جمله خشم از كبر خیزد از تكبر پاك شود/ در نکوهش تکبر

به خاطر موقعیت مالی خوبی که داشت به دیگران از موضع بالا نگاه می کرد و در جمع های فامیلی به اصطلاح خیلی با دیگران قاطی نمی شد! در معاشرت هایش هم باید دیگران تا می توانستند به طرز اغراق گونه ای به او احترام می گذاشتند و تحویل اش می گرفتند وگرنه به او بر می خورد و در دوره همی ها شرکت نمی کرد! بیش از اندازه به خاطر ثروت و موقعیت اش غرور داشت و این غرور اطرافیان اش را عذاب می داد! آدم های کمی هم دور و برش بودند آن هم یا برای چاپلوسی که اگر روزی جایی به مشکلی بر خوردند هوایشان را داشته باشد یا هم این سختی را تحمل می کردند تا ارتباط خانوادگی را حفظ کنند...
برخی از افراد به دلیل جایگاه شغلی یا موقعیت مالی خوبی که دارند گرفتار غرور می شوند و کم کم این غرور مانند دیواری می شود که بین آن ها و اطرافیان شان فاصله می اندازد. گاهی خود فرق به رفتاری که دارد واقف نیست و ناخواسته با تصویری که از جایگاه خودش در ذهن اش ساخته است رفتار می کند و گاهی هم عمدا خودش را در سطح دیگران نمی بیند و تمایل ندارد جز با افرادی که بالاتر از خودش و یا هم سطح خودش هستند معاشرت کند.
در حالیکه در دین اسلام همواره به انسان ها توصیه شده است که مبادا جایگاه و مال دنیا چنان شما را اسیر خود کند که از یاد ببرید این ها امانتی در دست شما هستند و گاهی محکی برای سنجش ایمان تان تا روزی که فرصت حیات تان در زندگی به پایان برسد.
انسان اگر همواره این مساله را به خود متذکر بشود که این دنیا محل گذر است و هیچ کس در آن ماندگار نیست و اجل وقتی به سراغ انسان بیاید بر هیچ چیز حتی نگه داشتن جان خود اختیار و توانی ندارد به آنچه که گذراست دل نمی بندد و به واسطه آن دل دیگران را آزرده نمی کند. تکبر از اموری است که هم به خود فرد آسیب می زند و کم کم او را منزوی و تنها می کند و هم موجب رنجش خاطر اطرافیان و نزدیکان فرد می شود.
امام محمد باقر علیه السلام در این باره فرموده اند:
دورترین مردم ار خداوند عزّو جل در روز قیامت سرکشانِ متکبّر هستند.¹ (ثواب الاعمال(ترجمه حسن زاده)ص688)
_________________________________________________________________
الجَبّارونَ اَبعَدُ النّاس منَ اللهِ عزُّ و جلَّ یومَ القیامَةِ؛