انقلاب شیعیان بحرین؛ خوشنام ترین انقلاب عربی در منطقه

خبرگزاری رضوی. بهمن دهستانی. انقلاب مردم بحرین در 14 فوریه سال 2011 بر ضد رژیم آل خلیفه را باید یکی از مستقل ترین و مظلوم ترین انقلاب های عربی در دوره موسوم به بهار عربی به شمار آورد که خیزش و اعتراض جهان عرب را فراگرفته بود.
با برافروخته شدن آتش خشم مردمان عرب در تونس و سپس مصر از عمق بی عدالتی و وابستگی رژیم های حاکم بر این کشورها، امواج اعتراضات و عدالت خواهی و انقلاب بسیاری از کشورهای عربی را فراگرفت و اقشار گوناگون را به خیابان ها کشاند.
فروپاشی نظام بن علی در تونس و حکومت حسنی مبارک در مصر در ظرف چند هفته اعتماد به نفس بی سابقه ای را به جوانان عرب بخشید. همزمان خیابان های شهرهای لیبی و یمن نیز شاهد خروج مردم بود و دامنه آن به کشورهای حوزه خلیج فارس نیز رسید.
در میان کشورهای عربی حوزه خلیج فارس تنها بحرین بود که اعتراضات سراسری گسترده ای را شاهد شد و خواب رژیم های عربی منطقه را بیش از گذشته برآشفت.
گرچه اعتراضات خیابانی محدودی در دیگر کشورهای عربی خلیج فارس مانند عربستان و عمان مشاهده شد اما بیش از هرکجا این بحرین بود که نشان داد از خودآگاهی فرهنگی و اصالت اجتماعی در میان دیگر همسایگان عرب خود برخوردار است.
بافت فرهنگی و سیاسی کشورهای عربی حوزه خلیج فارس بر اثر سالها سیاست ورزی رژیم های وابسته به غرب و انواع برنامه ریزی ها برای مقابله با بیداری اسلامی در این کشورها زمینه خودآگاهی و ژرف اندیشی نسبت به حق تعیین سرنوشت را خشکانده بود و حاکمان و امیران عرب تصور می کردند با ارائه الگویی از رفاه نسبی می توانند نسبت به آتیه حکمرانی خویش اطمینان خاطر داشته باشند.
بعد از جنگ اول و دوم خلیج فارس و لشگرکشی آمریکا و غرب به منطقه در فاصله حدود یک دهه تقریبا پایگاه های نظامی و اطلاعاتی غرب در تمامی کشورهای عربی خلیج فارس گسترده شد و مناسبات دول عرب خلیجی با آمریکا و غرب وارد مرحله جدید از وابستگی شد.
تشکیل شورای همکاری خلیج فارس به رهبری عربستان با هدف اصلی مقابله با انقلاب اسلامی و رشد جمهوری اسلامی در همین راستا بود.
پیروزی انقلاب اسلامی برای دولت های مستبد عربی بزرگترین تهدید به شمار می رفت و حمایت و پشتیبانی مالی و سیاسی آنان از صدام در هشت سال تهاجم و جنگ بر ضد ایران یکی از مهم ترین اقدامات آنان برای جلوگیری از بیداری اسلامی در سطح منطقه بود.
همه این روندها موجب توقف آزادی خواهی در این منطقه نشد. مبارزات مردم بحرین را نمی توان منحصر به ده سال گذشته دانست بلکه آنان در طول نیم قرن اخیر با تشکیل احزاب سیاسی اسلامی یا ملی گرا در پیگیری مطالبات خود پیشگام بوده اند.
اما در سال 2011 این مبارزات عمق و گستردگی خود را به رخ کشید و هراس کم سابقه ای را در نظام های عربی حاکم بر منطقه و بلکه حامیان غربی آنها پدید آورد.
تظاهرات مستمر شیعیان که اکثریت جمعیت بحرین را شکل می دادند آنچنان خیابان های منامه پایتخت و دیگر مناطق بحرین را در برگرفت که سقوط آل خلیفه را برای همگان قطعی ساخته بود.
