یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت / در ستایش سپاسگزاری

عادت بدی داشت اینکه هر کسی برایش کاری می کرد آن را وظیفه او می دانست. انتظار داشت که هر کاری دارد بلافاصله دیگران برایش انجام بدهند و چون این مساله را وظیفه آن ها می دانست هرگز تشکر نمی کرد. اگر هم کسی به او گوشزد می کرد که حداقل برای کاری که برایت انجام داده اند، سپاسگزاری کن! می گفت: "به خاطر کاری که وظیفه شان بوده چرا باید تشکر کنم؟! تازه مگر چه کار مهمی انجام داده اند؟! "
اطرافیان اش چون او را فردی پر توقع شناخته بودند و از طرفی این ویژگی اخلاقی او موجب رنجش آنها شده بود کم کم از اینکه در گرفتاری ها، هوای اش را داشته باشند منصرف شده بودند و با او معاشرت نمی کردند...
اینکه در سختی ها و مشکلات انسان ها باید در کنار هم باشند و به مدد لطف و همراهی هم مشکلی را حل کنند امری پسندیده است که نتایج و آثار خوب آن به زندگی خود فرد نیز باز می گردد اما این مساله نباید تبدیل به وظیفه ای شود که دیگران را متوقع کند. اینکه فرد تصور کند در تمام مشکلات و مسایلی که دارد این دیگران هستند که باید برای او قدمی بردارند و بر مبنای این باور حتی از کسانی که کمک اش می کنند هم تشکر نکند! این باور اشتباه گاهی منجربه این می شود که افراد خیر و نیکوکاری که همیشه برای کمک کردن به دیگران از هیچ خدمتی فروگذار نمی کنند در کمک کردن به چنین افرادی که صرفا متکی به دیگران هستند دچار تردید شوند. اینکه فرد دنبال شغل نمی رود و برای به دست آوردن روزی تلاش نمی کند و این مساله را وظیفه نزدیکان خود می داند که برای گذران امورات زندگی به او کمک کنند و در مقابل نیز هیچ قدردانی از آنها نمی کند؛ ویژگی اخلاقی ناپسندی است که زمینه ساز دوری اطرافیان و قطع شدن کمک و همراهی آنان می شود.
انسان همیشه باید در مسائل و مشکلات خود با تکیه به لطف و رحمت الهی از هیچ تلاشی فروگذار نکند و در کنار آن از کسانی که می توانند او را همراهی کنند یاری بخواهد و فراموش نکند که سپاسگزاری، خود ترویج نیکوکاری و مهربانی است.
چنان که امام رضا علیه السلام در این باره فرموده اند:
هر کس سپاسگزار بندگان نیکوکار نباشد، خداوند متعال را هم سپاس نگفته است. (عیون اخبار الرضا(ع)، ج2، ص27)
________________________________________________________
مَنْ لَمْ يَشْكُرِ الْمُنْعِمَ مِنَ الْمَخْلُوقِينَ لَمْ يَشْكُرِ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