خبرگزاری رضوی-ملیحه رفیع طلب؛ امشب برای شما می نویسم. امشبی که با تمام سالهایی که از شب ولادتتان به یاد دارم متفاوت است. این تفاوت، مانند پتکی است بر سینه ۸۰ میلیون خاطرخواه تان. خوب می دانم حال دل آنهایی که امسال را دورند از صحن و سرای نورانی بارگاهتان. حسرت ضمیمه این دلتنگی است رضا جان. سال پیش و سال های پیش اینجا شهری که به نام شماست، غوغا بود در شب ولادتتان. حرم را که نمیشد توصیف کرد. فوج فوج و رسته رسته زائران و مجاوران با ذوقی که از برق چشمانشان معلوم بود خود را به نورانی ترین قطعه از کشورشان می رساندند. اصلا مگر میشد این همه ارادت را در چند خط نوشت. کار هیچکس نیست بیان این همه عشقی که از شما دارند. فقط میشد نگاهشان کرد و کیف کرد. کنارش هم بادی در غبغب انداخت که آری من بنده شمام و شما ولی نعمتم. اصلا از این بهتر هم سراغ دارد کسی؟ مثال و مترادفی بیاورند آنها که ادعا دارند. هرچند آنها هم که ادعا دارند حب شما را سالهاست در نهان خانه دلشان محفوظ نگه داشته اند. حب شما که کوچک و بزرگ و پیر و جوان و دور و نزدیک و مدعی و غیر مدعی نمی شناسد. به شما امام مهربانی می گویند. امام گفت و گو. عالم آل محمد، سراج الله، صدیق، غریب الغربا هم که از القابتان است. پس چه جای صحبتی می ماند از اینکه چرا جای سوزن انداختن نبود هرسال در این شب باشکوه در حرم تان.

آقا جان؛ به راستی که غریب الغربا از القابتان است. ما همه ما مسلمانان معنی این لقب را امشب درک کردیم. مایی که یک ویروس میلیمتری منحوس، دیدار زیارت و طعم خوش گفت و گو مقابل گنبد طلایی تان را ازمان گرفت. دورمان کرد از عشق بازی که هرسال با آن خو گرفته بودیم. خیلی از ما امشب مات زده ایم. دلگیریم. خسته ایم از این اوضاع درهم و برهم و لاینحل. و تنها فریاد رسمان خود شمایید. شمایی که گاه و بیگاه از حرم تان صدای " شفا داد، شفا داد" آنهایی که بیماری را به حرم تان آورده بودند و شما بی برو برگرد و در چشم به هم زدنی شفایش دادید، شنیده میشد و بعد از آن هق هق زایرانتان از این لحظه باشکوه. شمایی که درددل و حاجت هیچ مهمانتان را بی جواب نمی گذارید و به وقتش که ما از این وقت بی خبریم، حاجت روا می کنید محبانتان را.
رضا جان؛ خوب به یاد دارم شبی مانند این شب را در صحن جمهوری. مقابل گنبد چشم نوازتان نشسته بودم. آمده بودم تا شاه پناهم دهد‌. حال من و میلیون ها زایر را فقط خود شما می دانستید. آن شب جوان های زیادی دیدم که قرآن به دست طلب حاجت می کردند. و یا آن پیرزنی که بر ویلچری نشسته بود و گریه کنان تشکر می کرد از این که در این شب او را طلبیده اید. مراسم شعر خوانی و چراغانی حرمتان هم که کهربایی بود برای خودش. حالا شب ولادت امسال را با سالها پیش مقایسه می کنم و دلم میگیرد. از این تفاوت. از صحبت های دلدادگانتان در رادیو و تلویزیون که امسال به دلیل این شرایط خاص نتوانستند ادای احترام کنند به شما.
پس همه ما امسال روبه آستان کبریایی تان می ایستیم و دست ادب روی سینه می گذاریم و از عمق وجود می گوییم« السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا(ع)»

ای پناه بی پناهان؛ امسال آنها که نتوانستند خود را به حرم برسانند، دل شکسته تر، ناامیدتر و محتاج تر از همیشه از راه دور صدایتان می کنند. متفق القول سلامتی می خواهند و پایان این شب و روز پر استرس و بیماری‌. می خواهند بار دیگر بدون هیچ مشکل و اضطرابی در صحن های حرم تان بنشینند و دلشان آرام‌ بگیرد‌. می خواهند بساط این نحسی و بیماری از تمام دنیا برچیده شود. فریادرسشان امشب شمایید. امسال بیشتر از همیشه محبانتان محتاج ترند. محتاج تریم. درمانده تر. هاج و واج مانده ایم از این شرایط سخت ناسازگار. عرصه زندگی هرروز تنگ تر می شود. مشکلات اقتصادی برای عده ای توان خرید تکه نانی را نمی دهد. چه دخترها و پسرهایی که قصد سروسامان گرفتن دارند اما نمی توانند با این شرایط بی مروت و در این بین فقط مروت شما لازم است رضا جان. می شنوید صدایشان را. آرامش می خواهند، سلامتی، و بازگشت به شرایط قبل از کرونا و بیماری.