در شب اول که به قبرم نهند / نور بدان شام سیاهم بده

شاعرانی هستند که قرن هاست از دنیا رفته و کلامشان حداقل در جایی که حرف از پارسی و پارسی گویان است همیشه سر زبان هاست. گاهی آدمی را حس حسادت به دست می دهد از این چنین مانا شدن ها. نباشی و یادت همیشه باشد. اما امشب وقتی خبر درگذشت حبیب الله چایچیان (حسان) شاعر و مرثیه سرای اهل بیت (علیهما السلام) را تیتر می کردم، از عمق وجودم به احوال این شاعر رشک می بردم چرا که زین پس یاد و نام او درکنار نام علی ابن موسی الرضا(ع) زنده می شود. همچون محتشم کاشانی که انگار نامش را همه کنار نام امام حسین(ع) می آورند.
 حسان فقط شهره شده با ضرباهنگ کلامش نیست، بلکه معلمی کردن وی با قافیه هایش هست که مانا می سازدش؛ آنجا که متواضعانه از شاه خراسان اذن دخول می طلبد و خط امان برای گناهش. او پاکی را می طلبد و سپس اجازه پای نهادن به حریم حرم.
شیرین کلام آیینی روزگار ما، با زبان و هنر روزگارمان، حس شیرین وصال را در قلب و زبان ها ماندگار ساخت. کم نیستند زائرانی که در لحظه ورود به حرم رضوی، فقط با یک کلام ساده تشرف و تقرب می جویند و"آمدم ای شاه پناهم بده" را به زبان می آورند.
اینک شاعر شاه خراسان با آسمانی شدنش بی شک به یک وصال شیرین می رسد و همین است که دل را در غم از دست دادن وجود گرانمایه اش آرام می کند.
امشب که وی به سوی حق شتافته است؛ بادا که روحش در تقرب سلطان پناه بخش خراسان باشد. حسان که از سر تواضع شاعرانه اش "لایق وصل تو که من نیستم" گفت، بادا که امشب شمس الشموس اذن نگاهش دهد.