خدا کریمانه اجابت می کند، برای همه دعا کنیم!

خبرگزاری رضوی- غلامرضا بنی اسدی؛ شب قدر در لابه لای زمان می آید تا برای ما آیننه بگیرد و ما را به خود مان بشناساند. اگر خود را شناختیم، خدای خود را هم خواهیم شناخت. شناخت دوم که حاصل شد، معرفت به وجود خواهد آمد و چون این آمد، راه را بر هرچه بدی است، خواهد بست. در فضایی چنین ما به خود اجازه نخواهیم داد در حق خلقِ خدا جز به خیر و نیکی کاری بکنیم حتی گمانی بورزیم. حسن گمان ونیکی رفتار را بر خود واجب خواهیم شمرد و از هرچه نازیبایی است به عنوان حرام اجتناب خواهیم کرد. این گونه به" قدر" خواهیم رسید. به بازه ای پر برکت از زمان که بسان یک فرصت ویژه خدا در اختیار انسان می گذارد تا با حالی خاص به سخن با حضرت دوست، حالِ دنیا را خاص کند و حال خودش نیز خوش شود. مردمان را باید به قدر خواند و به همکلامی با حضرت خداوندگار چه این پیغام خود اوست به رسول رحمت(ص) در آیه 186 سوره بقره که؛" وَ اذا سَأَلَک عِبادی عَنّی فَانّی قَریبٌ اجیبُ دَعْوَةَ الدَّاعِ اذا دَعانِ فَلْیسْتَجیبُوا لی وَلْیؤْمِنُوا بی لَعَلَّهُمْ یرْشِدُونَ؛ و هنگامی که بندگان من، از تو درباره من سئوال کنند، [بگو:] من نزدیکم؛ دعای دعاکننده را، به هنگامی که مرا می خواند، پاسخ می گویم! پس باید دعوت مرا بپذیرند، و به من ایمان بیاورند، تا راه یابند و به مقصد برسند." فرصتی چنین را چون فصلِ باران باید نگریست. از این منظر که؛ "باران که شدی مپرس این خانه کیست" بر همه ببار. مپرس" سقف حرم و مسجد و کاشانه کیست؟" باران گونه دعا کنیم و خورشید گونه که پهنه زمین را فرامی گیرند و هیچ گا به قلم ممیزی کسانی را از شمول خود محروم نمی کنند. این که کسانی دست بر چشم نهند و یا سنگی پیشه کنند برای نروییدن،  به حساب خورشید و باران نمی گذارند. مهم همه شمول بودن آنان است که هست. حال هرکس به وسعت خود می تواند بهره ببرد. یک جا اقیانوس می شود و یک جا کویر. ما در دعا کردن، غریبه و آشنا نکنیم. بدانیم و به دیگران هم بگوئیم؛" باران که شدى، پیاله‌ ها را نشمار/  جام و قدح و کاسه و پیمانه‌ یکیست" این راپیامبر اعظم الهی(ص) به ما تعلیم فرموده است: اللَّهُمَّ أَدْخِلْ عَلَى أَهْلِ الْقُبُورِ السُّرُورَ. یعنی در گذشتگان را هم نه که ازیاد نبرده که در صدر فهرست نشانده اند و برای همه اهل قبور، شادمانی مسئلت کرده اند و بعد جامعه را بی ممیزی در نظر گرفته اند؛اللَّهُمَّ أَغْنِ كُلَّ فَقِيرٍ اللَّهُمَّ أَشْبِعْ كُلَّ جَائِعٍ‏ و تا آخر این دعا، همه فقیران، همه گرسنگان، همه بدهکاران، همه بیماران، همه اسیران و... را در نظر داشتند. ما هم بیاموزیم و در دعا نه به کوچکی دست و برای خانه و خانواده خود بل به عظمت لطف خداوند برای همه جهان و اهلش دعا کنیم. همه اگر برای هم دعا کنیم، حضرت سعادت بخش روزگار همه مان را به سعادت شکوفا خواهد کرد. برای همه دعا کنیم تا ان شاالله یکی از این میانه کارگر شود برای همه ما کافی است....