خبرگزاری رضوی- کوچه ها و خیابان های شهر سیاه پوش است، سیاه پوش غم و عزای حسین(ع)، کسی که مظهر شجاعت و انسانیت است، آن هم نه نصفه و نیمه، تمام قد و بزرگی اش و درس آزادگی که داد، حالا در قرن بیست، یک شاهراه زندگی شده برای آن ها که آزاده بودن و آزادگی حسین علیه السلام را، شعور حسینی را و هرآنچه که او بخاطرش جنگید را درک کرده اند. طوری که حالا در کلام بزرگان دینی و غیر دینی چه مسلمان و چه غیر مسلمان هدف او از نهضت وپایمردی اش دیده میشود. در این گزارش سعی کردیم گزیده ای از سخن بزرگان را در مورد امام حسین علیه السلام و قیامعاشورا بیاوریم:
آیتالله بهجت گفته است: «گریه بر سید الشهدا (ع) از نماز شب بالاتر است.»
حاج ابراهیم دولابی (ره) گفته است: «محبت و عزاداری برای امام حسین (ع) انسان را زود به مقصد میرساند.»
آنتون بارا، دانشمند مسیحی سوری تبار در کتاب الحسین (ع) فی الفکر المسیحی نوشته است: «شمع فروزان اسلام؛ حسین (ع) راه رهایی را برای میلیونها مسلمان روشن کرد. مسیر حرکت و گام برداشتن را به آنان شناساند و آنان را از افتادن در گودال ضلالت و سقوط در دام گناه و خفت برحذر داشت. با پرتو نور همیشه درخشان خود، راه حق را پیش چشم آنان آشکار کرد و نشانه های ترس و تنهایی را از این راه زدود و از آن پس انسانهای مؤمن، با بهره گیری از نور شمعی که او با سوختن خود در سرزمین کربلا برافروخت و تا آنگاه که خداوند اراده کند پرفروغ خواهد ماند، از این راه عبور خواهند کرد.»
دکتر شریعتی: حسین علیه السلام بیشتر از آب تشنه ی لبیک بود. افسوس که به جای افکارش، زخم های تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند.
چارلز دیکنز (نویسنده معروف انگلیسی): اگر منظور امام حسین جنگ در راه خواسته های دنیایی بود، من نمی فهمم چرا خواهران و زنان و اطفالش به همراه او بودند؟ پس عقل چنین حکم مینماید که او فقط به خاطر اسلام، فداکاری خویش را انجام داد.
گیبون (مورخ انگلیسی): با آن که مدتی از واقعه کربلا گذشته و ما هم با صاحب واقعه هم وطن نیستیم، اما سختیها و مشکلاتی که حضرت حسین «ع» تحمل نموده، احساسات سنگین دلترین خواننده را بر می انگیزد، چندان که یک نوع عطوفت و مهربانی نسبت به آن حضرت در خود مییابد.
عباس محمود عقاد (نویسنده و ادیب مصری): جنبش حسین، یکی از بینظیرترین جنبشهای تاریخی است که تاکنون در زمینه دعوتهای دینی یا نهضتهای سیاسی پدیدار گشته است.
«آنتوان بارا»، نویسنده معاصر مسیحی اهل سوریه و نویسنده کتابهای «حسین در تفکر مسیحی» و «ده روز گرما» که ارادت خاصی به امام حسین(ع) دارد، سخنان زیادی در مورد امام حسین(ع) نقل کرده است، از جمله اینکه میگوید: اگر حسین(ع) از آن ما بود، همه جا برای او بیرقی برمیافراشتیم و با نام او همه را به دینمان دعوت میکردیم.
آیتالله علامه طباطبایی (ره) هم گفته است: «هیچ کس به هیچ مرحلهای از معنویت نرسید، مگر در حرم مطهر امام حسین (ع) و یا در توسل به آن حضرت.»
آیتالله بهاءالدینی (ره) نیز گفته است: «دستگاه امام حسین (ع) فوق فقه است... نباید به دستگاه امام حسین (ع) اهانت شود، این عزاداریها احیا کننده نماز و مساجد است.»
ماربین آلمانى(خاور شناس): حسین «ع »با قربانى کردن عزیزترین افراد خود و بااثبات مظلومیت و حقانیت خود،به دنیا درس فداکارى و جانبازى آموخت و نام اسلام و اسلامیان را در تاریخ ثبت و در عالم بلند آوازه ساخت.این سرباز رشیدعالم اسلام به مردم دنیا نشان داد که ظلم و بیداد و ستمگرى پایدار نیست و بناى ستم هر چه ظاهرا عظیم و استوار باشد،در برابر حق و حقیقت چون پر کاهى بر بادخواهد رفت.
گیبون (مورخ انگلیسى): با آنکه مدتى از واقعه کربلا گذشته و ما هم با صاحب واقعه هم وطن نیستیم،مع ذلک مشقات و مشکلاتى که حضرت حسین «ع »تحمل نموده،احساسات سنگین دل ترین خواننده را بر مى انگیزد،چندانکه یک نوع عطوفت و مهربانى نسبت به آن حضرت در خود مى یابد.
(داستان حسینى) عشق آزادگان را به فداکارى در راه خدا بر مى انگیزد و استقبال مرگ را بهترین آرزوها به شمارمى آورد، چندانکه براى شتاب به قربانگاه، بر یکدیگر پیشى جویند.
طه حسین (دانشمند و ادیب مصرى): حسین «ع »براى به دست آوردن فرصت و ازسرگرفتن جهاد و دنبال کردن از جایى که پدرش رها کرده بود،در آتش شوق مى سوخت.او زبان را درباره معاویه و عمالش آزاد کرد،تا به حدى که معاویه تهدیدش نمود.اما حسین،حزب خود را وادار کرد که در طرفدارى حق سختگیر باشند.
آیتالله کمپانی (ره) نیز در مجلس روضه خوانی سیدالشهدا مقید بودند که خودشان پای سماور بنشینند و خودشان همه کفشها را جفت کنند.