دیگر حوصله نداریم از خودمان بگوییم

خبرگزاری رضوی-بنیامین یوسف زاده*؛ دیگر دست و دلم به نوشتن نمی رود برای روزی که تا دو سال پیش خیلی دوستش داشتم؛ آنقدر از کرونا زدیم و کرونا برایمان زد که دل و دماغی برای من و خیلی از همکاران خبرنگارم باقی نمانده که حالا از روز خبرنگار حرف بزنیم. بعد از یک سال و نیم جنگیدن با ویروسی که معلوم نیست چینی ها به خوردمان دادند یا طبیعت برایمان کادوپیچ کرده بود، هنوز از رعایت بدیهی ترین نکات بهداشتی و پروتکل هایی خبر می زنیم که یک به یک نقض می شود. انگار دیگر رمقی برایمان نمانده تا از مطالباتی سخن بگوییم که تا همین دو سال پیش مطالبه اول خبرنگاران بود. دیگر از شرایط سختی کارمان حرف نمیزنیم چون دلمان نمی آید کام کرونازده‌تان را بیش از این تلخ کنیم. می‌دانیم که ویروس سبز زندگی شما را هم سیاه کرده است اما چه می شود نباید بعضی از روزها را فراموش کرد؛ یعنی بعضی روزها آنقدر دوست داشتنی هستند که سنگ بلا هم از آسمان ببارد، گوشه ای از ذهنت باید درگیرش باشد. خواهی نخواهی برای من خبرنگار، مرداد مثل اردیبهشت است برای معلمان، مثل شهریور برای پزشکان، مثل مهر برای محصلان، مثل اسفند برای مهندسان و وکیلان و....  روز خاصیست که دو سالی می شود که نمی توانیم خاص برگزارش کنیم. 
البته مثل همه روزهایی که در تقویم به نام صنف و گروهی به ثبت رسیده، روز خبرنگار هم فقط و فقط یک بهانه گذراست تا کمی بیشتر به یادمان باشند. راستش را بخواهید از فردای 17مرداد خیلی از مسئولان جواب سلاممان را نمی دهند. اگر سال کبیسه نباشد 364 روز مشت و لگد از این و آن می‌خوریم تا یک روز هوایمان را داشته باشند. شاید گفتن نداشته باشد ولی همین هم غنیمت است که پیام محبت آمیز بعضی از دوستانتان را بعد از یک سال ببینید و مطمئن شوید هنوز در قید حیات هستند. اما باز هم می گویم اول و آخر کار خبر عشق است و دیگر هیچ. برای من خبرنگار فقط کنکاش و جستجوگری حرف اول را می‌زند و شاید همین روحیه است که از پشت میزنشینی صرف فراری‌ام می‌دهد. یادم می آید چند سال پیش یکی از همکاران پیشکسوتم که چند سالیست به بازنشستگی نائل آمده، از روزی می‌گفت که به پاس تلاشش در عرصه خبرنگاری به  جایگاه دبیری صفحه ارتقا یافته بود؛ دبیری صفحه و در روزنامه ماندن همانا و افسردگی بعد از آن همان. خلاصه اگر عاشق این حرفه نباشی بعید است یکی دو سال بتوانی در آن دوام بیاوری. این حرفه نه پول و درآمد سرشاری دارد تا صاحبانش را متنعم کند و نه سایه امنیتی که چتری شود بر سر اصحابش؛ به قول معروف این شغل بیرونش دیگران را کشته، داخلش خودمان را.

*دبیر تحریریه روزنامه شهرآرا