رضوی - به کار بردن واژه های سخیف در شعر آیینی جایز نیست

در دوازدهمین نشست شاعرانه ادبی-آیینی «ارادت» عنوان شد؛

به کار بردن واژه های سخیف در شعر آیینی جایز نیست

شاعران آیینی باید دقت کنند که در حتی خفا هم توهینی به اهل سنت نشود برخی از شاعران از فضاهایی شعر می گویند که بسیار آمادگی رشد تفرقه در آن وجود دارد.

به گزارش خبرگزاری رضوی، دوازدهمین نشست انجمن ادبی آیینی «ارادت» شب گذشته در ساختمان بنیاد فرهنگی امام رضا (ع)برگزار شد. در این محفل شعرخوانی عاشورایی تعدادی از شاعران برجسته آیینی عاشقان و دلباختگان سیدالشهدا(ع) به قرائت اشعار عاشورایی خود در وصف ائمه اطهار پرداختند و همزمان تعدادی از آثار به نقد و بررسی گذاشته شد.
این جلسه با حضور معاون فرهنگی هنزی بنیاد ملی امام رضا(ع)، مسئول کانون شعر بسیج مداحان استان (احمد حیدری)، آقای مهدی آخرتی (شاعر و منتقد مشهدی) و آقای خدابخش صفادل (نفر برگزیده شب شعر بین المللی اربعین) و تعدادی از شاعران آیینی مشهد برگزارشد. جلسه با شعرخوانی حجت الاسلام و المسلمین سیدی در وصف زلزله زدگان کرمانشاه آغاز شد و در ادامه شاعران اشعار خود را قرائت کردند و برخی اشعار توسط منتقدین نقد شد.

حجت الاسلام و المسلمین سید حسین سیدی ضمن ابراز همدردی و با تسلیت این واقعه اندوهبار به خانواده‌های مصیبت دیده و مردم شریف استان کرمانشاه و مصیبت‌دیدگان حادثه زمین‌لرزه در مناطق غربی کشور، از جمع حاضر خواست در حد توان مصدومان و گرفتاران این حادثه را یاری کنند و بیان کرد: شاعران به دلیل اینکه پرچم احساس بر دوششان هست از این مصیبت غمگین تر هستند.
وی ادامه داد: شاعران آیینی باید دقت کنند که در حتی خفا هم توهینی به اهل سنت نشود برخی از شاعران از فضاهایی شعر می گویند که بسیار آمادگی رشد تفرقه در آن وجود دارد.
معاون فرهنگی هنری بنیاد بین المللی امام رضا(ع) گفت: به کار بردن واژه «سگ» در اشعار آیینی برخی از مداحان بسیار زننده است چراکه سگ تربیت پذیر نیست که برخی از مداحان در اشعارشان به جهت نشان دادن ارادت خود به ائمه از این واژه سخیف استفاده می کنند.

مهدی آخرتی؛ شاعر و منتقد مشهدی نیز به نقد اشعار شاعران حاضر در جلسه پرداخت.
وی ضمن تسلیت به جانباختگان زلزله کرمانشاه شعری از حسین منزوی برای همدردی با بازماندگان این واقعه خواند که در ادامه می خوانید:

گور شد، گهواره، آری بنگرید اینک زمین را
این دهان وا کرده، غران اژدهای سهمگین را

قریه خواب و کوه بیدار است و هنگامه شبیخون
تا بکوبد بر بساطش، صخره‌های خشم و کین را

مرگ من یا توست بی‌شک، آن ستون، آن سقف، آنک!
کاینچنین از ظلمت شب، بهره می‌گیرد کمین را

مادری آنک به سجده در نماز وحشت خود
خسته می‌ساید به خاک کودکان خود جبین را

دخترک خاموش ، بهتش برده از تنهایی خود
می‌کشد بر چشم‌های بی‌نگاهی آستین را

نوعروسی، خیره در آفاق خون‌آلوده، در چنگ
می‌فشارد جامه‌ی خونین جفت نازنین را

«باز می‌پرسی که‌ها مردند؟ می‌گویم: که زنده‌ست؟!»
پیرمرد انگار با خود، زیر لب، می‌موید این را

دیگری سر می‌دهد غم‌ناله‌ شکر و شکایت:
تا کجا می‌آزمایی ای خدا، این سرزمین را؟

کودکان، از خواب این افسانه، بیداری ندارند
با که خواهد گفت مادر، قصه‌های دل‌نشین را؟

