خبرگزاری رضوی- غلامرضا بنی اسدی؛ اربعین برای ما "بازگشت به محرم" معنا می دهد و محرم را نقطه "بازگشت به مرکز" می دانم حتی برای افرادی که به "گریز از مرکز" عادت دارند. تصویر عینی این گزاره را هم در بازگشت مردمان به موطن جغرافیایی خود می بینم که در محرم اتفاق می افتد. هر جا که باشند، حتی از فاصله های دور باز خود را می رسانند تا تاسوعا و عاشورا را در زادگاه و خاستگاه خویش باشند.
انگار همه دعوت اند. انگار یک دعوتنامه رسمی و مهم نه به دست که به دل شان رسیده است تا خود را به میعادگاه برسانند. یک جور حسِ "بنوت" درمیان است. یک رابطه پدر- فرزندی است که همه را می کشاند. مثل دورانی که پدر هست و یا حتی وقتی می خواهند میراث پدر را تقسیم کنند. همه می آیند و این خود یک نعمت است اما انچه پس از این آمدن و در مجلس نشتن باید مد نظر قرار بگیرد همان است جاودانیاد، آیت الله صفایی حائری در صفحه 254 کتاب وارثان عاشورا بدان توجه می دهد: "اگر من به ولایت حسین نرسیدم، اگر ابوّت اولیاء را نخواستم، اگر فرزند دنیا و یا بدتر بنده دنیا شدم و دین در وجود من شکل نگرفت و تنها بر زبانم نشست؛ آیا با حسیـن قرابتى دارم؟ آیا از عاشورا ارثى مى برم و سهمى مى‌گیرم؟ " بله، انسان پس از تعریف و اثبات "بنوت" است که میراث بر می شود. دنیای امروز هم با سنجش دی ان ای، ادعا را می سنجند سپس حکم به این نسبت می کنند. در عالم معرفتی هم با همین دقت، حساب و کتاب می کنند و می سنجند که ما را با سید الشهدا(ع) چه میزان نسبت است و در شمار کدام طبقه از ارث، نام ما را باید بنویسند و یا اصلا باید بنویسند و یا حکم به نبود نسبت کنند؟ اینجاست که باید به خود آمد و با اصلاح سبک زندگی، این نسبت را بازتعریف کرد و قوام بخشید چه همان طور که استاد در صفحه 258 این کتاب می گویند:" وارثان حسین در شعور و عاطفه و در تصمیم و عمل متحّول شدهاند و به حسین پیوند خوردهاند و از علم و عشق و عبودیت و خلوص، نشان گرفتهاند.در واقع، میراثى جز همین بصیرت و علم و عبودیتِ تقوا و عبودیت وصلاح نیست. " اینجاست که باید با دقت در پندار و گفتار و رفتار خویش ببینیم چه نسبتی با حسین داریم. یعنی ماهایی که می خواهیم در رکاب مهدی(عج) به خونخواهی برخیزیم. این چیزی است که در زیارت عاشورا که مانیفست شیعه عاشق است تصریح شده و صدها بار خوانده ایم.
به این نکته معرفتی- حقوقی توجه داریم که فقط اولیای دم حق قصاص دارند آیا توانسته ایم با زیستن به سبک حسین این رابطه فرزندی را چنان قوامی ببخشیم که در صبقه اول ارث و صاحبانِ حقِ قصاص، قرار بگیریم؟ کارنامه مان را با این قاعده فقهی- حقوقی باز بخوانیم که؛ قاتل را از پدر ارثی نیست. بدانیم رفتار یزیدی ما را در شمار قاتلان تعریف و از فهرست وارثان بیرون می کند؟. پس هشدار که به این سرنوشت دچار نشویم. حسینی زندگی کنیم تا آن نسبت نورانی برقرار و در شمار خونخواهان حسینی، برای مان جایی ماندگار باشد.
انگار همه دعوت اند. انگار یک دعوتنامه رسمی و مهم نه به دست که به دل شان رسیده است تا خود را به میعادگاه برسانند. یک جور حسِ "بنوت" درمیان است. یک رابطه پدر- فرزندی است که همه را می کشاند. مثل دورانی که پدر هست و یا حتی وقتی می خواهند میراث پدر را تقسیم کنند. همه می آیند و این خود یک نعمت است اما انچه پس از این آمدن و در مجلس نشتن باید مد نظر قرار بگیرد همان است جاودانیاد، آیت الله صفایی حائری در صفحه 254 کتاب وارثان عاشورا بدان توجه می دهد: "اگر من به ولایت حسین نرسیدم، اگر ابوّت اولیاء را نخواستم، اگر فرزند دنیا و یا بدتر بنده دنیا شدم و دین در وجود من شکل نگرفت و تنها بر زبانم نشست؛ آیا با حسیـن قرابتى دارم؟ آیا از عاشورا ارثى مى برم و سهمى مى‌گیرم؟ " بله، انسان پس از تعریف و اثبات "بنوت" است که میراث بر می شود. دنیای امروز هم با سنجش دی ان ای، ادعا را می سنجند سپس حکم به این نسبت می کنند. در عالم معرفتی هم با همین دقت، حساب و کتاب می کنند و می سنجند که ما را با سید الشهدا(ع) چه میزان نسبت است و در شمار کدام طبقه از ارث، نام ما را باید بنویسند و یا اصلا باید بنویسند و یا حکم به نبود نسبت کنند؟ اینجاست که باید به خود آمد و با اصلاح سبک زندگی، این نسبت را بازتعریف کرد و قوام بخشید چه همان طور که استاد در صفحه 258 این کتاب می گویند:" وارثان حسین در شعور و عاطفه و در تصمیم و عمل متحّول شدهاند و به حسین پیوند خوردهاند و از علم و عشق و عبودیت و خلوص، نشان گرفتهاند.در واقع، میراثى جز همین بصیرت و علم و عبودیتِ تقوا و عبودیت وصلاح نیست. " اینجاست که باید با دقت در پندار و گفتار و رفتار خویش ببینیم چه نسبتی با حسین داریم. یعنی ماهایی که می خواهیم در رکاب مهدی(عج) به خونخواهی برخیزیم. این چیزی است که در زیارت عاشورا که مانیفست شیعه عاشق است تصریح شده و صدها بار خوانده ایم.
به این نکته معرفتی- حقوقی توجه داریم که فقط اولیای دم حق قصاص دارند آیا توانسته ایم با زیستن به سبک حسین این رابطه فرزندی را چنان قوامی ببخشیم که در صبقه اول ارث و صاحبانِ حقِ قصاص، قرار بگیریم؟ کارنامه مان را با این قاعده فقهی- حقوقی باز بخوانیم که؛ قاتل را از پدر ارثی نیست. بدانیم رفتار یزیدی ما را در شمار قاتلان تعریف و از فهرست وارثان بیرون می کند؟. پس هشدار که به این سرنوشت دچار نشویم. حسینی زندگی کنیم تا آن نسبت نورانی برقرار و در شمار خونخواهان حسینی، برای مان جایی ماندگار باشد.