حضرت زینب سلام‌الله علیها به گونه‌ای پاسخ ابن زیاد ملعون را داد که از خشم چهره‌ی منحوس او برافروخته شد.

به گزارش خبرگزاری رضوی، روایت شده وقتى خواهران و زنان و فرزندان امام حسین‌ (ع) بر عبیدالله بن زیاد وارد شدند، زینب سلام الله علیها با لباس بسیار کهنه و به صورت ناشناس در میان حلقه کنیزانش نشست عبیدالله بن زیاد گفت: این زنى که نشسته کیست؟ زینب‌ (س) با او سخن نگفت. سه بار این جمله‌ را گفت: و هیچ بار زینب (س) با او سخن نگفت تا اینکه برخى از کنیزان زینب‌ (س) گفتند: این زن، زینب دختر فاطمه است. عبیدالله گفت: سپاس خدایى را که شما را رسوا کرده، به قتل رساند و دعوتتان را نافرجام کرد.
زینب [س‌] فرمود: سپاس خداى را که به واسطه [جدّمان‌] محمد صلّى اللّه علیه و آله و سلّم ما را گرامى داشته و تطهیر کرده است، این طور نیست که تو مى‌‌گویى، تنها فاسق است که رسوا مى‌‌شود و فاجر است که دروغگویى‌‌اش برملا می‌شود.  الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَکْرَمَنَا بِمُحَمَّدٍ وَ طَهَّرَنَا تَطْهِیراً إِنَّمَا یَفْضَحُ اللَّهُ الْفَاسِقَ وَ یُکَذِّبُ الْفَاجِر
 [عبید الله‌] گفت: دیدى خدا با خاندانت چه کرد؟!
زینب‌ (س)  فرمود: اینها که کشته شدند بر ایشان مقدّر شده بود، لذا به سوى قتلگاه خویش رفتند، به زودى خدا شما و آنان را جمع خواهد کرد و آنان در پیشگاه خدا احتجاج کرده، دادخواهى می‌کنند.  کَتَبَ إِلَیْهِمُ الْقَتْلَ فَبَرَزُوا إِلَى مَضَاجِعِهِمْ وَ سَیَجْمَعُ اللَّهُ بَیْنَکَ وَ بَیْنَهُمْ فَتَتَحَاکَمُونَ عِنْدَه‌
ابن زیاد غضبناک شد، برافروخت و گفت: خداوند جان و دل مرا از [شر برادر] طغیانگر تو و عصیانگران و گردنکشان خاندانت شفا بخشید!
زینب [س‌] با قاطعیت فرمود: قسم به جانم که بزرگ [خاندانم‌] را کشته‌‌اى، و خانواده‌‌ام را نابود کرده‌‌اى و برگ و ریشه‌‌ام را از بُن بریدى و اصل و فرعم را از بین بردى. اگر اینها تو را شفا مى‌دهد [بدان که‌] به مرادت رسیده‌‌اى. یَا ابْنَ زِیَادٍ حَسْبُکَ مَا ارْتَکَبْتَ مِنَّا فَلَقَدْ قَتَلْتَ رِجَالَنَا وَ قَطَعْتَ أَصْلَنَا وَ أَبَحْتَ حَرِیمَنَا وَ سَبَیْتَ نِسَاءَنَا وَ ذَرَارِیَّنَا فَإِن‌ کَانَ ذَلِکَ لِلِاشْتِفَاءِ فَقَدِ اشْتَفَیْت‌. شاید منظور نهانیِ زینب سلام الله علیها این بود که تو ای ابن زیاد، مرضی فراتر از اینها داری که هیچ‌گاه شفا نمی‌یابی و به مصداق آیه 10 سوره بقره فی‌ قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَهُمُ اللَّهُ مَرَضاً وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ بِما کانُوا یَکْذِبُون‌؛ در دلهایشان مرضى است؛ و خدا بر مرضشان افزود؛ و به [سزاى‌] آنچه به دروغ مى‌‌گفتند، عذابى دردناک [در پیش‌] خواهند داشت.»
عبیدالله گفت: این زن قافیه‌‌گوست، قسم به‌جانم پدرت نیز شاعرى سجع‌‌گو بوده است! [زینب [س‌]] فرمود: زن کجا و قافیه‌‌بندى کجا؟! من در پى چیز دیگرى غیر از سجع‌‌گویى هستم، این آه دل من است که بر زبانم جارى مى‌‌شود.
آنگاه ابن زیاد به علىّ بن الحسین نگاه کرد و گفت: اسمت چیست؟
فرمود: من على بن الحسین هستم. گفت: مگر نه این است که خدا على بن الحسین را کشته است؟! امام سجاد علیه السلام‌ سکوت کرد.
ابن زیاد گفت: چه شده؟! چرا سخن نمى‌‌گویى؟! [حضرت سجاد علیه السّلام‌] فرمود: برادرى داشتم که او هم على خوانده مى‌‌شد و مردم او را کشتند. [ابن زیاد] گفت: خدا او را کشته است. [دیگر بار نیز] على [بن حسین علیه السلام‌] سکوت کرد.
 [ابن زیاد] گفت: چه شده چرا صحبت نمى‌‌کنى؟! فرمود: « اللَّهُ یَتَوَفَّى الْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِها ؛ خدا جانها را هنگام مرگشان مى‌‌گیرد» (سوره زمر آیه42) « وَ ما کانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ ؛ هیچ نفسى جز به إذن خدا نمى‌‌میرد.» (سوره آل‌عمران آیه145) (نخستین گزارش مستند از نهضت عاشورا / ترجمه وقعة الطف، ص: 197)