درس مواسات رضوی در کشور امام رضا(ع)

خبرگزاری رضوی- غلامرضا بنی اسدی؛ کرونا که جهانگیر شد. کمک رسانی به آسیب دیدگان به عنوان یک حرکت انسانی، نیز در گوشه، گوشه جهان، اتفاق افتاد و توانگران بسیاری به یاری آحاد گرفتار جامعه آمدند اما در ایران، در جمهوری اسلامی ایران ، با مفهوم متعالی "مواسات" وارد سطحی فراتر از کمک رسانی مرسوم جهانی شدیم. لذا در فرهنگ واژگانی مان هم شاهد یک نوبینی و نوخوانی خاص هستیم و می بینیم که "مواسات" از جمله کلماتی است که ورودی شکوهمند در ادبیات گفتاری و رفتاری هموطنان ما داشته است. آن هم نه به عنوان یک کلمه در شمار دیگر کلماتی که با یک حادثه و اتفاق می آیند، مانور می دهند و می روند بل به عنوان یک کلمه کلیدی، ساختارمند، مانا و با فراوانی بسیار و مفهومی قفل گشا که ریشه در ادبیات دینی ما نیز دارد.بازخوانی اجرایی امروزین مواسات هم به همان شیوه ای است که در سلوک پیشوایان دین تحقق داشته است.
مولای ما حضرت رضا(ع) در این عرصه اجتماعی، به گفتار و رفتار معلمی درس آموز و متالع هستند تا جایی که رفتار حضرت ایشان در زیارتنامه نیز ظهوری آشکار دارد و در فرازی به این تجلی بشکوه چنین شهادت می دهیم؛ "السلام علی غوث الله فان و من صارت به ارض خراسان"، سلام و درود بر چاره ساز و فریادرس بیچارگان، و سلام به آن کسی که سرزمین خراسان به برکت وجود او به سان خورشیدِ تابان جلوه گر گشته است. در گزارش های زندگی ایشان نیز فراوان می خوانیم این سنت حسنه را و به جرات می توان گفت یکی از صفات برجسته امام رضا (علیه السلام) مواسات و همدردی با محرومان بوده است. امام، به ظرافت همه جوانب را در رعایت حال و تکریم احوال "نابرخورداران" رعایت می فرمودند و با هم نشینی و همسفرگی با آنان، "مواسات" را معنایی تام می بخشیدند چنان که در گزارشی از نگاه مردی بلخی چنین می خوانیم؛ "من در سفر خراسان همراه امام رضا علیه السلام بودم، یکی از روزها دستور داد سفره غذا را گستردند و همه خادمان را که از اهل سودان بوده اند کنار سفره دعوت کرد تا در معیت آنها غذا تناول نماید [نشستن این بینوایان در کنار سفره آن حضرت برای یکی از یاران او ـ که امام و احساسِ انسانی و الهی او را درست باز نیافته بود ـ گران و ناخوش آیند آمد؛ لذا] عرض کرد: اگر سفره ای جدای از سفره خویش برای این بینوایان سیه چرده و رنگین پوست تمهید می کردید بهتر به نظر می رسید. حضرت پاسخ فرمود: پروردگار تبارک و تعالی یکی است، پدر و مادر همه ما یکی است، و جزا و پاداش [و ارزش و احترام] افراد در گرو اعمال و کردارهای آنها است [نه رنگ پوست و یا سایر امتیازاتِ پوشالی صوری]." و بدین گونه نگاه خویش را با شان انسانی، ترجمانی ماندگار فرمودند تا درس به همه کلاس ها و درس آموزان برسد که هم باید کمک کرد و هم باید کرامت کمک پذیر را در نظر داشت و هم  با غمخواری و غربت زدایی از کمک خواهان، شکوه متعالی مکتب اسلام را نمایان کرد چه اگر دیگر مکاتب، به کمک، به عنوان رفتاری انسانی، توجه می دهند، در مکتب اهل بیت که جانمایه از زالی وحی و حقیقت نبوت گرفته است، کمک با مواسات و همدلی و غریب پرسی و تیمار داری همراه است.
شاید بتوان این را در ولایتِ دو سویه امام و امت تعریف کرد که هم مردم به حضرات ائمه، تولا و عشق دارند و هم ائمه(ع) فراتر از تکلیف هدایت خلق، به بندگان خدا محبتی پدرانه دارند. همین محبت دوسویه است که جمع مردمان را به امت ارتقا می دهد. در تعریف امت- امامت است که جامعه دینی صاحب ساختاری قوام یافته می شود که حق در همه ساحت ها احیا می شود و باطل در هم می شکند. باری، مواسات، درس و رسم امام رضاست. درسی که امروز، باید رسم الخط زندگی ما قرار گیرد در روزگاری که یک بیماری، جهان گیر شده است و جهانیان را زمین گیر کرده است. این سنت رضوی در شهر امام رضا و در کشور امام رضا باید نمودی فراگیر داشته باشد که الحمد لله تا کنون نیز چنین بوده است. از بخشودگی اجاره خانه ها و مغازه ها، تا توزیه بسته های معیشتی برای نیازمندان آبرو مند تا دست گیری از دست های خالی تا مهر و محبت و غم زدایی از چهره گرفتاران. به واقع ایران با این رفتار در کنار جهاد علمی و سلامت بخشی مجاهدان و پهلوانان نظام سلامت، در جهان درخشید. با این که کشور ما با موج شدید بیماری مواجه بود و در سخت ترین شرایط تحریم های ظالمانه نیز به سر می برد اما فرزندان دانشمند ایران، به خوبی از سلامت مردم دفاع کردند و آحاد جامعه نیز با همدلی و همراهی و مواسات، اقشار ضعیف را زیر چتر حمایت گرفتند و امروز، شاهد جلوه های ناب این موفقیت تام هستیم.....