معرفی یکی از علمای دینی مدفون در جوار امام رئوف؛
علامه شیخ علی نمازی شاهرودی؛ مجلسی زمان
به گزارش خبرگزاری رضوی ـ آزیتا ذکاء؛ آیت‌الله نمازی شاهرودی در علم تاریخ، ریاضی، هندسه و خطاطی به درجات عالی دست یافته و به زبان فرانسه نیز مسلط بود. به طب سنتی آشنایی داشت و در مناظره بی‌همتا بود. در شناخت حدیث و رجال حدیث تبحر داشت و از استادان تاریخ اسلام به شمار می‌رفت. از این‌رو، آیت‌الله مرعشی نجفی از وی به عنوان «مجلسی زمان» یاد کرده‌اند و همچنین دیگر آیات‌عظام، ایشان را «سلمان زمان» نامیده‌اند.
طلوع یک ستاره
علامه شیخ علی نمازی شاهرودی در پنجم خردادماه سال 1294 شمسی برابر با 17 رجب سال 1333 قمری در شاهرود دیده به جهان گشود. پدر ایشان آیت‌الله حاج شیخ محمد شاهرودی عالم ربانی و فقیه، زاهد و پارسا بود که تمام اوقات خویش را صرف نشر دین و تعلیم مردم کرد و حسب علاقه‌ای که به ساحت مقدس امام رضا(ع) داشت، بیش از چهل بار از شاهرود پیاده به زیارت این امام همام مشرف شد.
اجتهاد در سن 22 سالگی
در کودکى حافظ کل قرآن کریم شد و با استفاده از این حفظ تسلّط کافى بر آیات و تفسیر پیدا کرد. ادبیات عرب، معانى بیان، منطق و سطوح را در زادگاه خود، نزد پدر بزرگوار خویش و سایر استادان آن شهر فراگرفت. چون استعداد سرشاری داشت، براى شکوفا شدن استعدادش، رهسپار مشهدالرضا(ع) شد و از خرمن دانش و فضل عالمان این دیار به ویژه آیت‌الله میرزامهدى اصفهانى بهره فراوان برد و از شاگردان زبده ایشان به‌شمار می‌رفت. وى در سن 22 سالگى به درجه اجتهاد رسید و در همان ابتدای مجتهدی، فقه استدلالى خود را تدوین کرد.
هجرت و تحصیل در نجف‌اشرف
ایشان فقه، اصول و معارف را در طول پانزده سال از محضر آیت‌الله میرزامهدى اصفهانى استفاده کرد و پس از رحلت استاد خود، برای تکمیل مدارج علمی، به نجف اشرف رفت و مدتی در جوار امیرمومنان(ع) مقیم شد و با استادان بزرگ فقه و اصول و مبانی در این دیار آشنا شد و از محضرشان بهره گرفت. سپس برای ادای وظیفه و انجام رسالت تبلیغ، تدریس و هدایت مردم، به مشهد بازگشت و تا پایان عمر بابرکت خود، در جوار امام هشتم(ع) ساکن شد و با کمال جدیّت، به انجام وظیفه، تعلیم و تربیت اشتغال یافت.
تبحّر در مناظره
این عالم ربانی و فرهیخته، تبحّر و مهارت در مناظره با فرقه‌هاى مختلف است. ایشان با تسلّط بر کتاب‌هاى معتبر آنان، به مباحثه مى‌پرداخت و آنان را متقاعد و مجاب مى‌کرد. بحث‌هاى طولانى و مستمر وی در ایام حج در عربستان سعودى، طی سال‌هاى مختلف، آثار بسیار ارزنده‌اى به همراه داشته و ثمره این مباحثات و مناظرات، هدایت یافتن عده زیادى از مسلمانان هندوستان، پاکستان و دیگر کشورها بوده است.
نگارش آثاری فاخر
بیش از سى اثر علمى از این عالم فرهیخته برجای مانده که از جمله آثار فاخر ایشان می‌توان به دو کتاب ارزشمند «مستدرک سفینة البحار» و «مستدرکات علم رجال الحدیث» اشاره کرد. کتاب مستدرک سفینة البحار در 10 جلد و طی سى سال زحمات بیوقفه ایشان تألیف شده است و کتاب مستدرکات علم رجال الحدیث در 8 جلد به نگارش درآمده که نام هزاران راوى از روات احادیث شیعه و مشایخ حدیث در آن آمده است.
علامه مجلسی زمان
شیخ على نمازى شاهرودى در زمینه‌هاى فقه، اصول، حدیث، رجال، معارف، عقاید، عبادات، تاریخ، طب سنتی و گیاه‌شناسى صاحب تألیف بود. از این‌رو، آیت‌الله مرعشی نجفی از وی به عنوان «مجلسی زمان» یاد کرده‌اند و همچنین دیگر آیات‌عظام، ایشان را «سلمان زمان» نامیده‌اند.
برخورد محترمانه با فرزندان
آیت‌الله نمازى، عالمى اهل عمل و ملتزم به وظائف شرعى و مقید به نوافل روزانه بود. اهمیت زیادی برای اقامه نماز به ویژه نماز جماعت قائل بود و همچنین به انجام مستحبات مبادرت می‌ورزید. در خلق و خو و مکارم‌اخلاق، بى‌نظیر بود، زهد، تقوا، ورع و فروتنى‌اش زبانزد همگان بود. ایشان بسیار با همگان به ویژه فرزندانش خوش‌برخورد بود و برخورد محترمانه با آنها داشت.
