خبرگزاری رضوی گزارش می دهد:
پاکستان، سرزمین دلدادگان فرهنگ رضوی در شبه قاره
خبرگزاری رضوی- بهمن دهستانی؛ دوستداران اهل بیت(ع) در پاکستان یکی از بزرگترین گروه های زائر حرم رضوی بعد از ایرانیان را تشکیل می دهند. این جمعیت بزرگ زائر تنها منحصر به شیعیان نیست و غیرشیعیان از اهل سنت را نیز شامل می شود. دلدادگی مردمان پاکستان به امام رضا(ع)، عالی ترین مقامات این کشور را نیز تحت تأثیر قرار داده و سفر مسئولین سیاسی و نظامی به مشهد و زیارت حرم مطهر امام رضا(ع) یک رویه ثابت در میان شخصیت های بلندپایه پاکستان در طول سالهای بعد از انقلاب اسلامی بوده است.
به گفته تولیت آستان قدس رضوی سالانه بالغ بر 500 هزار نفر از مردم پاکستان راهی زیارت حرم رضوی می شوند و بر این اساس بطور میانگین در هر ماه مشهد میزبان بیش از 40 هزار نفر زائر پاکستانی است. این تعداد قابل توجه بر اهمیت توجه شهر مشهد و آستان قدس رضوی به مناسبات دینی و فرهنگی و سیاسی با کشور پاکستان تأکید می کند.
پاکستان، کشوری است که نظام سیاسی خود را «جمهوری اسلامی» می داند و با جمعیت اکثریت مسلمان در سال ۱۳۲۶ش/ ۱۹۴۷ میلادی، در پی استقلال طلبی مسلمانان از کشور هند جدا و تشکیل شد. پاکستان نخستین کشوری است که انقلاب اسلامی مردم ایران را به رسمیت شناخت و از این منظر روابط ایران و پاکستان از ریشه های بسیار مهمی برخوردار است.
بنا بر برآوردهای غیررسمی شیعیان در کشور پاکستان، حدود ۲۰ درصد از جمعیت 200 میلیون نفری این کشور را تشکیل می‌دهند. شیعیان در سراسر این سرزمین سکونت دارند و بسیاری از شهرها و روستاهای پاکستان دارای جمعیت شیعه است. گرچه رویکرد حکومت پاکستان غیر فرقه ای عنوان می شود و حسب ظاهر محدودیتی برای فعالیت شیعیان در سیاست وجود نداشته و گفته می شود برخی از سیاستمداران و سران نظامی این کشور از شیعیان بوده‌اند اما پیروان اهل بیت(ع) در این کشور همواره در معرض حملات مستمر گروه های تکفیری بوده اند.
فعالیت سیاسی شیعیان در قالب سازمان‌ها و احزاب اسلامی با هویت مذهبی نیز جریان داشته و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز قوت گرفته است. حوزه‌های علمیه و نهادهای آموزشی و دینی شیعی، آموزش و پرورش شیعیان را بر عهده دارند که بخشی از آنها دارای برجستگی ها و امتیازات علمی و استانداردهای ویژه ای در سطح پاکستان هستند.
از جمله مناطقی که در پاکستان و شبه قاره سابقه تاریخی زیادی در تشیع دارد، کشمیر است. سابقه ورود تشیع به کشمیر را معمولا با مهاجرت میر سید علی همدانی همراه با تعداد زیادی از سادات ایرانی به این منطقه در سال ۷۷۴ هجری قمری می دانند. با ورود میر سید علی، اسلام در سرزمین کشمیر منتشر شد.
به دلیل نقش تاریخی او در گسترش اسلام در این منطقه مردم پاکستان او را شاه همدان می خوانند. بعد از وی، سید شمس‌الدین عراقی از سادات موسوی را از جمله مروجان تشیع در کشمیر دانسته‌اند. در قرن دهم هجری، یک حکومت محلی که شیعه بودند بر این منطقه تسلط می یابند و آمده است در زمان حکومت آنان تشیع در کشمیر از رونق زیادی برخوردار می شود.
