گفتوگو با خدا نوعی تقواست که مقدمه آن گفتوگو با خلق است
فاطمه صدر عاملی
به گزارش خبرگزاری رضوی، فاطمه صدر عاملی، عضو هیأت مدیره کانون گفتوگو، مترجم کتاب «باهم اندیشیدن: راز گفتوگو» در تازهترین یادداشت خود که که در پایگاه کانون گفتوگو منتشر شده، به صحبت درباره ارتباط گفتوگویی با خداوند پرداخته است. به باور او انسان گفتوگوی با خدا و خالق هستی را از سر نیاز و داشتن درخواست و خواهشی انجام نمیدهد، بلکه در گفتوگو با خداوند، انسان باید خود را صاحب اختیار و عامل بداند نه اینکه از سر عجز به حق روی بیاورد. متن این یادداشت را در ادامه میخوانیم:
جمله ذرات عالم در نهان / با تو میگویند روزان و شبان
ما سمیعیم و بصیریم و هشیم / با شما نامحرمان ما خامشیم
ماه رمضان ماه نزول قرآن است، ماه گفتوگوی بندگان با خداوند، ماه برکت و ماه نزدیک شدن بیشتر به خداوند و مردم.
اگرچه قرآن در ماه رمضان نازل شده اما مانند هستی در همهوقت و همهجا ساری و جاری است و با انسان سخن میگوید. انسانی که در کوران زندگی کمتر به خود فرصت میدهد گوش جان به پیام خداوند بسپارد و به عبارت دیگر نامحرم میشود، در ماه رمضان از او دعوت میشود که نزول پیام را جدی بگیرد و خود را آماده گفتوگو با خداوند کند.
گفتوگو با خداوند منحصر به نماز و دعا نیست. در همه لحظات زندگی میتوان با خدا صحبت کرد. همانطور که حواس پنجگانه ما همیشه و بهطور خستگی ناپذیر با ما هستند و دریافت ما را از جهان ممکن میسازند آمادگی و توانایی برای گفتوگو با خداوند نیز در وجود ما جریان دارد و پیوسته با ماست و همراه ماست و این ما هستیم که توان آن را داریم که خود را آماده شنیدن کنیم و موانع بر سر راه شنیدن را کنار بگذاریم.
گفتوگو با خداوند با تلاش برای شنیدن پیام او آغاز میشود. خدا همه جا هست و پیام و نشانههای او انسان را دربرگرفته است.
در گفتوگوی میان خداوند و انسان، کلام، ابزار ارتباط نیست بلکه احساس و تفکر انسان و نشانههای موجود و نوع برداشت انسان این گفتوگو را ممکن میسازد. آگاهی و آمادگی و نیت و عمل انسان و اشارات از جانب خدا گفتوگو را به جریان میاندازد. نوعی همکاری و همنوایی و همراهی بین خداوند و انسان در جریان است.
سخن گفتن با خداوند از یک طرف توجه به ویژگیها، اسمها و صفات اوست و از طرف دیگر به آگاهی درآوردن داشتهها و وضعیت خود و بالاخره رعایت مهارتها و شرایط گفتوگو. به عبارت دیگر نوعی تقوی و شکرگذاری است. سخن بر سر نیاز و درخواست انسان از خدا نیست، بلکه همراه شدن آگاهانه با خداوند است. همراه میشوی و با او سخن میگویی و برای رسیدن به جواب سخن خود از نشانههای او الهام میگیری. از کمبودها نمیگویی بلکه برای تکمیل داشتهها از او نیرو میگیری. در گفتوگو با خداوند خود را صاحب اختیار و عامل میدانی و از سر عجز به او روی نمیآوری.
اطراف انسان پر از نشانههای او و پیام اوست. انسان میتواند خود را آماده دریافت و گفتوگو با خداوند کند. جواب خداوند نمیتواند کلمه باشد، چه کلمه معنای معین و ثابتی دارد در حالیکه بیان و پیام و جواب خداوند متناسب با هر بنده گفتوگو کننده است و آن بنده شرایط فهم را متناسب با رویکرد خود دارد و نمیتواند عام و متعین باشد. این بنده گفتوگو کننده است که با توجه به سوال و وضعیت خود و آگاهی از اسماً الهی رمز پیام را واگشایی میکند و جواب خود را دریافت میکند. جوابی که خاص همان بنده است و عمومیت ندارد. قرآن به بیان دیگر خواندن است. به آن معنا که رمزهای خداوند را در گفتوگو با خداوند میتوان به نسبت زمینههای خود و توانایی خود خواند و دریافت کرد.
ارتباط و گفتوگوی واقعی با مردم و رعایت اخلاق گفتوگو زمینهساز گفتوگو با خداوند است و گفتوگوی با خداوند نیز زمینهساز ارتباط انسانی و مهربانی و همدلی است.
