نمایش نامه برگزیده رضوی؛
نمایشنامه " ام رضا " (بخش دوم)
🎭 اشخاص نمایش
ام رضا: پیرزنی ۶۵ ساله
حاج عقيل: پیرمرد ۸۰ ساله
ننه جاسم: پیرزن ۷۰ ساله
رضا: جوان ۱۸ ساله
علی: جوان ۲۰ ساله
محمد: جوان ۱۸ ساله
ادامه صحنه اول
... حاج عقيل: آفت به نخلا زده، هرچي شاخه ها ر حرص می کنم، بی فایدس. از جهاد قراره بیان برا درمونش.
ام رضا: همه نخلستونا ای طور شدن؟
حاج عقيل: نه چند تا نخلستون بیشتر نيستن که امسال ای آفت ر گرفتن.
ام رضا: ای آفت مال امروز و ديرو نیست! ای آفت خیلی ساله که به جون زندگی ما افتاده.
حاج عقيل: پارسال کم بود ولی امسال بیشتر شده.
ام رضا: نخلستون رسیدگی می خواد، آبیاری، حرص، سم، صاحب می خواد. صاحب...
حاج عقيل: ای جور که تو می گی مو مترسک سر جالیزم!؟
ام رضا: لال شم که به چراغ ای خانه بگم مترسک. خوتم خوب می دونی که ای نخلستون، ای خانه، ای زندگی (به خود اشاره می کند) ای دل سوخته صاحب مخوا، خانه ي بی صاحب ویرانه می شه ویرانه.
حاج عقيل: دیشو شط خروشان بود سه نفر با يه زورقه به آب زدن و هنو برنگشتن.
ام رضا: (محکم به روی دو پای خود می زند): هو... خو به مو چه!؟ به تو چه!؟ به ای زندگی سوخته چه!؟ تا کی ای زورقه رفت، او زورقه آمد؟ ای جهاز رفت او جهاز برنگشت! تا کی مو باید به ای شط جواب پس بدم!؟ ا او روز اولم تو دلت با مو نبود. مو بی خود پای تو پاسوز شدم.
(حاج عقيل با غيظ برخاسته و داخل اتاق می رود.)
حاج عقيل: تو پای مو پاسوز شدی، مو پای دلم (در اتاق را محکم می کوبد).
ام رضا: مو که می دانم چرا وخمیزی و در به غيظ می کوبی بازم امشو برنامه داری، موخوای بری خو برو منيرو سگ کی باشه جلو تو ر بگيره!؟
(ام رضا برخاسته و با جارو مشغول جارو کردن حیاط می شود و با خود حرف می زند اما نامفهوم. حاج عقيل در حالی که دمام در دست دارد از اتاق بیرون می آید. ام رضا دست از جارو زدن کشیده و می ایستد و او را نگاه می کند)
ام رضا: ها... بازم داری می ری؟
حاج عقيل: تو که می دونی ا چی می پرسی؟
ام رضا: خدا می دونه دیه کارد به استخونم رسیده. يه روز ا در میای و می بینی که دیه اثری ا منيرو نيس...
(حاج عقيل دمام را بر روی شانه اش جابجا کرده و می رود)
... ادامه دارد
🔸معصومه جمهوری (همدان)
🔸برگزیده جشنواره نمایشنامه نویسی در فرهنگ رضوی _ قزوین
ام رضا: پیرزنی ۶۵ ساله
حاج عقيل: پیرمرد ۸۰ ساله
ننه جاسم: پیرزن ۷۰ ساله
رضا: جوان ۱۸ ساله
علی: جوان ۲۰ ساله
محمد: جوان ۱۸ ساله
ادامه صحنه اول
... حاج عقيل: آفت به نخلا زده، هرچي شاخه ها ر حرص می کنم، بی فایدس. از جهاد قراره بیان برا درمونش.
ام رضا: همه نخلستونا ای طور شدن؟
حاج عقيل: نه چند تا نخلستون بیشتر نيستن که امسال ای آفت ر گرفتن.
ام رضا: ای آفت مال امروز و ديرو نیست! ای آفت خیلی ساله که به جون زندگی ما افتاده.
حاج عقيل: پارسال کم بود ولی امسال بیشتر شده.
ام رضا: نخلستون رسیدگی می خواد، آبیاری، حرص، سم، صاحب می خواد. صاحب...
حاج عقيل: ای جور که تو می گی مو مترسک سر جالیزم!؟
ام رضا: لال شم که به چراغ ای خانه بگم مترسک. خوتم خوب می دونی که ای نخلستون، ای خانه، ای زندگی (به خود اشاره می کند) ای دل سوخته صاحب مخوا، خانه ي بی صاحب ویرانه می شه ویرانه.
حاج عقيل: دیشو شط خروشان بود سه نفر با يه زورقه به آب زدن و هنو برنگشتن.
ام رضا: (محکم به روی دو پای خود می زند): هو... خو به مو چه!؟ به تو چه!؟ به ای زندگی سوخته چه!؟ تا کی ای زورقه رفت، او زورقه آمد؟ ای جهاز رفت او جهاز برنگشت! تا کی مو باید به ای شط جواب پس بدم!؟ ا او روز اولم تو دلت با مو نبود. مو بی خود پای تو پاسوز شدم.
(حاج عقيل با غيظ برخاسته و داخل اتاق می رود.)
حاج عقيل: تو پای مو پاسوز شدی، مو پای دلم (در اتاق را محکم می کوبد).
ام رضا: مو که می دانم چرا وخمیزی و در به غيظ می کوبی بازم امشو برنامه داری، موخوای بری خو برو منيرو سگ کی باشه جلو تو ر بگيره!؟
(ام رضا برخاسته و با جارو مشغول جارو کردن حیاط می شود و با خود حرف می زند اما نامفهوم. حاج عقيل در حالی که دمام در دست دارد از اتاق بیرون می آید. ام رضا دست از جارو زدن کشیده و می ایستد و او را نگاه می کند)
ام رضا: ها... بازم داری می ری؟
حاج عقيل: تو که می دونی ا چی می پرسی؟
ام رضا: خدا می دونه دیه کارد به استخونم رسیده. يه روز ا در میای و می بینی که دیه اثری ا منيرو نيس...
(حاج عقيل دمام را بر روی شانه اش جابجا کرده و می رود)
... ادامه دارد
🔸معصومه جمهوری (همدان)
🔸برگزیده جشنواره نمایشنامه نویسی در فرهنگ رضوی _ قزوین
