گفت‌وگو با خدا نوعی تقواست که مقدمه آن گفت‌وگو با خلق است

به گزارش خبرگزاری رضوی، فاطمه صدر عاملی، عضو هیأت مدیره کانون گفت‌وگو، مترجم کتاب «باهم اندیشیدن: راز گفت‌وگو» در تازه‌ترین یادداشت خود که که در پایگاه کانون گفت‌وگو منتشر شده، به صحبت درباره ارتباط گفت‌وگویی با خداوند پرداخته است. به باور او انسان گفت‌وگوی با خدا و خالق هستی را از سر نیاز و داشتن درخواست و خواهشی انجام نمی‌دهد، بلکه در گفت‌وگو با خداوند، انسان باید خود را صاحب اختیار و عامل بداند نه اینکه از سر عجز به حق روی بیاورد. متن این یادداشت را در ادامه می‌خوانیم:
جمله ذرات عالم در نهان / ‏با تو می‌گویند روزان و شبان
ما سمیعیم و بصیریم و هشیم / ‏ با شما نامحرمان ما خامشیم
ماه رمضان ماه نزول قرآن است، ماه گفت‌وگوی بندگان با خداوند، ماه برکت و ماه نزدیک شدن بیشتر به خداوند و مردم.
اگرچه قرآن در ماه رمضان نازل شده اما مانند هستی در همه‌وقت و همه‌جا ساری و جاری است و با انسان سخن می‌گوید. انسانی که در کوران زندگی کمتر به خود فرصت می‌دهد گوش جان به پیام خداوند بسپارد و به عبارت دیگر نامحرم می‌شود، در ماه رمضان از او دعوت می‌شود که نزول پیام را جدی بگیرد و خود را آماده گفت‌وگو با خداوند کند.
گفت‌وگو با خداوند منحصر به نماز و دعا نیست. در همه لحظات زندگی می‌توان با خدا صحبت کرد. همان‌طور که حواس پنج‌گانه ما همیشه و به‌طور خستگی ناپذیر با ما هستند و دریافت ما را از جهان ممکن می‌سازند آمادگی و توانایی برای گفت‌وگو با خداوند نیز در وجود ما جریان دارد و پیوسته با ماست و همراه ماست و این ما هستیم که توان آن را داریم که خود را آماده شنیدن کنیم و موانع بر سر راه شنیدن را کنار بگذاریم.
گفت‌وگو با خداوند با تلاش برای شنیدن پیام او آغاز می‌شود. خدا همه جا هست و پیام و نشانه‌های او انسان را دربرگرفته است.
در گفت‌وگوی میان خداوند و انسان، کلام، ابزار ارتباط نیست بلکه احساس و تفکر انسان و نشانه‌های موجود و نوع برداشت انسان این گفت‌وگو را ممکن می‌سازد. آگاهی و آمادگی و نیت و عمل انسان و اشارات از جانب خدا گفت‌وگو را به جریان می‌اندازد. نوعی همکاری و همنوایی و همراهی بین خداوند و انسان در جریان است.
سخن گفتن با خداوند از یک طرف توجه به ویژگی‌ها، اسم‌ها و صفات اوست و از طرف دیگر به آگاهی درآوردن داشته‌ها و وضعیت خود و بالاخره رعایت مهارت‌ها و شرایط گفت‌وگو. به عبارت دیگر نوعی تقوی و شکرگذاری است. سخن بر سر نیاز و درخواست انسان از خدا نیست، بلکه همراه شدن آگاهانه با خداوند است. همراه می‌شوی و با او سخن می‌گویی و برای رسیدن به جواب سخن خود از نشانه‌های او الهام می‌گیری. از کمبودها نمی‌گویی بلکه برای تکمیل داشته‌ها از او نیرو می‌گیری. در گفت‌وگو با خداوند خود را صاحب اختیار و عامل می‌دانی و از سر عجز به او روی نمی‌آوری.
اطراف انسان پر از نشانه‌های او و پیام اوست. انسان می‌تواند خود را آماده دریافت و گفت‌وگو با خداوند کند. جواب خداوند نمی‌تواند کلمه باشد، چه کلمه معنای معین و ثابتی دارد در حالی‌که بیان و پیام و جواب خداوند متناسب با هر بنده گفت‌وگو کننده است و آن بنده شرایط فهم را متناسب با رویکرد خود دارد و نمی‌تواند عام و متعین باشد. این بنده گفت‌وگو کننده است که با توجه به سوال و وضعیت خود و آگاهی از اسماً الهی رمز پیام را واگشایی می‌کند و جواب خود را دریافت می‌کند. جوابی که خاص همان بنده است و عمومیت ندارد. قرآن به بیان دیگر خواندن است. به آن معنا که رمزهای خداوند را در گفت‌وگو با خداوند می‌توان به نسبت زمینه‌های خود و توانایی خود خواند و دریافت کرد.
ارتباط و گفت‌وگوی واقعی با مردم و رعایت اخلاق گفت‌وگو زمینه‌ساز گفت‌وگو با خداوند است و گفت‌وگوی با خداوند نیز زمینه‌ساز ارتباط انسانی و مهربانی و همدلی است.
امیدواریم در این ماه بتوانیم با خدا گفت‌وگو کنیم و بذر دوستی و مهربانی و همفکری و همکاری را هرچه بیشتر بیافشانیم و از برکت ماه رمضان مبارک که به یقین در گفت‌وگو با خداوند و خلق او نهفته است، بهره‌مند شویم.