حالا که شهرمان پنج پردیس سینمایی دارد که همه شان فیلمهای جشنواره را نمایش می دهند و با وجود تکنولوژی و امکان تهیه بلیط اینترنتی دیگر نیازی به ساعتها ایستادن در صفهای طولانی نیست. با وجود این هنوز هم شاهد بی نظمی و آشفتگی در برگزاری جشنواره فجر در مشهد هستیم. هنوز هم نسبت به اهالی رسانه بی مهری می شود و امکان تماشای فیلمها در سینمایی مجزا و با شرایط مناسب وجود ندارد و همان چند بلیطی هم که سهمیه خبرنگاران است یا متعلق به ضعیف ترین و بی مخاطب ترین آثار جشنواره است و یا بدترین نقطه سالن!

تکتم حسین پور/سرویس هنر خبرگزاری رضوی
 ساعتها در سرمای زیر صفر شبهای بهمن توی صف می ایستادیم، گاهی شانس می آوردیم و بلیط گیرمان می آمد و تازه باید می رفتیم به مرحله بعد که رقابت بر سر ردیف ها و صندلی های بهتر بود. آن وقتها خبری از فروش اینترنتی و شماره صندلی نبود که با خیال راحت بلیطمان را از قبل و فقط با چند تا کلیک ناقابل تهیه کنیم و چند دقیقه قبل از شروع فیلم خیلی شیک و مجلسی برویم و روی صندلی خودمان بنشینیم. درهای سالن که باز می شد جمعیت سینما دوست و فرهنگی مانند وایت واکرهای گیم آو ترونز برای تصاحب صندلی های بهتر هجوم می بردند به داخل سالن و یک لحظه غفلت می کردی زیر دست و پا له می شدی! و تازه این نمایش خشونت بار مربوط به مواقعی بود که همه آدمهای توی صف موفق به تهیه بلیط شده بودند. گاه وضع از این هم بحرانی تر بود. برای برخی فیلمهای پر طرفدار جشنواره، بلیط تمام می شد و آن وقت بود که برای متفرق کردن جمعیت معترض جلو سردر سینما نیروی ضد شورش لازم بود و گاز اشک آور! حالا باورش هم سخت است که یک روزی جمعیت سینما دوست مشهد برای دیدن اخراجیهای ده نمکی شیشه های سینما را پایین آورده باشند! اما حقیقت دارد. آن روزها جشنواره فجر در مشهد طفل نوپایی بود که برای رشد و بالیدنش نیاز به زمان داشت و آزمون و خطا. تهیه بلیط دشوار بود و از سانس فوق العاده خبری نبود. فقط دو تا سینمای درست و درمان داشتیم که کفاف جمعیت سینما دوست و خوره فیلم را نمی داد. بعدها سیمرغ هم اضافه شد. اولین پردیس سینمایی مشهد با پنج سالن که زمان خودش پدیده ای بود و خیلی از مشکلات را حل کرد. اما همچنان به خاطر مشکل تهیه بلیط و فقدان شماره صندلی بارها موقع ورود به سالن مرگ را جلو چشممان دیدیم و تا مرز خفگی رفتیم.
اینها و خیلی های دیگر خاطرات مشترک جمعی از اهالی هنر و عاشقان فیلم در مشهد است. سینما روهای حرفه ای که در تمام این ۱۶ سال با حضورشان در صف بلیط و سالن های سینما تنور جشنواره فجر را گرم نگه داشته اند، مشکلات و کم و کاستی ها را صبورانه تاب آوردند و سیمرغ را تنها نگذاشتند، هر سال از چند ماه پیش از شروع جشنواره پی گیر خبرهایش بوده اند و تلاش کرده اند تا نظم بهتری نسبت به سالهای قبل داشته باشد.
حالا شهرمان پنج پردیس سینمایی دارد که همه شان فیلمهای جشنواره را نمایش می دهند. هر سال بر تعداد تماشاگران حرفه ای و پیگیر سینما افزوده می شود و با وجود تکنولوژی و امکان تهیه بلیط اینترنتی دیگر نیازی به ساعتها ایستادن در صفهای طولانی نیست. با وجود این هنوز هم شاهد بی نظمی و آشفتگی در برگزاری جشنواره فجر در مشهد هستیم.  در حالی که در تهران و برخی شهرستانها-مثلا بجنورد که مدت کوتاهی است به جمع برگزار کنندگان جشنواره پیوسته- بلیط همه فیلمها خیلی منظم و بی درد سر پیش فروش می شود، اما در مشهد مشکل تهیه بلیط همچنان باقی است، امکان پیش خرید  وجود ندارد و حتی در حین برگزاری جشنواره نیز اطلاع رسانی درستی درباره زمان فروش بلیط صورت نمی گیرد. بلیط آثار مطرح و بزرگ که قاعدتا علاقه مندان و متقاضیان بیشتری دارند به سرعت نور تمام می شود و عده زیادی موفق به تماشای این فیلمها نمی شوند. هنوز هم نسبت به اهالی رسانه بی مهری می شود و امکان تماشای فیلمها در سینمایی مجزا و با شرایط مناسب وجود ندارد و همان چند بلیطی هم که سهمیه خبرنگاران است یا متعلق به ضعیف ترین و بی مخاطب ترین آثار جشنواره است و یا بدترین نقطه سالن!
به هر حال... جشنواره سی و هفتم هم تمام شد. مثل همه دوره ها عده ای راضی و خشنود با سیمرغهای روی شانه شان به خانه رفتند و عده ای هم ناراضی و گله مند از نامهربانی ها دست خالی برگشتند تا سال بعد که باز هم در بزرگترین رقابت سینمایی کشور شرکت کنند و یک بار دیگر خودشان را محک بزنند. اما با وجود همه حرف و حدیثها برگزاری جشنواره فیلم فجر در مشهد اتفاق ویژه ای است که تاثیر زیادی در ایجاد فضای شادی و هیجان در شهرمان داشته و با جمع کردن اهالی فرهنگ و هنر در کنار هم ولو برای مدتی اندک حال همه مان را بهتر می کند.
 
 
 
پی نوشت: یادم هست وقتی اولین دوره جشنواره در مشهد برگزار می شد دختر ۶ ماهه ام را به مادربزرگش می سپردم و به تماشای فیلمها می رفتم که آن روزها فقط در دو سینمای هویزه و آفریقا اکران می شد. حالا دخترم نوجوان شانزده ساله ای است که حتی بیشتر از من پیگیر جشنواره است. در این شانزده سال خیلی چیزها تغییر کرده و نسل جدیدی از دوستداران و علاقه مندان سینما روی کار آمده اند که مطالبات جدی تری نسبت به نسلهای پیش از خود دارند و بی نظمی هایی که در اجرای جشنواره وجود دارد برایشان پذیرفتنی نیست. بر ما که گذشت.. اما ای کاش مسئولان فرهنگی شهر مشهد مطالبات این نسل نو را جدی بگیرند و از دوره های بعد برای برگزاری هر چه بهتر جشنواره ای که با همه کم و کاستی هایش هنوز هم  بزرگترین اتفاق فرهنگی هنری کشورمان محسوب می شود، تلاش و همت بیشتری به خرج بدهند.