تو مرا بخوان به نیکی محال است بر نگردم/ در آداب دعوت به نیکی

با لحن بدی به دیگران تذکر می داد. برخورد خشن و ناراحت کننده ای داشت. اغلب کسانی که با او مواجه می شدند به جای اینکه حرف اش را گوش بدهند عصبانی می شدند و بحث و دعوا بالا می گرفت. نیت خوبی داشت و دلش می خواست رفتارهای بدی را که پیرامونش می بیند اصلاح کند اما شیوه بیان و تذکر دادن اش پسندیده نبود و احترام دیگران را حفظ نمی کرد. می گفت حق با من است دلیل ندارد که خیلی به طرف مقابل رو بدهم! باید حرفم را گوش کند...
دعوت کردن دیگران به عمل نیک و بازداشتن آنها از کار خطایی که انجام می دهند اگر چه عمل نیکو و یکی از مهمترین مسائل در آموزه های دینی است اما شرایط و آداب خودش را دارد. وقتی فردی که دیگری را به عمل نیک دعوت می کند خودش لحن و شیوه گفتگو پسندیده ای ندارد بیشتر از آنکه به دین خدمت کند گاهی سبب دین گریزی نیز می شود. اگر نگاهی به سیره و زندگی ائمه(ع) داشته باشیم حتی با دشمنان خود در امور امر به معروف و نهی از منکر چنان با خوشرویی و بیان زیبا و دلنشین برخورد می کردند که آنها نه تنها دست از عمل ناپسند خود بر می داشتند که مجذوب کلام و شخصیت ایشان می شدند.
در روزگار ما نیز اگر فردی تصمیم دارد در محیط زندگی یا اجتماع خود عمل خیری انجام دهد و دیگران را به خیر و نیکی دعوت کند لازمه آن داشتن گفتاری زیبا و عملی شایسته است. وقتی با تندخویی دیگری را مجبور می کنیم به عنوان مثال پوشش خود را رعایت کند یا در خیابان زباله ای نیندازد یا حریم خود را در همسایگی رعایت کند یا... این شیوه نه تنها بازخورد مثبتی به دنبال نخواهد داشت که زمینه ساز بروز مشکلات بعدی و حتی وقیح شدن دیگران در تکرار خطا می شود. اما اگر با بیانی نیکو و با روشی دوستانه و از سر مهروزی و خیرخواهی دیگری را دعوت به نیکی کنیم؛ هیچ انسانی مهربانی را پس نمی زند و هیچ کسی در مقابل سخن نیک مقاومت نمی کند.
از این روست که پيامبر خدا صلى الله عليه و آله می فرماید: «كسى كه به كار خوبى فرمان مى دهد، بايد اين فرمان دادن را با شيوه خوبى انجام دهد.» (كنز العمّال : ۵۵۲۳)[1]