از تمام قریه، یک تن مانده و دیگر کسی نیست
تا کشد دست تسلا بر سر، آن تنهاترین را

مرده چوپان و نی‌اش افتاده، خون آلود، جایی
خسته در وی می‌نوازد باد آهنگی حزین را

آخرتی با اشاره به اینکه فرم در شعر از اهمیت بالایی برخوردار است، افزود: برخی از شاعران در شعر معنا را فدای فرم می کنند که این مورد پسند نیست چراکه برخی از کلمات پیش زمینه قوی دارند و کنار هم گذاشتن دو واژه در شعر مناسبتی ندارد.
این شاعر مشهدی بیان کرد: باید شاعران کم سن و سال در این عرصه تقویت و تحسین شوند چراکه شعر سرودن با رویکرد آیینی می توانند نوجوانان را با ائمه آشنا کند و به گونه ای بار تربیتی مثبتی دارد.

خدابخش صفادل در ادامه گفت: در شعر آیینی وقتی واژه هایی مثل نجف، کربلا و پیاده وجود دارد واژه ای مانند مست نوعی توهین قلمداد می شود و در این گونه شعر نباید واژه های سخیف به کار ببریم.
این شاعر نیشابوری با اشاره به اینکه از تجربیات خود در سرودن شعر آیینی سخن می گوید، اظهارکرد: قبل از سرودن شعر در وصف ائمه حتما از کتاب هایی مانند اصول کافی و .. بهره می برم و مطالعه می کنم تا بیشتر با شخصیت آن بزرگواران یا احادیث و تاریخ آنان آشنا شویم و بتوانیم شعری پخته و آنچه در شان ائمه است بگوییم.
صفادل افزود: پس از مطالعه در باره واقعه یا شخصیت ائمه مورد نظر، آن فرد را مانند معشوق و محبوب خود در نظر می گیرم تا بتوانم شعری پر از احساس در وصف آنان بگویم به عنوان مثال وقتی می خواهم در وصف امام رضا(ع) شعر بگویم او را در ذهن خود به خانه خود دعوت می کنم و سپس شعر می گویم.
وی بیان کرد: در سرودن شعر آیینی نباید به طور مستقیم به دشمنان ائمه مانند یزید توهین کنیم و بگوییم یزید پلید!
بلکه باید به گونه ای شعر بگوییم که مخاطب خود از کلام ما به پلیدی و ویژگی های منفی آنان پی ببرد.
این شاعر نیشابوری بیان کرد: من شعری در وصف واقعه غمبار منا سرودم اما از کلمات رکیک و زشت استفاده نکردم بلکه به گونه ای این شعر را سرودم که عمق ناراحتی و افسوس درباره خاندان آل سعود در بطن کلمات من پیدا بود.
صفادل در پایان برخی ار اشعار خود را که در وصف ائمه سروده بود را قرائت کرد.
غزل زير در حال و هوای زيارت حضرت امام رضا(ع) سروده شده است:

از اين جا داشت رد می‌شد پريشان كرده گيسويی
چنان در كوچه‌ها پيچيده بود آن شب هياهويی

ميان سايه روشن‌های ذهنم مانده تصويری
به روی بركه‌ای انگار دارد می‌رود قويی

از آن ايام تا حرف زيارت پيش می‌آيد
دلم را می‌زنم از شوق رويت آب و جارويی

يقين دارم از اين جا دست خالی برنمی‌گردد
به درگاهت بيندازد اگر بيگانه هم رويی

كبوتر وار می‌آمد نمی‌رفت از حرم بيرون
اگر می‌برد هركس از كرانات شما بويی

رهايی می‌دهی از بند حتی بی‌زبانی را
مرا هم فرض كن آقا! پناه آورده آهويی

مگر باران بيايد تر كند زلف خراسان را
زدی آن شب چنان در قحط سال «مرو» يا هويی

ببخش آقا اگر دير آمدی امروز، بعد از اين
نمی‌افتد جدايی بين‌مان حتی سر مويی

به نيشابور احساسم تب چنگيز افتاده است
كه جز عطار چشمانت ندارد هيچ دارويی

خراسان در خراسان شعله می‌روييد از شعرم
از آن احساس آتشناك تنها مانده سوسويی

به روی زانويش افتاده امشب شاعری، انگار
كه از دست زنی توی ضريح افتد النگويی

مهاجر وار می‌آيد به سمت آرزوهايش
در ايوان طلا آرام می‌گيرد پرستويی