۰
تاریخ انتشار
شنبه ۳ آذر ۱۳۹۷ ساعت ۱۰:۰۰
سبک زندگی اسلامی/ 49

لاف ایمان زدن ات بر سر بازار چه سود؟

ملیحه جهانبخش
لاف ایمان زدن ات بر سر بازار چه سود؟
سهل انگاری می کرد؛ نمازش را گاهی می خواند و گاهی نمی خواند. درباره واجبات دین خودش را ملزم نمی کرد و می گفت: "اینقدر سخت نگیرین! مهم دلِ آدمه! " و هر کاری که دوست داشت انجام می داد. اعتقاد داشت همین که در دلت اعتقاد مذهبی داشته باشی کافیست. حالا اگر گاهی نمازت را نخواندی در مهمانی که ممکن است جمع نامناسب باشد شرکت کنی یا نوشیدنی حرامی را بخوری قابل چشم پوشی است! و این سخت گیری ها مال آدم های افراطی است همین که به دل ایمان داشته باشی بقیه اش درست است!
برخی از افراد در جامعه معیار سنجش دینداری را دل خود می دانند. اینکه وقتی به دل به خداوند ایمان داریم کافیست و برای بقیه امور عقل داریم و خودمان باید راه درست و نادرست را انتخاب کنیم.
از دین و واجبات دین آن بخش هایی را که دوست داریم و با عقل و منطق مان جور در می آید بر داریم و پایبند به انجام آنها باشیم و آن بخش هایی را هم که با عقل ما منطبق نیست رعایت نکنیم حتی اگر واجبات دین باشند! این پندار اشتباه انسان را در مسیری قرار می دهد که در همه امور به عقل خود متکی می شود و ممکن است به واسطه انتخاب های خود به تدریج در مسیری قرار بگیرد که راه نادرست بر راه های درست در زندگی اش غلبه پیدا کند. انسان اگر چه به زندگی عقلانی و منطقی توصیه شده است اما در امور دین و مذهبی باید پایبند به اصولی باشد که در دین اسلام به رعایت آنها تحت عنوان واجبات دین توصیه شده است.
ایمان تنها بر مبنای پاک بودن دل و باورهای احساسی نیست. بلکه ایمانِ عملی نیز پس از اقرار به زبان و شناخت قلبی ضرورت است. چنان که سعدی می فرماید:
هر که او سجده کند پیش بتان در خلوت
لاف ایمان زدنش بر سر بازار چه سود؟
دل اگر پاک بود خانه ناپاک چه باک
سر چو بی‌مغز بود نغزی دستار چه سود؟
اینکه ما اصولی را که نمی پسندیم یا به اصصلاح با عقل مان جور در نمی آید را کنار بگذاریم به تدریج رفتار سلیقه ای را در جامعه گسترش می دهیم ولنگاری و آشفتگی ای که دیگر هیچ اصول و قاعده ای را نمی پذیرد.
از این روست که هرگز نباید آدمی به دل خود اکتفا کند و زمانی ایمان او محک می خورد که با اعضا و جوارح و عمل خود مقید به اصول دینی و مذهبی باشد.
امام رضا علیه السلام در این باره فرموده اند:
ایمان عبارت است از: شناخت قلبی، اقرار و اعتراف زبانی و عمل با اعضاء و جوارح.1  ( تحف العقول، ص 422)
_____________________________________________________
1. الإیمانُ هُوَ مَعرِفَةُ بِالقَلبِ وَ اِِقرارُ بالِلسّانِ وَ عَملَ بِالاَرکانِ
https://www.razavi.news/vdca0wne.49n0y15kk4.html
razavi.news/vdca0wne.49n0y15kk4.html
کد مطلب ۳۷۰۴۷
ارسال نظر
نام شما

آدرس ايميل شما