زهرا غفوریان _ سرویس فرهنگ/ خبرگزاری رضوی. هر سال روزهای آخر صفر جاده های منتهی به مشهد پر است از زائرانی که به عشق امام رضا(ع) به حرمش می آیند، در این میان زائرانی را می بینیم که با وجود اینکه از نظر جسمانی توانایی زیادی ندارند اما سختی را به جان می خرند و امید شفاعت دارند.
امیر حسین با سختی راه می رود و از چناران به پابوس آقا می رود. از مریضی او سوال می کنم و مادرش با گریه می گوید مریضی او را تشخیص نمی دهد بهترین دکترها رفتیم حتی تهران هم بردم اما بهتر نشده و رفته رفته فلج می شود و پیاده روی هم برای او سخت بود و برادرش کل مسیر به پشتش سوار کرده است.
امیر حسین می گوید: از ده سالگی کم کم بیماریم وخیم تر شد دعا کنید پاهایم خوب شود. از امام رضا می خواهم شفا بدهد و پدر و مادرم را تا آخر عمر برایم نگه دارد.
امیر حسین مادرش را در آغوش می گیرد و می گوید: اگر شفا پیدا نکردم باز هم سال آینده پیاده به عشق امام رضا این سختی را تحمل می کنم تا به حرمش برسم.

مادرش در حالیکه اشک هایش را پاک می کند ادامه می دهد: دلم خون است اما باز هم شاکر خدا هستم و نوکر امام حسین و امام رضا هستیم و هر سال به پابوس آقا می آییم و انشالله که امیرحسین شفا بگیرد و با تن سالم هر سال بیاید.
دختر عمه امیرحسین می گوید: 4 سال است که پیاده به پابوس آقا می آیم و تنها خواسته ام شفای بیماری امیرحسین است.
 

بانوی کهنسالی را دیدم که پرچم به دست روی صندلی نشسته بود به سراغش رفتم و پرسیدم از کجا آمده اید؟ می گوید: از قوچان پیاده به پابوس آقا آمده ام.
دیسک کمر دارم و به نیت شفای بیماری آمده ام. هر دکتری که می روم خوب نمی شود. با وجود اینکه کمرش درد می کند اما می گوید سختی راه را به عشق امام رضا تحمل کردم و معجزه امام رضاست که می توانم این مسیر طولانی را پیاده بیایم.
از پذیرایی موکب های در مسیر تشکر می کند و می گوید خیلی خوب بود و از امام رضا می خواهم جوان های ما را حفظ کند و تمام مردم ایران خوشبخت باشند. 5 سال است که پیاده به پابوس آقا می آیم و تا زنده هستم می آیم.

از آنها خداحافظی می کنم و به حال آنها غبطه می خورم که با این نیت و دل های پاک مسیر طولانی را به عشق آقا طی می کنند. واقعا سلامتی بهترین نعمت است و قطعا تمام زائرانی که از راه دور و نزدیک به محضر امام می رسند مورد لطف آقا قرار می گیرند.