انیسِ نفوس است سلطانِ توس!

خبرگزاری رضوی- غلامرضا بنی اسدی؛ انسان را از ماده "انس" می توان دانست. شالوده حیات اجتماعی انسان هم بر محور "انس" قالب سازی شده است و هیچ انقلابی هم نمی تواند این ساختار را بر هم زند. بر همین اساس است که انسان به "انیس" همیشه نیاز دارد و این نیاز در شرایط خاص به "احتیاج"ی مبرم و حیاتی، تبدل می شود. نیازی که جز با خود- همان انیس- چاره نمی شود و هیچ چیز را نمی توان جای "انیس" گذاشت. چه این حس، از جنس انسان است و انسان بی "انس" و بی "انیس" نه یک چیز که فراوان چیز کم دارد.
انسانی چنین، تنهاست و تنها نمی توان زیست. اینجاست که کلمه انس و انیس، جوهره حیاتی خود را نشان می دهند و چنین است که "انیس النفوس" در جایگاه امامت، همه انسان ها را در قالب "امت" به آرامشی بایسته و جایگاهی شایسته می رساند. جایگاه و شانی که در هنگامه تازش کرونا و تنهایی انسان بدان بسیار محتاجیم. فکر می کنم امروز، بهتر از همیشه  می توانیم به فهم صفت "انیس النفوس" برای حضرت امام رضا(ع) و پاسخ به این پرسش برسیم که چرا حضرت را به این وصف ویژه می خوانند و می خوانیم؟ جالب است بدانیم "انیس النفوس به کسی گفته می شود که وقتی با او صحبت می کنی با جان و دل به تو گوش می کند و راحت با افراد انس و الفت پیدا می کند " ظریف تر اما این نکته است؛ " در زیارتنامه ی تمام اهل بیت (علیهم السلام) آمده که چون به زیارت رفتی "بایست" و بخوان... اما در زیارتنامه ی علی بن موسی الرضا (علیه السلام) آمده که بالا سر حضرت "بنشین" و بخوان... چرا که ایشان انیس النفوس اند و با جان و دل به حرفهایت گوش می دهند...." شاید به همین دلیل باشد که در حرم حضرت ایشان، پر از آرامش می شود انسان و عقده از زبانش هم چنان باز می شود که واگویه می کند هرچه در دل دارد را. کم نشنیده ایم از مردمان که سنگین و با باری بر دوش به حرم رفتیم و سبکبار و سبک بال برگشتیم.
شاید چرایی این تحول احوال به احسن الحال را ندانیم اما یقین باید دانست که در ترجمه "انیس النفوس" راز گشایی می شود این تقلب قلوب و طهارت نفوس. این جان یافتن و زلال شدن و جاری شدن سنگ ها. زیبا گفته است شاعر به شرح این تحول؛
دلم از فرط گنه سنگ شده، کاری کن           که نفس های تو در سنگ، اثرخواهد کرد...
همین اثر گذاری و اثر پذیری است که پیروان اهل بیت را، ایرانی مردمان را به رفتار از دیگران متمایز می کند و در هنگامه ای که بلا می بارد، اگر دیگران به امداد هم برمی خیزند، در این دیار این امداد به گره گشایی می رسد و از این مرتبه نیز بالاتر می شود و غم خواری، سنت دست های پر دهش می شود که ایثار را تعریفی نو می شوند با سنت مواسات که در جامعه تعمیق می کنند. فکر می کنم این رویش های بهارآفرین، رشحاتی است از نگاه حضرت شمس الشموس که "انیس النفوس" نیز هست. این هم خود درسی است و راهی برای همه ما که هرکس می خواهد نسبت نزدیک تری با امام رضا داشته باشد باید به مواسات بیشتر، غم زدایی افزون تر، آستین همت بالا زند. این سنت کریمانه حضرت سلطان است. نوازش و نوازش و نوازش. چنین باد روزی اهل "رضا" ان شاالله.