از ابد تا به ازل پیوند خورده است.
