خبرگزاری رضوی گزارش می دهد؛
دحوالارض؛ فرصت دوباره بندگی
دحوالارض چیست؟
در روایات گوناگون آمده خداوند وقتی کره زمین را آفرید، این کره سراسر آب بود تمام روی زمین را آب فرا گرفته بود، از روز دحوالارض یعنی 25 ذی القعده کره زمین شروع به خشک شدن کرد نخستین خشکی ها از زیر آب سر برآوردند و کم کم زمین به شکل یک چهارم خشکی های امروزی درآمد.
بر طبق بعضی از روایات نیز، سرزمین «مکه» و خانه «کعبه» از نخستین مکانی بودند که از زیر آب بیرون آمده و خشک شدند به همین دلیل به مکه «ام القرا» یعنی مادر همه آبادی ها می گویند.
دَحْوُ الأرْض، اصطلاحی قرآنی و حدیثی به معنای گستراندن زمین است. به گفته آیت الله مکارم شیرازی در تفسیر نمونه، منظور از آن این است که سطح زمین را در آغاز، آبهای حاصل آمده از بارانهای سیلابی فرا گرفته بود. این آبها، به تدریج در گودالهای زمین فرو رفتند و خشکیها از زیر آب، سربرآوردند و روز به روز گسترده شدند تا به حالت کنونی درآمدند. از نظر ابوالحسن شعرانی، دحو الارض به معنای گسترانیدن خشکی های زمین است نه کره زمین. حسن حسنزاده آملی نیز آن را به معنای گسترده شدن زمین از برآمدهترین نقطه آن معنا کرده است. برخی از مفسران نیز دحو را به معنای حرکت دادن و دحو الارض را به معنای حرکت زمین معنا و تفسیر کردهاند.
در واقع دحو در لغت به معنای گسترش دادن و چیزی را از جای آن برکندن آمده است. در تفسیر نمونه آمده است که دحو به معنای گستردن است؛ اما بعضی آن را به معنی تکان دادن چیزی از محل اصلیاش معنا کردهاند. این دو معنا، لازم و ملزوم یکدیگر بوده و به یک ریشه بازمیگردند.
اعمال روز دحوالارض
براى روزه و عبادت این روز ثواب بسیار نوشتهاند، و در این روز نماز و دعاى مخصوصى وارد شده است. دعاى این روز مشتمل بر مضامین عالى اخلاقى - اجتماعى و طلب رحمت و توفیق توبه و پیروزى اهل حق میباشد. گویا تعیین یک روز خاص رمزی است از دورهاى که زمین از وضع پیشین متحول شده و چهره سوزان و خشمناک آن به تدریج به صورت رحمت درآمده و زمین و هوا آماده براى پیدایش آب و گیاه و انسان گشت. راوی میگوید: «به هنگام جوانى در شب بیست و پنجم ذیقعده به همراه پدرم در خدمت امام رضا(ع) شام خوردیم، پس امام(ع) فرمود: شب بیست و پنجم ماه ذى القعده حضرت ابراهیم و حضرت عیسى بن مریم- که بر آنان درود باد- متولد شدند. و زمین در آن شب از زیر کعبه گسترش پیدا کرد، و نیز فضیلتى در این شب وجود دارد که هیچکس از آن یاد نکرده است و آن این است که هر کس در آن روز روزه بگیرد مانند کسى است که شصت ماه روزه گرفته باشد».