شعر لسان‌الغیب، لطافت ذهن ایرانی را به تماشا گذاشت
به گزارش خبرگزاری رضوی، محمود شالویی با صدور پیامی به مناسبت فرا رسیدن ۲۰ مهرماه، روز حافظ، نوشت: حافظ سخن بگوی که بر صفحه جهـان/ این نقـش مانَد از قلـمت یادگــار عـمر. گنجینه شیرین و جانْ نوازِ سخن پارسی از جهت لطافت بیان و فصاحت کلام و تنوع معانیِ نغز و دل نشین، در سر لوحه سخنان بلند و مضامین بی نظیر ادب جهان قرار دارد. به پاس شَهبازان بلندْ پروازِ شعر و ادب پارسی، کاخِ زبان پارسی از پسِ قرن‌ها و اعصار در برابر جزر و مدّ حوادث، پایدار و پدیدار مانده و از قفقاز و فرارود تا کرانه‌های خلیج فارس، رونق و رواج بسیار یافته و مرزهای جغرافیایی را پشت سر گذاشته است.
در ادامه این پیام آمده است: لسان‌الغیب حافظ شیرازی از صَنادید سخن و از بزرگان شعر و ادب فارسی است که شعرش، عصاره بیم و امید، رنج و راحتی و عشق و شوریدگی مردم این سامان است. در آسمانِ سخن فارس، او و سعدی، بسان دو خورشیدِ درخشان جلوه گری می‌کنند: خورشید اگر تو روی نپوشی فرو رود/ گوید دو آفتاب نباشد به کشوری (سعدی). در تأثیر مشترک این ۲ شاعر، همین بس که زلالی و روانی و حُسن ترکیب سخن شان از جهت فصاحت و بلاغت و عمق معنی و محتوا، سنت ادبی و شاعرانه دیرینِ خراسان و ماوراء النهر را فرا یاد می‌آورد و به شعر و ادب پارسی که چهار قرن در سکوت و فراموشی به سر می‌برد، سرزندگی و بالندگی بخشید.
مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در بخش دیگری از این پیام افزود: شعر لسان‌الغیب حافظ شیرازی، لطافت ذهن ایرانی و معنای شعر ناب فارسی و وسعت نفوذ آن را در جامعه و پیوند شعر و زندگی به تماشا گذاشت. واژه‌ها و کلمات در شعر و سخن حافظ، گاه سر بر آستان عرش می‌سایند و گاه در عیان، بوسه بر فرش می‌زنند. در دیوان او، سراسر، سخن از فیض روح القدس، دم مسیحایی، سدره المنتهی، آب حیات، تجلی پرتو حُسن و استمداد از طایر قدس و پرواز تا خلوتگه خورشیدِ حقیقت است. حافظ شیرازی را نماد و طلایه دار زبان و فرهنگ پارسی بباید دانست. این که فسون و راز سخن حافظ در چیست که همگان، از سخن‌سنجان و ادب‌دانان تا مردمان عوام، گرامی‌اش می‌دارند و چنین در جان‌ها نشسته و حافظه ماندگار آنها شده است؛ پرسشی است که پاسخ‌های خاص خود را می‌طلبد.
در ادامه پیام دبیر شورای هماهنگی پاسداشت زبان فارسی آمده است: حافظ خورشید غزل است و در این سرای خاکی، بحری از معانی را در کوزه غزل گنجانیده است. اگر شاعران قرن ششم در قصاید خود به مضامین بدیع و سخنوری خود نازیده‌اند، در قـرن هفـتم و هشتم در پی ظهور سعدی و پس از او حافظ، به شایستگی جامه حُسن به ترکیب الفاظ پوشانیده شد و لسان الغیب به درستی، به غزلسرایی خود بالید و فخر کرد: غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ/ که بر نظم تو افشاند فلک نظم ثریا را. به راستی که حافظ در اوج تفکر و منش عاقلانه و شیوه رندانه خویش چنان غوغایی به پا می‌کند که نه فقط ساعت‌ها و روزها بلکه سال‌ها حیرت‌زده او می‌مانیم.
شالویی در پایان این پیام آورده است: پر واضح است که بزرگداشت یاد و نام و آثار پر بار و گرانقدر حافظ، تکریم و تجلیل فرهنگ و ادب و معرفت و معنویت ایرانی و اسلامی است و بر تمام دلبستگان و علاقه مندان به این ساحت خطیر فرض است که از جان و دل به این مهم همت گمارند و با کوشش‌های علمی، فرهنگی و هنری خویش زمینه آشنایی هر چه بهتر و هر چه بیشتر جامعه اسلامی و از جمله نسل جوان را با این شخصیت بزرگ و آثار پر مغز او بیش از پیش فراهم کنند. ۲۰ مهر روز بزرگداشت این شاعر ِ سخن پرداز، اندیشه ورز و نکته سنج که بند بند کلام منظوم و عاشقانه‌اش، پس از هفت قرن، تازه و بی تکرار است و روح پرور و روح فزا؛ بر تمامی پارسی زبانانِ سراسر جهان به ویژه اهل معرفت و معنویت گرامی باد.
