فردا دیر است

خبرگزاری رضوی- علی براتی گجوان*؛ادبیات داستانی درکشور ما دیرینه ای ندارد اما اکنون به ژانری جذاب برای جلب جوانان تبدیل شده است. کار کردن در حیطه های تاریخی به خصوص تاریخ دینی نیاز به تحقیق و بررسی و زمان گذاشتن بسیار زیادی دارد. اما متاسفانه در حال حاضر مکان خاصی دایر نیست تا نویسندگان این عرصه که زندگی و وقت و سرمایه جسمی و فکری خود را صرف این موضوع می کنند، از جهات مختلف مورد پشتیبانی قرارگیرند، قراردادی با آنها بسته شود و بدانند از لحاظ مالی تامین می شوند و آثارشان چاپ می شود، این مهم تا به حال به اندازه کافی اتفاق نیفتاده است و آثاری هم که در این ژانر ادبی موجود است دلی بوده است. در رابطه با فرهنگ رضوی نویسندگان بزرگی همچون سعید تشکری قدم های بسیار خوبی برداشته اما باید قبول کنیم که طیف گسترده مخاطبان این ژانر و سبک ادبی فقط نمی توانند بر اساس یک قلم جلو بروند. 
تعدادی دیگر دوستان هستند برای رده های جوان و نوجوان فعالیت هایی را انجام داده اند که صد در صد کافی و وافی نیست. به طور مثال چند رمان در مورد زندگی نامه حضرت رسول اکرم داریم؟ حالا این را گسترش بدهید به دیگر زندگی نامه ائمه اطهار، به لحاظ تعداد رمان چند رمان درباره زندگی این بزرگواران منتشر شده است؟ این مثال در مورد رخدادهای تاریخ دینی هست از طرف دیگر ترس نویسنده هم در این موضوع دخیل است. زیرا نوشتن از  زندگی ایمه اطهار به معنای نوشتن از کسانی است که انسان های کاملی هستند و ما پیروان آنها هستیم و آنها را به عنوان‌ معصوم میشناسیم. از این رو به شخصیت آنها نمی توان چیزی اضافه کرد. البته چنین حقی را هم نداریم لذا دست نویسنده بسته می شود، داستان هایی که در ذهنیت مردم  شکل گرفته و یا از طریق منابع نقلی مثل منابر روایت می شود هم دارای سندیت لازم نیست، باید بتوانیم روایات جدید و مستندی را نقل کنیم تا خرافه پیرامون این بزرگواران شکل نگیرد. ما نیازمند شخصیت هایی هستیم که داستان را جذاب کند، یکی از این موارد رفتن از حاشیه به متن است. در داستان و رمان این موضوع اتفاق می افتد. برای نمونه در رابطه با زندگی حضرت امام رضا(ع) کتاب ولادت سعید تشکری که با ظرافت و ملاحت خاصی داستان زیبایی را نقل کرده موجود است. کتاب؛ انک آن یتیم نظرکرده نوشته جناب سرشار که زندگی حضرت پیامبر است. این ها نمونه ای ازمعدودکارهای  موفق در ادبیات دینی ماست که کافی نیست .مسابقات و جشنواره ها هم کمکی به نشر اینگونه ادبیات نمی کنند. کتابخانه مرکزی آستان قدس هم کتاب سال رضوی برگزارمی کند و در این بین نیز هرسال کتاب هایی با این عناوین چاپ می شود. اما باید بدانیم فقط نفس برگزاری یک یا چند جشنواره نمی تواند قالب ادبی را بازنشر کند.
در حوزه داستان های کوتاه و یا کودک و نوجوان که از این بین مدتی مینیمال های کوچکی در یک کتاب چاپ میشد و کلیت آن بدین صورت بود که زندگی نامه ائمه‌ را مدنظر قرار می داد را می توان مثال زد.  شهرداری اصفهان هم حدود ۱۰ سال پیش زیر نظر مهدی قزلی ۱۴ کتاب از ۱۴ معصوم را چاپ‌ کرد‌.
‌ باید قبول کنیم در جامعه ما پذیرش ژانرهای مختلف و جدید وجود ندارد و مینیمال بیشتر تفکر برانگیز است و متاسفانه در این راستا نهاد و سازمان مشخصی هم دایر نیست که داستان نویس، رمان نویس ائمه اطهار را پشتیبانی و حمایت کند. ارتباطات باید قوی باشد و به نویسنده اعتماد شود اما در حال حاضر نویسندگانی که با عشق و ارادت در این زمینه قلم‌ می زنند نوشته هایشان حتی چاپ نمی شود مگر این که معروف باشند و آن چیزی که باید اتفاق بیفتد نمی افتد. چراخانه ادبیات داستانی دینی تشکیل نمی شود؟ در این راستا پیشنهاد می کنم بنیادی مانند بنیاد بین المللی امام رضا(ع) می تواند رمان هایی از این دست را سفارش دهد و به ترویج فرهنگ رضوی کمک شایانی کند. 
ما زندگی مان وامدار ائمه اطهار است اگر میخواهیم نسل آیندمان باآشنایی کامل بابرزگان دینی ما مانوس شود باید از همین امروزشروع کنیم که فردا دیر است. 

*نویسنده، روزنامه نگار، منتقد ادبی و مدرس ادبیات داستانی