یادداشت؛
ربیع صدف زیبای وجود پیامبر برای اهل زمین است
پایگاه خبری رضوی-زهرا مرادوند: بار سفر بست تا ربیع، پرده از رخ بگشاید و با حلولش، بهاری سراسر شوق و شکوفه به بوستان دلهای محمدی هدیه کند.
و حال "ربیع" میآید تا پهنهی رحمت و برکت را در زمین بگستراند چرا که برگهای درخت پرشکوه ربیع، مزین به رویدادهایی است که عطر محمدی را بر شکوفههایش آمیخته است.
خجسته ماه ربیع الاول، طراوت بهاری دارد که با هر لحظه نسیم سحریاش، جان مایه عشق ومِهر را به گستره خاکیان هدیه میکند چرا که ربیع، صدف زیبای وجود محمد مصطفی است که با قدومش، جهانی را به اعتبار انسانیت و بندگی بشارت میدهد.
آری... ربیع، مروارید غلطان اشک شوق را در غزل زیبای میلاد پیامبر رحمت و مهربانی، به قافیه میرساند تا عرش و فرش، قدوم نوزادی را که سبب خلق آفرینش است به تبریک بنشینند و تهنیت گویان محمد(ص) را به آغوش زمین هدیه کنند.
از همین روست که ربیع، وحدت بخش و وحدت آفرین مسلمین شد تا به نام نامی مصطفی(ص)، سلالهای از پاکان را برای سعادت اهل زمین، به ودیعه بگذارد؛ پس ربیع آغازی بی پایان برای حضور خاندانی است که جهان هرگز مانندش را به خود. ندیده و نخواهد دید چرا که سردمدار این خاندان عصمت و کرامت پیامبر است و خاتمهاش، مهدی موعود(عج)...
پس چه چیز خوشتر از رسیدن به ماهی چنین با عظمت که میلاد چنین پیغمبری را در خود جای داده و مایه فخر مسلمین جهان است؟
ماه محرم و صفر با همه حزن و اندوهی که داشت به پایان رسید تا ربیع به تقویم روزگار شکوفه کند و از عطر این ماه، میلاد پیامبر(ص) و صادق آل محمد(ع) و امامت آخرین منجی عالم بشریت(عج) بشارت داده شود.
حلول این ماه خجسته، نسیم روح بخش رسالت و ولایت را بر کام مسلمین هدیه میکند چرا که ربیع، آبستن قدوم مبارک محمد مصطفی(ص) و ماه سرور اهلبیت عصمت و طهارت(ع) است.
ماه ربیعالاول همان گونه که از نامش پیداست بهار ماههای قمری است؛ چرا که آثار رحمت و برکت خداوند در آن هویداست.
در این ماه با فضیلت، ذخایر برکات خداوند و انوار الهیاش با میلاد برگزیدگان او بر زمین فرود آمده است؛ زیرا میلاد رسول خدا(ص)، رحمت عالمیان در این ماه است؛ رحمتی که زمین مانندش را هرگز ندید.
همچنین ربیع، تابلوی وقایعی است که اسلام بر آن مفتخر است؛ وقایع گرانقدری چون لیلهالمبیت، هجرت حضرت محمد(ص) از مکه به مدینه، ولادت پیامبر اکرم(ص) و امام جعفر صادق(ع)، ازدواج حضرت محمد(ص) با حضرت خدیجه(س) و آغاز امامت امام مهدی(عج).
و اولین شب ربیعالاول است که خاطرهی «لیلةالمبیت» سال چهاردهم بعثت پیامبر(ص) را در گوش تاریخ فریاد میزند.
همان شب سال اول هجرت که پیامبر(ص) برای آنکه مشرکان از هجرت او آگاه نشوند، به علی(ع) فرمود: «مشرکان میخواهند امشب مرا به قتل برسانند، آیا تو در بستر من میخوابی؟» امام علی(ع) گفت: «در این صورت شما سالم میمانید؟» پیامبر (ص) فرمود: «آری». امام علی(ع) تبسمی کرد و سجده شکر به جای آورد، وقتی که سر از سجده برداشت عرض کرد: «آنچه را که مأمور شدهای انجام بده که چشم، گوش و قلبم فدای تو باد ...»
سپس پیامبر(ص)، علی(ع) را در آغوش گرفت و هر دو گریه کردند و از هم جدا شدند؛ پیامبر اکرم(ص) در خطبه غدیریه تصریح کرده که این ماموریت به امام علی(ع) از سوی پروردگار بوده است.
پروردگارا ...
از تو میخواهیم
در این ماه مزین به نام پیامبر خاتمت، خبر و برک و مهربانی را سهم دلهای محمدی مؤمنان کنی و ظهور فرزندش مهدی(عج) را به بهار ربیع پیوند زنی...
و به ما توفیق بهره و به فیض رسیدن از فضایل این ماه را عنایت فرمایی...
امید که این ماه، موعد پایان انتظار مهدی فاطمه(عج) باشد تا با ظهورش جهانی را به آرامش برساند.
حلول ماه ربیع الاول مملو از نگاه کریمانه پروردگار باد.