در ادامه این پیام آمده است: لسان‌الغیب حافظ شیرازی از صَنادید سخن و از بزرگان شعر و ادب فارسی است که شعرش، عصاره بیم و امید، رنج و راحتی و عشق و شوریدگی مردم این سامان است. در آسمانِ سخن فارس، او و سعدی، بسان دو خورشیدِ درخشان جلوه گری می‌کنند: خورشید اگر تو روی نپوشی فرو رود/ گوید دو آفتاب نباشد به کشوری (سعدی). در تأثیر مشترک این ۲ شاعر، همین بس که زلالی و روانی و حُسن ترکیب سخن شان از جهت فصاحت و بلاغت و عمق معنی و محتوا، سنت ادبی و شاعرانه دیرینِ خراسان و ماوراء النهر را فرا یاد می‌آورد و به شعر و ادب پارسی که چهار قرن در سکوت و فراموشی به سر می‌برد، سرزندگی و بالندگی بخشید.
مشاور وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در بخش دیگری از این پیام افزود: شعر لسان‌الغیب حافظ شیرازی، لطافت ذهن ایرانی و معنای شعر ناب فارسی و وسعت نفوذ آن را در جامعه و پیوند شعر و زندگی به تماشا گذاشت. واژه‌ها و کلمات در شعر و سخن حافظ، گاه سر بر آستان عرش می‌سایند و گاه در عیان، بوسه بر فرش می‌زنند. در دیوان او، سراسر، سخن از فیض روح القدس، دم مسیحایی، سدره المنتهی، آب حیات، تجلی پرتو حُسن و استمداد از طایر قدس و پرواز تا خلوتگه خورشیدِ حقیقت است. حافظ شیرازی را نماد و طلایه دار زبان و فرهنگ پارسی بباید دانست. این که فسون و راز سخن حافظ در چیست که همگان، از سخن‌سنجان و ادب‌دانان تا مردمان عوام، گرامی‌اش می‌دارند و چنین در جان‌ها نشسته و حافظه ماندگار آنها شده است؛ پرسشی است که پاسخ‌های خاص خود را می‌طلبد.
در ادامه پیام دبیر شورای هماهنگی پاسداشت زبان فارسی آمده است: حافظ خورشید غزل است و در این سرای خاکی، بحری از معانی را در کوزه غزل گنجانیده است. اگر شاعران قرن ششم در قصاید خود به مضامین بدیع و سخنوری خود نازیده‌اند، در قـرن هفـتم و هشتم در پی ظهور سعدی و پس از او حافظ، به شایستگی جامه حُسن به ترکیب الفاظ پوشانیده شد و لسان الغیب به درستی، به غزلسرایی خود بالید و فخر کرد: غزل گفتی و در سفتی بیا و خوش بخوان حافظ/ که بر نظم تو افشاند فلک نظم ثریا را. به راستی که حافظ در اوج تفکر و منش عاقلانه و شیوه رندانه خویش چنان غوغایی به پا می‌کند که نه فقط ساعت‌ها و روزها بلکه سال‌ها حیرت‌زده او می‌مانیم.
شالویی در پایان این پیام آورده است: پر واضح است که بزرگداشت یاد و نام و آثار پر بار و گرانقدر حافظ، تکریم و تجلیل فرهنگ و ادب و معرفت و معنویت ایرانی و اسلامی است و بر تمام دلبستگان و علاقه مندان به این ساحت خطیر فرض است که از جان و دل به این مهم همت گمارند و با کوشش‌های علمی، فرهنگی و هنری خویش زمینه آشنایی هر چه بهتر و هر چه بیشتر جامعه اسلامی و از جمله نسل جوان را با این شخصیت بزرگ و آثار پر مغز او بیش از پیش فراهم کنند. ۲۰ مهر روز بزرگداشت این شاعر ِ سخن پرداز، اندیشه ورز و نکته سنج که بند بند کلام منظوم و عاشقانه‌اش، پس از هفت قرن، تازه و بی تکرار است و روح پرور و روح فزا؛ بر تمامی پارسی زبانانِ سراسر جهان به ویژه اهل معرفت و معنویت گرامی باد.