اما از مهم‌ترین بستر‌های رشد عقاید و گرایش به اهل بیت(ع) در پاکستان، تصوف بوده است. با اینکه بیشتر فرق صوفیه در این منطقه مذهب اهل سنت داشتند در عین حال علاقه به امام علی(ع) و خاندان اهل بیت(ع) بخشی جدایی ناپذیر از اندیشه و تعالیم آنان بوده است.
این تاریخچه و سوابق و ریشه های دینی مردم پاکستان نشان می دهد که پیوند با اهل بیت(ع) رسول خدا(ص) از ارکان هویت این سرزمین است. این پیوند بعد از انقلاب اسلامی دارای ابعاد تازه و عمیق تری گردید و با امام رضا(ع) و مشهد که نزدیک ترین حرم اهل بیت(ع) به جغرافیای پاکستان بود جلوه های جدیدی یافت.
بر این اساس می توان عنوان نمود پاکستان دروازه نشر و گسترش فرهنگ و تمدن رضوی در شبه قاره و جنوب آسیا است.
شبه قاره هند بنا بر تنوع مذهبی و سکونتگاه ادیان و مذاهب و فرق مختلف یکی از کم نظیرترین مناطق دنیا است که همزیستی پیروان ادیان در آن دارای اهمیت فوق العاده ای است آنچنانکه افراط گرایی مذهبی نیز در این منطقه پهناور به خشونت های خونین منتهی می شود. پیروان و دوستداران اهل بیت(ع) در طول تاریخ زیست خود در شبه قاره هند از رویکرد آمیخته با حکمت و اعتدال و تعامل با دیگر ادیان و مذاهب و دولت ها بهره مند بوده اند و از این رو از نقاط ثبات و عوامل تحکیم همزیستی نزد کشورهای پاکستان و هند به شمار می روند.
همزمان باور خاص مردمان دوستدار اهل بیت (ع) در شبه قاره به امام رضا(ع) و اعتقاد به منزلت مشهدالرضا، بستر رشد فرهنگ و تمدن رضوی را در پهنه جنوب آسیا فراهم ساخته است. علاوه بر مناسبات دینی، نفوذ تاریخی زبان فارسی و ادبیات و حکمت ایران زمین بخش دیگری از روابط فرهنگی ایران و شبه قاره است که در این حوزه، خراسان به مثابه پُل ارتباط با شرق اسلامی و آسیای جنوبی و مرکزی به شمار می رفته است. به گفته فرهیختگان و محققان پاکستانی زبان جمعیت کثیری از مردمان شبه قاره تا قبل از استعمار بریتانیا، فارسی بود است و در جریان انتشار سرود معروف «سلام فرمانده» درباره امام زمان(عج) حتی کودکان روستاهای دورافتاه پاکستان به بازخوانی و اجرای آن با زبان فارسی پرداختند.
به گفته تولیت آستان قدس رضوی سالانه بالغ بر 500 هزار نفر از مردم پاکستان راهی زیارت حرم رضوی می شوند و بر این اساس بطور میانگین در هر ماه مشهد میزبان بیش از 40 هزار نفر زائر پاکستانی است. این تعداد قابل توجه بر اهمیت توجه شهر مشهد و آستان قدس رضوی به مناسبات دینی و فرهنگی و سیاسی با کشور پاکستان تأکید می کند.
پاکستان، کشوری است که نظام سیاسی خود را «جمهوری اسلامی» می داند و با جمعیت اکثریت مسلمان در سال ۱۳۲۶ش/ ۱۹۴۷ میلادی، در پی استقلال طلبی مسلمانان از کشور هند جدا و تشکیل شد. پاکستان نخستین کشوری است که انقلاب اسلامی مردم ایران را به رسمیت شناخت و از این منظر روابط ایران و پاکستان از ریشه های
بنا بر برآوردهای غیررسمی شیعیان در کشور پاکستان، حدود ۲۰ درصد از جمعیت 200 میلیون نفری این کشور را تشکیل می‌دهند. شیعیان در سراسر این سرزمین سکونت دارند و بسیاری از شهرها و روستاهای پاکستان دارای جمعیت شیعه است. گرچه رویکرد حکومت پاکستان غیر فرقه ای عنوان می شود و حسب ظاهر محدودیتی برای فعالیت شیعیان در سیاست وجود نداشته و گفته می شود برخی از سیاستمداران و سران نظامی این کشور از شیعیان بوده‌اند اما پیروان اهل بیت(ع) در این کشور همواره در معرض حملات مستمر گروه های تکفیری بوده اند.