امیدواریم در این ماه بتوانیم با خدا گفتوگو کنیم و بذر دوستی و مهربانی و همفکری و همکاری را هرچه بیشتر بیافشانیم و از برکت ماه رمضان مبارک که به یقین در گفتوگو با خداوند و خلق او نهفته است، بهرهمند شویم.
جمله ذرات عالم در نهان / با تو میگویند روزان و شبان
ما سمیعیم و بصیریم و هشیم / با شما نامحرمان ما خامشیم
ماه رمضان ماه نزول قرآن است، ماه گفتوگوی بندگان با خداوند، ماه برکت و ماه نزدیک شدن بیشتر به خداوند و مردم.
اگرچه قرآن در ماه رمضان نازل شده اما مانند هستی در همهوقت و همهجا ساری و جاری است و با انسان سخن میگوید. انسانی که در کوران زندگی کمتر به خود فرصت میدهد گوش جان به پیام خداوند بسپارد و به عبارت دیگر نامحرم میشود، در ماه رمضان از او دعوت میشود که نزول پیام را جدی بگیرد و خود را آماده گفتوگو با خداوند کند.
گفتوگو با خداوند منحصر به نماز و دعا نیست. در همه لحظات زندگی میتوان با خدا صحبت کرد. همانطور که حواس پنجگانه ما همیشه و بهطور خستگی ناپذیر با ما هستند و دریافت ما را از جهان ممکن میسازند آمادگی و توانایی برای گفتوگو با خداوند نیز در وجود ما جریان دارد و پیوسته با ماست و همراه ماست و این ما هستیم که توان آن را داریم که خود را آماده شنیدن کنیم و موانع بر سر راه شنیدن را کنار بگذاریم.
گفتوگو با خداوند با تلاش برای شنیدن پیام او آغاز میشود. خدا همه جا هست و پیام و نشانههای او انسان را دربرگرفته است.
در گفتوگوی میان خداوند و انسان، کلام، ابزار ارتباط نیست بلکه احساس و تفکر انسان و نشانههای موجود و نوع برداشت انسان این گفتوگو را ممکن میسازد. آگاهی و آمادگی و نیت و عمل انسان و اشارات از جانب خدا گفتوگو را به جریان میاندازد. نوعی همکاری و همنوایی و همراهی بین خداوند و انسان در جریان است.
سخن گفتن با خداوند از یک طرف توجه به ویژگیها، اسمها و صفات اوست و از طرف دیگر به آگاهی درآوردن داشتهها و وضعیت خود و بالاخره رعایت مهارتها و شرایط گفتوگو. به عبارت دیگر نوعی تقوی و شکرگذاری است. سخن بر سر نیاز و درخواست انسان از خدا نیست، بلکه همراه شدن آگاهانه با خداوند است. همراه میشوی و با او سخن میگویی و برای رسیدن به جواب سخن خود از نشانههای او الهام میگیری. از کمبودها نمیگویی بلکه برای تکمیل داشتهها از او نیرو میگیری. در گفتوگو با خداوند خود را صاحب اختیار و عامل میدانی و از سر عجز به او روی نمیآوری.
اطراف انسان پر از نشانههای او و پیام اوست. انسان میتواند خود را آماده دریافت و گفتوگو با خداوند کند. جواب خداوند نمیتواند کلمه باشد، چه کلمه معنای معین و ثابتی دارد در حالیکه بیان و پیام و جواب خداوند متناسب با هر بنده گفتوگو کننده است و آن بنده شرایط فهم را متناسب با رویکرد خود دارد و نمیتواند عام و متعین باشد. این بنده گفتوگو کننده است که با توجه به سوال و وضعیت خود و آگاهی از اسماً الهی رمز پیام را واگشایی میکند و جواب خود را دریافت میکند. جوابی که خاص همان بنده است و عمومیت ندارد. قرآن به بیان دیگر خواندن است. به آن معنا که رمزهای خداوند را در گفتوگو با خداوند میتوان به نسبت زمینههای خود و توانایی خود خواند و دریافت کرد.
ارتباط و گفتوگوی واقعی با مردم و رعایت اخلاق گفتوگو زمینهساز گفتوگو با خداوند است و گفتوگوی با خداوند نیز زمینهساز ارتباط انسانی و مهربانی و همدلی است.
امیدواریم در این ماه بتوانیم با خدا گفتوگو کنیم و بذر دوستی و مهربانی و همفکری و همکاری را هرچه بیشتر بیافشانیم و از برکت ماه رمضان مبارک که به یقین در گفتوگو با خداوند و خلق او نهفته است، بهرهمند شویم.