رضوی بررسی میکند؛
چرا باورهای دینی ضامن بقای اصالت در عصر تسلط هوش مصنوعی هستند؟
زهرا مرادوند| به گزارش رضوی؛ هوش مصنوعی (AI)، با شبکههای عصبی عمیق و مدلهای زبانی بزرگ (LLMs)، در حال بازتعریف مفاهیم بنیادین از جمله خلاقیت، حقیقت و هویت است.
در مواجهه با این شتاب فناورانه، چالش اصلی نه در توسعه ابزارهای جدید، بلکه در اطمینان از این است که این آیندهی خودکارشده، بستر انزوای روح و اصالت انسانی نشود.
این تحلیل به بررسی تعامل پیچیده هوش مصنوعی با مفاهیم هستیشناختی، اخلاقی و حرفهای (روابط عمومی) میپردازد و بر نقش محوری باورهای دینی در تضمین اصالت تأکید میکند.
افقهای هوش مصنوعی و مأموریت بقای باور در جهان الگوریتم
در واقع تولید محتوای هنری و تفسیری توسط AI مرز میان «تقلید کامل» و «اصالت معنوی» را محو میکند. باورهای دینی باید حوزه تفسیر نهایی متون، ارزشگذاری انسانی و نقش پیامبری تعالیم را کاملاً خارج از دایره اختیارات محاسباتی ماشین تعریف کنند.
اخلاق ماشینی در تعارض با ارزشهای ثابت:
اخلاق ماشینی که عمدتاً مبتنی بر داده و منطق فایدهگرایانه (Utilitarianism) آموزش دیده، در تعارض بنیادین با ارزشهای ثابت دینی (مانند قدسیت حیات، عدالت مطلق و کرامت ذاتی انسان) قرار میگیرد.
دین باید به عنوان «فیلتر نهایی» و تضمینکنندهی انسانیت در برابر منطق محض الگوریتمها عمل کند.
اتکای فرد به پاسخهای لحظهای و جامع AI میتواند استقلال روحی (تأمل، مراقبه و جستجوی درونی) را که ستون فقرات تجربهی ایمانی است، تضعیف کرده و ساختار تعاملات رودررو در جامعه ایمانی را فرسایش دهد.
آینده روابطعمومی ایران در عصر هوش مصنوعی
دکتر حمید ضیایی پرور، پژوهشگر هوش مصنوعی، معتقد است هوش مصنوعی ابزاری است که میتواند «خرد داده و دل تجربه» را با هم ترکیب کند لذا آینده روابطعمومی ایران متعلق به کسانی است که بتوانند «انسانی و فناور» باشند.
انتقاد اصلی ایشان متوجه سازمانهایی است که دچار «دیجیتالسازی صوری» هستند؛ یعنی تغییر شکل بدون تغییر تفکر.
به زعماو؛ متخصص روابطعمومی باید زبان ماشین (مانند پرامپتنویسی) را بیاموزد بدون آنکه لحن انسانی و اخلاقی خود را از دست بدهد.
نباید از نظر دور داشت که در دنیای محتوای الگوریتمی، «صداقت و اعتماد» سرمایه اصلی است؛ دکتر ضیایی پرور هشدار میدهند که تهدید بزرگتر، از بین رفتن مرز حقیقت و دروغ (جعل ویدیو و خبر جعلی) است.
به تذکر او؛ سکوت بزرگترین خطا است و هوش مصنوعی تنها زمانی سودمند است که انسانی دانا پشت آن باشد که بداند چه زمان سخن بگوید و چه هنگام سکوت کند.
دین به مثابه قطبنمای اخلاقی
سخنان دکتر ضیایی پرور بر لزوم انسانیت پس از فناوری تأکید میکند که این همان پیوند استراتژیک با باورهای دینی است: باورهای دینی، حد و مرزهای اخلاقی استفاده از ابزارهایی چون AI را مشخص میکند.
در حقیقت دین؛ منبعی برای «خرد» و «تجربه» است که فراتر از دادههای لحظهای است و در موقعیتهای بحرانی، به عنوان قطبنمای نهایی برای آنچه باید گفته شود، عمل میکند.