70 سال عمر بابرکت
سرانجام این عالم ربّانى و خدمتگزار دین و مسلمانان، در دوّم ماه ذیحجّه سال 1405 مصادف با 28 مردادماه سال 1364 در مشهد مقدس دار فانی را وداع گفت و پیکر مطهر ایشان با شکوه هر چه تمام‌تر از کنار مسجد محمدى‌ها که امامت جماعتش را بر عهده داشت به سوى حرم مطهّر رضوى تشییع شد و پس از اداى مراسم، در یکى از حجره‌هاى ضلع شمال شرقى صحن آزادى در جوار امام رئوف آرام گرفت.
طلوع یک ستاره
علامه شیخ علی نمازی شاهرودی در پنجم خردادماه سال 1294 شمسی برابر با 17 رجب سال 1333 قمری در شاهرود دیده به جهان گشود. پدر ایشان آیت‌الله حاج شیخ محمد شاهرودی عالم ربانی و فقیه، زاهد و پارسا بود که تمام اوقات خویش را صرف نشر دین و تعلیم مردم کرد و حسب علاقه‌ای که به ساحت مقدس امام رضا(ع) داشت، بیش از چهل بار از شاهرود پیاده به زیارت این امام همام مشرف شد.
اجتهاد در سن 22 سالگی
در کودکى حافظ کل قرآن کریم شد و با استفاده از این حفظ تسلّط کافى بر آیات و تفسیر پیدا کرد. ادبیات عرب، معانى بیان، منطق و سطوح را در زادگاه خود، نزد پدر بزرگوار خویش و سایر استادان آن شهر فراگرفت. چون استعداد سرشاری داشت، براى شکوفا شدن استعدادش، رهسپار مشهدالرضا(ع) شد و از خرمن دانش و فضل عالمان این دیار به ویژه آیت‌الله میرزامهدى اصفهانى بهره فراوان برد و از شاگردان زبده ایشان به‌شمار می‌رفت. وى در سن 22 سالگى به درجه اجتهاد رسید و در همان ابتدای مجتهدی، فقه استدلالى خود را تدوین کرد.
هجرت و تحصیل در نجف‌اشرف
ایشان فقه، اصول و معارف را در طول پانزده سال از محضر آیت‌الله میرزامهدى اصفهانى استفاده کرد و پس از رحلت استاد خود، برای تکمیل مدارج علمی، به نجف اشرف رفت و مدتی در جوار امیرمومنان(ع) مقیم شد و با استادان بزرگ فقه و اصول و مبانی در این دیار آشنا شد و از محضرشان بهره گرفت. سپس برای ادای وظیفه و انجام رسالت تبلیغ، تدریس و هدایت مردم، به مشهد بازگشت و تا پایان عمر بابرکت خود، در جوار امام هشتم(ع) ساکن شد و با کمال جدیّت، به انجام وظیفه، تعلیم و تربیت اشتغال یافت.
تبحّر در مناظره
این عالم ربانی و فرهیخته، تبحّر و مهارت در مناظره با فرقه‌هاى مختلف است. ایشان با تسلّط بر کتاب‌هاى معتبر آنان، به مباحثه مى‌پرداخت و آنان را متقاعد و مجاب مى‌کرد. بحث‌هاى طولانى و مستمر وی در ایام حج در عربستان سعودى، طی سال‌هاى مختلف، آثار بسیار ارزنده‌اى به همراه داشته و ثمره این مباحثات و مناظرات، هدایت یافتن عده زیادى از مسلمانان هندوستان، پاکستان و دیگر کشورها بوده است.
نگارش آثاری فاخر
بیش از سى اثر علمى از این عالم فرهیخته برجای مانده که از جمله آثار فاخر ایشان می‌توان به دو کتاب ارزشمند «مستدرک سفینة البحار» و «مستدرکات علم رجال الحدیث» اشاره کرد. کتاب مستدرک سفینة البحار در 10 جلد و طی سى سال زحمات بیوقفه ایشان تألیف شده است و کتاب مستدرکات علم رجال الحدیث در 8 جلد به نگارش درآمده که نام هزاران راوى از روات احادیث شیعه و مشایخ حدیث در آن آمده است.
علامه مجلسی زمان
شیخ على نمازى شاهرودى در زمینه‌هاى فقه، اصول، حدیث، رجال، معارف، عقاید، عبادات، تاریخ، طب سنتی و گیاه‌شناسى صاحب تألیف بود. از این‌رو، آیت‌الله مرعشی نجفی از وی به عنوان «مجلسی زمان» یاد کرده‌اند و همچنین دیگر آیات‌عظام، ایشان را «سلمان زمان» نامیده‌اند.
برخورد محترمانه با فرزندان
آیت‌الله نمازى، عالمى اهل عمل و ملتزم به وظائف شرعى و مقید به نوافل روزانه بود. اهمیت زیادی برای اقامه نماز به ویژه نماز جماعت قائل بود و همچنین به انجام مستحبات مبادرت می‌ورزید. در خلق و خو و مکارم‌اخلاق، بى‌نظیر بود، زهد، تقوا، ورع و فروتنى‌اش زبانزد همگان بود. ایشان بسیار با همگان به ویژه فرزندانش خوش‌برخورد بود و برخورد محترمانه با آنها داشت.
70 سال عمر بابرکت
سرانجام این عالم ربّانى و خدمتگزار دین و مسلمانان، در دوّم ماه ذیحجّه سال 1405 مصادف با 28 مردادماه سال 1364 در مشهد مقدس دار فانی را وداع گفت و پیکر مطهر ایشان با شکوه هر چه تمام‌تر از کنار مسجد محمدى‌ها که امامت جماعتش را بر عهده داشت به سوى حرم مطهّر رضوى تشییع شد و پس از اداى مراسم، در یکى از حجره‌هاى ضلع شمال شرقى صحن آزادى در جوار امام رئوف آرام گرفت.
