اعتقاد داشت معیار معاشرت های آدم با دیگران نه ظاهر آن هاست و نه اعتقاداتی که دارند همین که با آن ها می شود خوش بگذرانی کافیست! حالا من چه کار دارم که چه دین و مذهبی دارند و به چه چیزهایی اعتقاد دارند یا اعتقاد ندارند! این طرز فکر کم کم او را با جماعتی همراه کرده بود که کاملا در تضاد اعتقادات و طرز فکرش زندگی می کردند از این رو رفته رفته دچار استحاله عجیب و غریبی شده بود و دیگر نه خودش آن آدم مذهبی سابق بود و نه طرز فکر و اعتقاداش شبیه گذشته... به کسانی شبیه شده بود که با آنها معاشرت می کرد و به قول خودش خوش می گذارند.
انتخاب افرادی که انسان در ارتباطات اجتماعی اش با آنها بیشتر سر و کار دارد چه در قالب دوستان نزدیک و چه دوستان بسیار صمیمی از اهمیت بسیاری برخوردار است. اینکه فرد تصور می کند اعتقادات محکمی دارد و ایمان اش را می تواند در هر شرایطی حفظ کند اگر چه پسندیده است اما هرگز تضمینی وجود ندارد که از انسان های اطرافش تاثیر نپذیرد. شاید به همین دلیل باشد که در مهارت های دوستیابی یا انتخاب همنشین و همراه به این موضوع بسیار پرداخته شده است که مبادا با کسانی معاشرت کنید که به دین و آیین شما آسیب بزنند زیرا که دوستان از هم رنگ می پذیرند و خلق و خوی شان در هم اثر می گذارد. از سویی دیگر دینداری انسان ملزم به تولی و تبری است اینکه دوستان خدا و اهل بیت (ع) را دوست بداریم و از دشمنان خدا و اهل بیت(ع) بیزاری بجوییم.
در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: « با موالات و دوستی شماست که طاعتِ واجب پذیرفته می شود. مودتِ واجب حق شما و بر گردن ماست.»1
انسان باید برای حفظ اصول دین و نشان دادن اعتقاد راسخ خود مرزهای روابطش را با دوستان و دشمنان دین روشن و مشخص کند. آنجا که به نفع اوست به طرف دشمنان میل پیدا نکند و جایی اگر با سختی مواجه می شود قید دوستان اهل بیت(ع) را نزند. که گاهی این خود، محکِ ایمان و یقین آدمی در اعتقادات و دینداری اوست.
امام رضا علیه السلام در این باره فرموده اند:
دوستی با دوستان خدا واجب است. همچنین دشمن داشتن و بیزاری جستن از دشمنان اولیای خدا و سرکردگان آنان واجب است.2 (وسائل الشیعه، ج11، ص433)
_______________________________________________________
- وَ بِمُوالاِتکُم تُقبَلُ الطّاعَةِ المفترضة، و لکم المودّةُ الواجبة
حُبُّ اَولیاءِ اللهِ واجِبُ، وَ کذلِکَ بُغضُ اَعدائهِم و البَراءَةُ منِهُم وَ مِن أئِمَّتِهِم