اگر بگوییم تلخ‌ترین و حزن‌انگیزترین شب مشهد است، شب آخر صفر، بیراه نگفته‌ایم؛ چرا که نشستن در سوگ شهادت آقا و مولایمان، حضرت رضا(ع)، تلخی و اندوهی دارد بی‌پایان که فقط تماشای عشق بی‌بدیل زائران و شور خدمت خادمان مرهمی برای آن است.

به گزارش خبرگزاری رضوی،تلخی و اندوه شب آخر ماه صفر، در مشهدالرضا(ع) بیشتر از هر نقطه جهان احساس می‌شود؛ به‌خصوص در خیایان‌هایی که به حرم منتهی می‌شود  به‌خصوص در حرم؛ حرمی که اندوه‌بارترین شب خود را پشت سر می‌گذارد.
اما از حجم این اندوه، کمی کاسته می‌شود وقتی حضور باشکوه شیفتگان حضرت رضا(ع) را در صحن و سرای حضرت می‌بینی و خدمت بی‌منت هزاران خادم و خادمیار، به میلیون‌ها زائر را؛ شور و شعوری که در شب شهادت امام رضا(ع) جلوه‌ای ماندگار می‌شود و مرهمی بر دل‌های داغدار.
در شب شهادت علی‌بن موسی‌الرضا(ع)، خیابان‌های منتهی به حرم مطهر رضوی مملو از عاشقان و دلدادگانی بود که از نه فقط از جای جای ایران، که از دیگر کشورهای جهان نیز زائر آقا شده بودند. برخی به تنهایی، برخی همراه خانواده، برخی با هیئت‌های عزاداری. در میانشان چهره‌های زائران پیاده آقا هم خوب نمایان بود؛ با صورتی خسته از راه اما چشمانی روشن از تماشای گنبد و بارگاه.
این‌ها تفاوتشان بود اما همه شبیه هم بودند در داشتن عشقی که آنها را به اینجا کشانده است.
امام رضا(ع)، ملجا و پناه مشترک همه آنهاست و به همین خاطر است که داغ شهادتش، این چنین دل‌هایشان را هوایی و چشم‌هایشان را بارانی کرده است. آنقدر غرق در ماتم مولایند که فقط با شنیدن یک "رضا" هم اشک می‌ریزند و فریاد می‌زنند.
امشب در کوچه‌ها و خیابان‌های مشرف به حرم، هر آنچه به گوش می‌رسید، «یا رضا جان» بود و صدای شکسته شدن بغض‌ها در غم شهادت آقا.
در صحن و سرای حرم مطهر هم شور و حالی خاص نمایان بود. خادمان آقا در صحن پیامبر اعظم(ص) محفل آیینی خطبه‌خوانی برپا کرده بودند و هیئت‌های عزاداری از شهرها و قومیت‌های مختلف نیز، هر یک در گوشه‌ای از حرم، با لهجه و گویش زیبای خود، ذکر امام رضا(ع) می‌گفتند.
صحن غدیر هم جلوه‌های تماشایی خود را داشت؛ با عزادارانی از کشورهای مختلف جهان که با زبان‌هایی همچون عربی و اردو، عزاداری می‌کردند.
خدمت بی‌منت خادمان حضرت هم حس و حالی داشت، امام رضایی. از دربانان حرم گرفته تا فراشان و کفشداران. از خادمیاران نظافت صحن‌ها گرفته تا ناذران توزیع‌کننده چای و شربت در دو چایخانه حضرت.
شب شهادت امام رئوف، اگرچه سرشار از حزن و اندوه بود، اما زیبایی‌های خودش را هم داشت؛ جلوه‌هایی از دلدادگی زائران، شور خدمت خادمان، ادای نذرهای ناذران و واقفان و خلاصه همه‌ی آنها، بروز و ظهور دوباره عشقِ به امام رضا(ع)... .