حفظ این باورها، استراتژی پیشنگر برای حفظ کارکرد محوری روابطعمومی (اعتمادسازی) در برابر قدرت محاسباتی بیحد و حصر ماشینهاست.
در مواجهه با این شتاب فناورانه، چالش اصلی نه در توسعه ابزارهای جدید، بلکه در اطمینان از این است که این آیندهی خودکارشده، بستر انزوای روح و اصالت انسانی نشود.
این تحلیل به بررسی تعامل پیچیده هوش مصنوعی با مفاهیم هستیشناختی، اخلاقی و حرفهای (روابط عمومی) میپردازد و بر نقش محوری باورهای دینی در تضمین اصالت تأکید میکند.
افقهای هوش مصنوعی و مأموریت بقای باور در جهان الگوریتم
در واقع تولید محتوای هنری و تفسیری توسط AI مرز میان «تقلید کامل» و «اصالت معنوی» را محو میکند. باورهای دینی باید حوزه تفسیر نهایی متون، ارزشگذاری انسانی و نقش پیامبری تعالیم را کاملاً خارج از دایره اختیارات محاسباتی ماشین تعریف کنند.
اخلاق ماشینی در تعارض با ارزشهای ثابت:
اخلاق ماشینی که عمدتاً مبتنی بر داده و منطق فایدهگرایانه (Utilitarianism) آموزش دیده، در تعارض بنیادین با ارزشهای ثابت دینی (مانند قدسیت حیات، عدالت مطلق و کرامت ذاتی انسان) قرار میگیرد.
دین باید به عنوان «فیلتر نهایی» و تضمینکنندهی انسانیت در برابر منطق محض الگوریتمها عمل کند.
اتکای فرد به پاسخهای لحظهای و جامع AI میتواند استقلال روحی (تأمل، مراقبه و جستجوی درونی) را که ستون فقرات تجربهی ایمانی است، تضعیف کرده و ساختار تعاملات رودررو در جامعه ایمانی را فرسایش دهد.
آینده روابطعمومی ایران در عصر هوش مصنوعی
دکتر حمید ضیایی پرور، پژوهشگر هوش مصنوعی، معتقد است هوش مصنوعی ابزاری است که میتواند «خرد داده و دل تجربه» را با هم ترکیب کند لذا آینده روابطعمومی ایران متعلق به کسانی است که بتوانند «انسانی و فناور» باشند.
انتقاد اصلی ایشان متوجه سازمانهایی است که دچار «دیجیتالسازی صوری» هستند؛ یعنی تغییر شکل بدون تغییر تفکر.
به زعماو؛ متخصص روابطعمومی باید زبان ماشین (مانند پرامپتنویسی) را بیاموزد بدون آنکه لحن انسانی و اخلاقی خود را از دست بدهد.
نباید از نظر دور داشت که در دنیای محتوای الگوریتمی، «صداقت و اعتماد» سرمایه اصلی است؛ دکتر ضیایی پرور هشدار میدهند که تهدید بزرگتر، از بین رفتن مرز حقیقت و دروغ (جعل ویدیو و خبر جعلی) است.
به تذکر او؛ سکوت بزرگترین خطا است و هوش مصنوعی تنها زمانی سودمند است که انسانی دانا پشت آن باشد که بداند چه زمان سخن بگوید و چه هنگام سکوت کند.
دین به مثابه قطبنمای اخلاقی
سخنان دکتر ضیایی پرور بر لزوم انسانیت پس از فناوری تأکید میکند که این همان پیوند استراتژیک با باورهای دینی است: باورهای دینی، حد و مرزهای اخلاقی استفاده از ابزارهایی چون AI را مشخص میکند.
در حقیقت دین؛ منبعی برای «خرد» و «تجربه» است که فراتر از دادههای لحظهای است و در موقعیتهای بحرانی، به عنوان قطبنمای نهایی برای آنچه باید گفته شود، عمل میکند.
حفظ این باورها، استراتژی پیشنگر برای حفظ کارکرد محوری روابطعمومی (اعتمادسازی) در برابر قدرت محاسباتی بیحد و حصر ماشینهاست.
