سبک زندگی دینی/67
چشم دل باز کن که جان بینی/در آداب عبادت
ملیحه جهانبخش
نماز خواندن اش پنج دقیقه هم نمی شد! آنقدر سریع می خواند که بعید به نظر می رسید در این زمان کوتاه ذکرها را درست بخواند و رکوع و سجودش را صحیح به جا بیاورد. وقتی هم به شوخی یا جدی کسی به او می گفت کمی آهسته تر مومن خدا! چه عجله ای داری! می گفت: مهم این است که قضا نشود و نمازم را بخوانم خدا خودش قبول می کند؛ سخت نگیر! و باز هم همین شیوه را در نماز خواندن اش ادامه می داد...
عمل به واجبات دین اگر چه وظیفه هر مسلمانی است اما آداب خودش را دارد. گاهی برخی به اندازه ای سخت می گیرند و دیگران را مقید به مستحبات قبل و بعد از آن می کنند که شخص ممکن است از اصل واجب دور شود و گاهی برخی نیز چنان بر خود آسان می گیرند که گویی فقط برای انجام تکلیف است و بس!
کافیست انسان در عمل به واجبات دین مثلا خواندن نماز با رعایت آداب آن؛ تصور کند برای دیدار با شخصی مهیا می شود که در حق او نیکی بسیار داشته است. دیدن دوستی که همیشه و همه جا هوایش را داشته و نگذاشته حتی یک روز به حال خودش بماند و تنهایش گذاشته باشد. قطعا انسان با اشتیاق بسیار برای این دیدار آماده می شود و به ظاهر خودش می رسد و در زیباترین و معطرترین و پاکیزه ترین لباس ها به دیدارش می رود. و وقتی او را می بیند دوست دارد زمان دیرتر بگذرد و فرصت بیشتری برای این گفتگو فراهم باشد. دوست دارد با حوصله و آرامش در کنارش بنشیند و از تمام آن چیزهایی که دوست دارد با او گفتگو کند. حال تصور کنید نماز مصداق عینی همین دیدار است. دیدار با خدایی که لحظه ای در زندگی ما را به حال خود وا نمی گذارد و در سخت ترین و بهترین روزهای زندگی مان هوایمان را داشته است چطور می توانیم همین دقایق کوتاه دیدار در نماز را با بی حوصلگی بگذرانیم و بی توجه به معنا و اذکاری که بر زبان می آوریم فقط به تمام شدن نماز و انجام تکلیف فکر کنیم؟!
انسان اگر باور داشته باشد که خداوند او را در همه حال می بیند قطعا به شایستگی ظاهر خود را می آراید و در پاکیزه ترین لباس ها برای نماز می ایستد و در محضر دوست با ادب و آرامش نماز را به جای می آورد چنان که پيامبر خدا صلى الله عليه و آله می فرماید: «خدا را چنان عبادت كن كه گويى او را مى بينى؛ و اگر تو او را نمى بينى او تو را مى بيند.»1 (كنز العمّال : ۵۲۵۰)
_______________________________________________________________________
عمل به واجبات دین اگر چه وظیفه هر مسلمانی است اما آداب خودش را دارد. گاهی برخی به اندازه ای سخت می گیرند و دیگران را مقید به مستحبات قبل و بعد از آن می کنند که شخص ممکن است از اصل واجب دور شود و گاهی برخی نیز چنان بر خود آسان می گیرند که گویی فقط برای انجام تکلیف است و بس!
کافیست انسان در عمل به واجبات دین مثلا خواندن نماز با رعایت آداب آن؛ تصور کند برای دیدار با شخصی مهیا می شود که در حق او نیکی بسیار داشته است. دیدن دوستی که همیشه و همه جا هوایش را داشته و نگذاشته حتی یک روز به حال خودش بماند و تنهایش گذاشته باشد. قطعا انسان با اشتیاق بسیار برای این دیدار آماده می شود و به ظاهر خودش می رسد و در زیباترین و معطرترین و پاکیزه ترین لباس ها به دیدارش می رود. و وقتی او را می بیند دوست دارد زمان دیرتر بگذرد و فرصت بیشتری برای این گفتگو فراهم باشد. دوست دارد با حوصله و آرامش در کنارش بنشیند و از تمام آن چیزهایی که دوست دارد با او گفتگو کند. حال تصور کنید نماز مصداق عینی همین دیدار است. دیدار با خدایی که لحظه ای در زندگی ما را به حال خود وا نمی گذارد و در سخت ترین و بهترین روزهای زندگی مان هوایمان را داشته است چطور می توانیم همین دقایق کوتاه دیدار در نماز را با بی حوصلگی بگذرانیم و بی توجه به معنا و اذکاری که بر زبان می آوریم فقط به تمام شدن نماز و انجام تکلیف فکر کنیم؟!
انسان اگر باور داشته باشد که خداوند او را در همه حال می بیند قطعا به شایستگی ظاهر خود را می آراید و در پاکیزه ترین لباس ها برای نماز می ایستد و در محضر دوست با ادب و آرامش نماز را به جای می آورد چنان که پيامبر خدا صلى الله عليه و آله می فرماید: «خدا را چنان عبادت كن كه گويى او را مى بينى؛ و اگر تو او را نمى بينى او تو را مى بيند.»1 (كنز العمّال : ۵۲۵۰)
_______________________________________________________________________
- 1. رسولُ اللّهِ صلى الله عليه و آله :اُعبُدِ اللّهَ كَأنَّكَ تَراهُ، فَإن لَم تَكُن تَراهُ، فَإنَّهُ يَراكَ .
