خبرگزاری رضوی- غلامرضا بنی اسدی؛ هم زمین آیت خداوند است و هم زمان. شکوفه هایی که از زمین می روید، برگ به برگ، کتاب معرفت است که باید خط به خط و خواند و کلمه ، کلمه در یاد گرفت و حرف به حرف در جان نشاند. لحظاتِ زمان هم همین حکم را دارند.
نفس ها را هم با این نگاه باید تازه کرد. هر نفس که فرو برود به تمدید حیات، باید که در برآمدن خود مفرح ذات، باشد و واجد صفات. این گونه می توان خوانشی ربانی و ملکوتی داشت از مُلکی که قرار است انسان را در تراز بازگشت به ملکوت، سازمان دهد.
زمین و زمان- البته- گاه به تلاقیی عارفانه، ضریب نور می گیرند مثل همین روزهای پیش رو و در فصل پلک تکاندن زمین. مثل همین روز هایی که چرخش قمری سال ما را در شعبان به روئیت آلبوم زیبایی های خدا، می رساند و با میلاد امام حسین و حضرت عباس و حضرت سجاد(علیهم السلام) در فرحناکی عید می نشاند مان تا در تقویم نام ها و نشانه ها، روز پاسدار را جشن بگیریم و به تعظیم در برابر مقام جانباز، قامت، دوتا کنیم و به حرمت آزادگی، آزادمردان را سلامی بلند بالا بسرائیم.
باری، پاسدار، جانباز، آزاده که الگوی خود را در مرام حسینی و سلوک عباسی و معرفت سجادی، می جوید و می پوید، شایسته سلام خداوندی است. او را یوم الله فراوان است و شهادت همزاد نفس های اوست. قدرش باید دانست و در صدر دل جایش باید داد که او را و هم اندیشان و همراهانش را به مثل می توان "اوتاد" نام نهاد. "وتد" هایی که قرار امنیت و آرامش جامعه را تضمین می کنند.
ضمانتی که به امضای آن می توان روز های آرام وطن را دید و مردمان را که در آرامش به سلام نوروز می روند. نوروزی که باز خود آیات خدا را برای ما می خواند. آوازی خوش که با سمفونی زمین همراه می شود با آواز هزاران و صدای پای آب. اعیاد شعبان را و شکوه نوروز را توامان باید به تکریم پرداخت که جمله ایستادن، در خط خواندن آیات خداست.
در این ایام، به یاد شهیدان باشیم که جان را جام شهود کردند تا چشم ها را بینایی، مدام شود. به رسم ایثار، دست دیگران را بگیریم که خدا دست های کریم را بسیار دوست دارد. مهربانی را توسعه دهیم که این به جان خواندنِ بسم الله الرحمن الرحیم است.
دل ها را پیش از خانه ها غبار بروبیم که دل مهربان را عطر افشانی سزاست. نگاه را نو کنیم در آستان نوروز، مباد غبارهای کهنه، کینه ها و کدورت ها را در پستو بنشاند و از دست پاکساز خانه تکانان به دور دارد. تازه گی طبیعت را با نوشوندگی باور ها مان کامل کنیم و حال که سال دارد با حسین و عباس و سجاد(علیهم السلام) آغاز می شود، ما هم بکوشیم به سبک آنان زندگی کنیم.
ان شاالله
نفس ها را هم با این نگاه باید تازه کرد. هر نفس که فرو برود به تمدید حیات، باید که در برآمدن خود مفرح ذات، باشد و واجد صفات. این گونه می توان خوانشی ربانی و ملکوتی داشت از مُلکی که قرار است انسان را در تراز بازگشت به ملکوت، سازمان دهد.
زمین و زمان- البته- گاه به تلاقیی عارفانه، ضریب نور می گیرند مثل همین روزهای پیش رو و در فصل پلک تکاندن زمین. مثل همین روز هایی که چرخش قمری سال ما را در شعبان به روئیت آلبوم زیبایی های خدا، می رساند و با میلاد امام حسین و حضرت عباس و حضرت سجاد(علیهم السلام) در فرحناکی عید می نشاند مان تا در تقویم نام ها و نشانه ها، روز پاسدار را جشن بگیریم و به تعظیم در برابر مقام جانباز، قامت، دوتا کنیم و به حرمت آزادگی، آزادمردان را سلامی بلند بالا بسرائیم.
باری، پاسدار، جانباز، آزاده که الگوی خود را در مرام حسینی و سلوک عباسی و معرفت سجادی، می جوید و می پوید، شایسته سلام خداوندی است. او را یوم الله فراوان است و شهادت همزاد نفس های اوست. قدرش باید دانست و در صدر دل جایش باید داد که او را و هم اندیشان و همراهانش را به مثل می توان "اوتاد" نام نهاد. "وتد" هایی که قرار امنیت و آرامش جامعه را تضمین می کنند.
ضمانتی که به امضای آن می توان روز های آرام وطن را دید و مردمان را که در آرامش به سلام نوروز می روند. نوروزی که باز خود آیات خدا را برای ما می خواند. آوازی خوش که با سمفونی زمین همراه می شود با آواز هزاران و صدای پای آب. اعیاد شعبان را و شکوه نوروز را توامان باید به تکریم پرداخت که جمله ایستادن، در خط خواندن آیات خداست.
در این ایام، به یاد شهیدان باشیم که جان را جام شهود کردند تا چشم ها را بینایی، مدام شود. به رسم ایثار، دست دیگران را بگیریم که خدا دست های کریم را بسیار دوست دارد. مهربانی را توسعه دهیم که این به جان خواندنِ بسم الله الرحمن الرحیم است.
دل ها را پیش از خانه ها غبار بروبیم که دل مهربان را عطر افشانی سزاست. نگاه را نو کنیم در آستان نوروز، مباد غبارهای کهنه، کینه ها و کدورت ها را در پستو بنشاند و از دست پاکساز خانه تکانان به دور دارد. تازه گی طبیعت را با نوشوندگی باور ها مان کامل کنیم و حال که سال دارد با حسین و عباس و سجاد(علیهم السلام) آغاز می شود، ما هم بکوشیم به سبک آنان زندگی کنیم.
ان شاالله