خبرگزاری رضوی ـ آزیتا ذکاء؛ روزی به حرم مطهر امام رضا(ع) مشرف شد، نماز اقامه کرد و سپس به قرائت زيارت جامعه کبیره مشغول شد. بناگاه در عالم مکاشفه دید ضريح اول و دوم كنار رفت و در یک لحظه متوجه شد حضرت سر مبارك خود را بالا آوردند و نگاه خاصی به ایشان افکندند و بلافاصله صحنه تمام شد.
این احوالات بر عالمی وارسته همچون مرحوم آیتالله شیخ مجتبی قزوینی امری بعید نیست. ایشان هر وقت به حرم میرفتند، از این امام بزرگوار میخواستند كه حضرت غير از توجه عامی كه به زائران خود دارند، عنايت خاصی هم به ايشان داشته باشند كه اين دعا با حالت مکاشفه مستجاب میشود.
در عصر معاصر و در میان علمای نامدار حوزه علمیه مشهدالرضا(ع) نام آیتالله شیخ مجتبی قزوینی مانند گوهری تابناک میدرخشد؛ عالمی که نظیر او را کمتر میتوان یافت که مجتهد اهل سیاست باشد و از وقایع جامعه بیتفاوت عبور نکند. رهبر انقلاب در بیاناتی، از شخصیت این عالم ربّانی، با اصطلاح «اعجوبه» یاد کردهاند و حقیقتا ایشان اعجوبهای در تمام عرصهها بودهاند.
عالمی از تبار قزوین
شیخ مجتبی قزوینی در سال 1279 شمسی در شهر قزوین دیده به جهان گشود. پدرش شیخ احمد تنکابنی قزوینی از علمای بزرگ دوران خود به شمار میرفت که در تربیت فرزندش نقش عمده داشت. ایشان در سن 12 سالگی همراه پدرشان عازم نجفاشرف شدند و به مدت هفت سال در حوزه پرقدمت آنجا به تکمیل درس و بحث پرداختند. هوش و استعداد شگفتانگیز ایشان سبب شد از محضر بزرگانی همچون شیخ محمدکاظم یزدی، میرزامحمدتقی شیرازی و علامه نائینی کسب فیض کنند.
بازگشت به وطن
مرحوم آیتالله قزوینی در 19 سالگی به ایران و زادگاهش شهر قزوین بازگشتند و به مدت دو سال نزد شوهر خواهرشان، سیدموسی زرآبادی به سیر و سلوک معنوی و شرعی و همچنین كسب معارف اخلاقي و تحصيل علوم غريبه پرداختند و با توجه به ضمیر پاک خود توانستند در این مسیر گامهای بلندی بردارند.
اجتهاد در 23 سالگی
این عالم وارسته در اوایل سال 1300 راهی قم شدند و از محضر آیتالله شیخ عبدالکریم حائری یزدی بهرههای فراوان بردند و در 23 سالگی اجازه اجتهاد را هم از استاد برجسته خود دریافت کردند.
حضور و دستگیری در واقعه مسجد گوهرشاد
شیخ محمدکاظم یزدی، میرزامحمدتقی شیرازی و علامه نائینی همگی از مجتهدان و عالمان بنام دوران خود بودند که در عرصه سیاست حضوری فعال داشتند و شخصیت سیاسی شیخ مجتبی در محفل درس آنها شکل گرفت.
این عالم برجسته در سن 35 سالگی شاهد مرگبارترین فاجعه خونین مسجد گوهرشاد در سال 1314 بود. واقعهای که در حمایت از واجب شرعی حجاب و جایگاه مرجعیت رخ داد. شیخ مجتبی از جمله علمایی بود که در این واقعه بازداشت شد و مدتی را در تبعید گذراند. پس از شش سال تبعید، در شهریورماه سال 1320 مجدد به مشهد بازگشتند و تدریس را از سر گرفتند.
حمایت از امام خمینی(ره)
نخستین تلاش سیاسی این عالم برجسته دینی به اواخر سال ۱۳۳۰ برمیگردد که به همراه چند نفر از روحانیان مشهد، از سوی روحانیّت برای تعیین نمایندگان این صنف در مجلس شورای ملی در دوره هفدهم، انتخاب شدند.
ایشان در سال ۱۳۴۲ بعد از دستگیری امام(ره) دستور دادند، امامان جماعت مسجد گوهرشاد و سایر مساجد، نماز جماعتها را به عنوان ابراز تنفر به حکومت پهلوی تعطیل کنند و خود در اعتراض به بازداشت امام خمینی(ره) از مشهد به تهران آمدند و به جمع روحانیان معترض به بازداشت او، پیوستند.
ایشان معتقد بودند امام(ره)، به تنهایی بار نهضت را بر دوش گرفتهاند و آن را بالاخره به ثمر خواهند رساند. متأسفانه عمر آیتالله شیخ مجتبی قزوینی کفاف نداد که پیروزی انقلاب بزرگ اسلامی را به چشم خود ببینند.
رهبر معظم انقلاب شاخصترین شاگرد شیخ
شیخ مجتبی 40 سال در حوزه علمیه مشهد فقه و اصول اجتهادی، فلسفه و عرفان انتقادی، معارف خالص قرآنی تدریس کردند که طلاب و فضلای بسیاری از محضر او بهره گرفتند که از جمله آنها میتوان به رهبر معظم انقلاب اشاره کرد.
«بيان الفرقان» مهمترين اثر بر جاي مانده ایشان است كه به بررسي توحيد، معاد، نبوت و امامت از منظر قرآن كريم میپردازد.
پدری برای طلاب
این عالم وارسته در کنار تدریس فقه، اصول، فلسفه، عرفان انتقادی، اخلاق اسلامی و معارف قرآنی با رفتاری مهربان همچون یک پدر به احوال طلاب رسیدگی میکردند و با آنان با تواضع برخورد داشتند. ایشان با وجود داشتن زندگی بسیار ساده، اما گاهی از نیازهای خود چشم میپوشیدند و آنچه را که میتوانستند به طلبهای تنگدست بدهند، دریغ نداشتند.
اینگونه شیخ بزرگوار که خود نمونهای مجسم از تقوا و اعراض از مال، مقام و شهرت و نعمت دنیا بودند، برای هر طلبه محصّل و پویای اسوهجویی، مایه تسلّی میشدند. همچنین در برخورد با طلاب شخصیت آنان را همواره رعایت میکردند و برای سادات احترامی ویژه قائل بودند.
مدفون در رواق دارالحجه
سرانجام این عالم فرزانه، پس از مدتی بیماری معده در روز دوشنبه ۲۲ ذیحجّه سال ۱۳۸۶ هجری قمری مصادف با چهاردهم فروردینماه سال 1346 چشم از دنیا فرو بستند و در صحن انقلاب در ضلع شمال غربی به خاک سپرده شدند.
با توسعه صحن انقلاب و ایجاد رواق دارالحجه، اکنون قبر ایشان در نزدیکی راه پلههای دو رواق دارالولایه و حضرت معصومه(س) واقع شده است.