خواسته‌های اصلی معترضان بحرینی در ابتدا شامل مواردی مانند برکناری شیخ خلیفه بن سلمان آل خلیفه نخست‌وزیر و پسرعموی امیر بحرین بود که از سال ۱۹۷۱ به مدت 40 سال ریاست دولت را در اختیار داشت. همچنین آزادی زندانیان سیاسی و اصلاح قانون اساسی از دیگر مطالبات معترضان بود و بنا بر التزام خود به مسالمت آمیز بودن اعتراضات، سخنی از تغییر رژیم و نظام حاکم بر بحرین نداشتند اما برخورد خشونت بار آل خلیفه با مطالبات مشروع و قانونی، شعارها و خواسته مردم را به سمت تلاش برای سقوط حکومت آل خلیفه کشاند.
استمرار حرکت مردم سبب شد تا یکماه بعد از شروع قیام در 14 فوریه، در شرایطی که ساعاتی بیشتر به پایان و سقوط آل خلیفه نمانده بود ستونی زرهی از نیروهای عربستانی از طربق پل دریایی متصل کننده خاک سعودی به بحرین وارد منامه و دیگر مناطق شوند و سرکوب انقلاب مردم گسترده تر شد.
نیروهای عربستان سعودی مقابله با تظاهرات کنندگان بحرینی را از میدان لؤلؤ، نماد انقلاب بحرین آغاز کرده و آن‌ها را با گلوله‌های جنگی هدف قرار دادند. آنان با محاصره مردم در میادین اعتراضات با استفاده از تانک‌ها و خودروهای نظامی  صحنه های خونینی را رقم زدند. بازداشت و شکنجه و حتی تجاوز به زنان در زندان های آل خلیفه گزارش شد که از دیگر روش های نیروهای امنیتی عربستان و بحرین برای سرکوب انقلاب جوشان بحرین جهت وارد آوردن لطمه روحی و تحمیل انفعال به رهبران قیام بود.
با گذشت ده سال از انقلاب مسالمت آمیز مردم بحرین که در میان تمام انقلاب های عربی بدون استفاده از خشونت تداوم یافت اکنون حکومت آل خلیفه از بدنام ترین دولت های جهان در زمینه حقوق بشر و معترضان و مبارزان بحرینی از خوشنام ترین فعالان سیاسی در جهان تلقی می شوند که این تنها بخشی از دستاورد پایداری شیعیان بحرینی بخاطر ده سال مقاومت و صبر و هوشیاری به شمار می رود.
آیت الله شیخ عیسی قاسم از رهبران بزرگ حرکت مردم بحرین در مراسمی به مناسبت دهمین سالگرد انقلاب در این کشور گفته است: هدف این جنبش اصلاح گری، تصحیح ریشه‌ای و جدی وضعیت موجود، بازگشت رابطه ملت و دستگاه حاکم است و هر کسی که بخواهد بر مردم حاکم شود باید از سوی خداوند این اجازه را داشته باشد. جنبش بحرین برای حاکمیت عادلانه و عاری از بالا و پایین بردن‌ها و عزل و نصب کردن‌هایی است که به هیچ وجه عقلا و شرعا قابل قبول نیستند.
وی افزود: برای رسیدن به وطنی آزاد و پاکیزه که مزرعه فساد و مفسدان و قانون شکنان نباشد و زمینی که چراگاه فسق و فجور و توطئه چینی علیه ملت نباشد تلاش می‌کنیم. نمی‌خواهیم سرزمینی داشته باشیم که مردمش به دو گروه آقا و برده تقسیم شوند یا به دو گروه عرب و غیر عرب یا شیعه و غیر شیعه مبدل شود. می‌خواهیم بحرین، صحنه برادری ایمانی مستحکم و وطن دوستانه باشد.
او همچین خواستار تدوین قانون اساسی جدید برای بحرین شده است که الگوی انقلابیون بحرین برای آینده این کشور را تبیین می کند.