به گزارش خبرگزاری رضوی، در شبي كه مهتاب يازدهم آسمان ولايت و امامت ،زيبا گل بوستان نبوي و علوي و فاطمي، حضرت امام حسن عسگري عليه السلام رخت از جهان بر بست و به ديدار حق شتافت، ماهي ديگر جايگزين شد.ماهي منور و رخشان كه ستاره هاي پرنور بر آستانش چهره ساييدند.
نگاري دلبر كه نسيم، آواز خوان پادشاهي او شد و كوچه ها، آمدنش را شادباش گفتند وزيبا گوهري كه زمين را از رنجوري بيرون آمد.
آن شب ، مهدي فاطمه ، آقاي سبز پوش همه آدينه ها، تاج پادشاهي برسر نهاد ودر شب ولايتش، زمين جشن خوشبختي گرفت. با ولايت يوسف زهراي اطهر، روزهاي تقويم تكان خوردند و جمعه ها جان گرفتند. بنيان هاي سست فروريخت و جان انتظار قيامش را آغاز كرد.
نام مهدي، تبلور نام جمله انبياست و ولايت او ميراث رنج پيامبران و مجال تكرار گذشته و امروز. او از پشت پرچين هزاران آينه و ياس،از بلنداي شگرف لحظه هاي وحي طلوع كرد. روزهاي فرو خفته را در صبحي روشن بيدار كرد و بهار بر شانه هاي شايسته و استوارش بوسه زد. قائم آل محمد (ص) ابراهيم وار، آتش انتظار را گلستان كرد و سكان هدايت بشر را از دست نوح گرفت تا كشتي طوفان زده بشر را به ساحل امن آرامش و سعادت برساند. سالروز آغاز ولايتش را كه به بزرگي سال است، مي ستاييم و اين روز بزرگ و باشكوه خدايي را جشن مي گيريم. روزي كه جهان در پوست خود نمي گنجد.
تو در اين روز باشكوه اي آخرين ذخيره حجت هاي خدا بر روي زمين، رداي خلافت خدا را بر دوش مي اندازي و جهاني در مقابل شكوهت، رخ بر زمين مي سايد. به يمن اين روز فرخنده،مريم(س) دوباره مادر مي شود و اسماعيل از قربانگاه بازمي گردد. مسيح مي خندد، دست علي دوباره بر بلنداي غدير ، علم مي شود و دوباره نعمت بر ما تمام. در اين روز مبارك و فرخنده، خدا سرنوشت زمين را به تو مي سپارد و خاكيان بر تو پيش افلاكيان مباهات مي كنند. خوش آمدي اي باقي حجت هاي خدا در زمين.
يا امام منتظرَ:
از دست هاي تو، بوي گل گندم و عطر ياس و پونه مي تراود.
از شانه هاي تو اي صداي سبز شكفتن، تمام ستاره ها جان مي گيرند و به زير پاهايت سبدسبد عشق مي ريزند.
از نفس هاي گرم تو اي مسيحا نفس، بغل بغل زندگي بر زمين جاري مي شود و از ردّ پاهاي نازنيت، گل هاي ياس و نسترن مي رويد.
اي موعود آخر خدا :
از زبان شيرينت كلام شيرين وحي جاري مي شود و از طنين فريادهايت، عدالت روي گونه هاي خشكيده زمين چون آبي زلال و شفاف جاري مي شود و بر روي تمام باورها مي رويد.
سالروز تاجگذاري پادشاه عالم امكان، سرآغاز ولايت باقي مانده حجت هاي خدا ، حضرت وليعصر(عج) بر همه عاشقانش مباركباد.
نگاري دلبر كه نسيم، آواز خوان پادشاهي او شد و كوچه ها، آمدنش را شادباش گفتند وزيبا گوهري كه زمين را از رنجوري بيرون آمد.
آن شب ، مهدي فاطمه ، آقاي سبز پوش همه آدينه ها، تاج پادشاهي برسر نهاد ودر شب ولايتش، زمين جشن خوشبختي گرفت. با ولايت يوسف زهراي اطهر، روزهاي تقويم تكان خوردند و جمعه ها جان گرفتند. بنيان هاي سست فروريخت و جان انتظار قيامش را آغاز كرد.
نام مهدي، تبلور نام جمله انبياست و ولايت او ميراث رنج پيامبران و مجال تكرار گذشته و امروز. او از پشت پرچين هزاران آينه و ياس،از بلنداي شگرف لحظه هاي وحي طلوع كرد. روزهاي فرو خفته را در صبحي روشن بيدار كرد و بهار بر شانه هاي شايسته و استوارش بوسه زد. قائم آل محمد (ص) ابراهيم وار، آتش انتظار را گلستان كرد و سكان هدايت بشر را از دست نوح گرفت تا كشتي طوفان زده بشر را به ساحل امن آرامش و سعادت برساند. سالروز آغاز ولايتش را كه به بزرگي سال است، مي ستاييم و اين روز بزرگ و باشكوه خدايي را جشن مي گيريم. روزي كه جهان در پوست خود نمي گنجد.
تو در اين روز باشكوه اي آخرين ذخيره حجت هاي خدا بر روي زمين، رداي خلافت خدا را بر دوش مي اندازي و جهاني در مقابل شكوهت، رخ بر زمين مي سايد. به يمن اين روز فرخنده،مريم(س) دوباره مادر مي شود و اسماعيل از قربانگاه بازمي گردد. مسيح مي خندد، دست علي دوباره بر بلنداي غدير ، علم مي شود و دوباره نعمت بر ما تمام. در اين روز مبارك و فرخنده، خدا سرنوشت زمين را به تو مي سپارد و خاكيان بر تو پيش افلاكيان مباهات مي كنند. خوش آمدي اي باقي حجت هاي خدا در زمين.
يا امام منتظرَ:
از دست هاي تو، بوي گل گندم و عطر ياس و پونه مي تراود.
از شانه هاي تو اي صداي سبز شكفتن، تمام ستاره ها جان مي گيرند و به زير پاهايت سبدسبد عشق مي ريزند.
از نفس هاي گرم تو اي مسيحا نفس، بغل بغل زندگي بر زمين جاري مي شود و از ردّ پاهاي نازنيت، گل هاي ياس و نسترن مي رويد.
اي موعود آخر خدا :
از زبان شيرينت كلام شيرين وحي جاري مي شود و از طنين فريادهايت، عدالت روي گونه هاي خشكيده زمين چون آبي زلال و شفاف جاري مي شود و بر روي تمام باورها مي رويد.
سالروز تاجگذاري پادشاه عالم امكان، سرآغاز ولايت باقي مانده حجت هاي خدا ، حضرت وليعصر(عج) بر همه عاشقانش مباركباد.