به گزارش خبرگزاری رضوی، پروفسور دکتر عبدالهادی، استاد فلسفه و فرهنگ اسلامی اندونزیایی گفت: چهره هنر اسلامی پارسی که در قدیم به مناطق جنوب آسیا ازجمله هند و پاکستان ورود کرده بود همچنان زنده و پایدار باقی‌مانده است، به‌عنوان‌مثال در زیورآلات و سبک‌های معماری مساجد همچنان هنر پارسی اسلامی قدیم را می‌توان مشاهده کرد.
هنر اسلامی پارسی یک زیبایی‌شناختی معنوی است. خطوط، شکل‌ها و رنگ‌ها این موضوع را اثبات می‌کند، ازجمله تصاویر هندسه‌ای رنگارنگ، گالیگرافی ها و نقاشی‌های مینیاتور که باهنر معاصر ترکیب‌شده‌اند.
هنر اسلامی پارسی به چهار قسمت تقسیم  می‌شود. اول، خطاطی زیبا یا همان کالیگرافی. دوم، تصاویر هندسی رنگارنگ. سوم، طرح‌های تذهیب و اسلیمی. چهارم، نقاشی مخلوقات زنده به‌خصوص انسان.در قدیم به دلیل اینکه این نقاشی‌ها در کتاب‌ها به‌خصوص کتاب‌های شعر مورداستفاده قرار می‌گرفت از ابعاد کوچکی برخوردار بود که در اروپا به نقاشی‌های مینیاتور معروف شد.
نقاشی‌های مینیاتوری به سرزمین پارس، ترکیه، آسیایِ میانه، مغول و هند برمی‌گردد آثار این نقاشی‌ها در نسخه‌های جاوایی زمان اسلام یافت می‌شود.