فعالیت سیاسی شیعیان در قالب سازمان‌ها و احزاب اسلامی با هویت مذهبی نیز جریان داشته و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی نیز قوت گرفته است. حوزه‌های علمیه و نهادهای آموزشی و دینی شیعی، آموزش و پرورش شیعیان را بر عهده دارند که بخشی از آنها دارای برجستگی ها و امتیازات علمی و استانداردهای ویژه ای در سطح پاکستان هستند.
از جمله مناطقی که در پاکستان و شبه قاره سابقه تاریخی زیادی در تشیع دارد، کشمیر است. سابقه ورود تشیع به کشمیر را معمولا با مهاجرت میر سید علی همدانی همراه با تعداد زیادی از سادات ایرانی به این منطقه در سال ۷۷۴ هجری قمری می دانند. با ورود میر سید
به دلیل نقش تاریخی او در گسترش اسلام در این منطقه مردم پاکستان او را شاه همدان می خوانند. بعد از وی، سید شمس‌الدین عراقی از سادات موسوی را از جمله مروجان تشیع در کشمیر دانسته‌اند. در قرن دهم هجری، یک حکومت محلی که شیعه بودند بر این منطقه تسلط می یابند و آمده است در زمان حکومت آنان تشیع در کشمیر از رونق زیادی برخوردار می شود.
اما از مهم‌ترین بستر‌های رشد عقاید و گرایش به اهل بیت(ع) در پاکستان، تصوف بوده است. با اینکه بیشتر فرق صوفیه در این منطقه مذهب اهل سنت داشتند در عین حال علاقه به امام علی(ع) و خاندان اهل بیت(ع) بخشی جدایی ناپذیر از اندیشه و تعالیم آنان بوده است.
این تاریخچه و سوابق و ریشه های دینی مردم پاکستان نشان می دهد که پیوند با اهل بیت(ع) رسول خدا(ص) از ارکان هویت این سرزمین است. این پیوند بعد از انقلاب اسلامی دارای ابعاد تازه و عمیق تری گردید و با امام رضا(ع) و مشهد که نزدیک ترین حرم اهل بیت(ع) به جغرافیای پاکستان بود جلوه های جدیدی یافت.
بر این اساس می توان عنوان نمود پاکستان دروازه نشر و گسترش فرهنگ و تمدن رضوی در شبه قاره و جنوب آسیا است.
شبه قاره هند بنا بر تنوع مذهبی و سکونتگاه ادیان و مذاهب و فرق مختلف یکی
همزمان باور خاص مردمان دوستدار اهل بیت (ع) در شبه قاره به امام رضا(ع) و اعتقاد به منزلت مشهدالرضا، بستر رشد فرهنگ و تمدن رضوی را در پهنه جنوب آسیا فراهم ساخته است. علاوه بر مناسبات دینی، نفوذ تاریخی زبان فارسی و ادبیات و حکمت ایران زمین بخش دیگری از روابط فرهنگی ایران و شبه قاره است که در این حوزه، خراسان به مثابه پُل ارتباط با شرق اسلامی و آسیای جنوبی و مرکزی به شمار می رفته است. به گفته فرهیختگان و محققان پاکستانی زبان جمعیت کثیری از مردمان شبه قاره تا قبل از استعمار بریتانیا، فارسی بود است و در جریان انتشار سرود معروف «سلام فرمانده» درباره امام زمان(عج) حتی کودکان روستاهای دورافتاه پاکستان به بازخوانی و اجرای آن با زبان فارسی پرداختند.
