به بهانه آغاز هفته دفاع مقدس؛
پروانگان را هیچ پروایی زجان نیست..... سودای جانان چون بود، پروای جان نیست
ملیحه جهانبخش
فرهنگ/ هنوز یادگاری های جنگ را در بدن اش داشت... درد می کشید با انبوهی از داروها روزش را شب می کرد و شب اش را روز... می گفت: " این درد ها تاوان بی لیاقتی است! وگرنه نباید بین و من رفقایم فاصله ای می افتاد... شکایتی ندارم! از هیچ چیز و هیچ کس... این درد ذره ذره اش برای من کم شدن فاصله است... تا روز به روز به رفقایم نزدیکتر شوم..."
می گفت: " هزار بار هم اگر برگردم محال است راه دیگری بروم..."
هنوز هم پای صحبت بچه های جنگ و جبهه که می نشینی سینه شان سرشار از خاطراتی است که مو به مو و خط به خط چنان برایت تعریف می کنند که می توانی آن لحظه ها را تصور کنی! آن روزهای اعزام به جبهه، رضایت نامه های امضا شده با اشک... اتوبوس های مسجد... خداحافظی ساده و بیقراری برای رسیدن به مقصدی که می دانی ممکن است جان ات را فدای خاک و وطن و هم وطنت کنی... فرقی نمی کند چند ساله باشی؛ نوجوانی که شناسنامه ات را دستکاری کرده ای تا راهی جبهه شوی یا پدر پیری که با پسرانت راهی شده ای... هدف یکی است! و خط مقدم همان مرز میان حق و باطل که برای آنان که عاشق بودند سکوی پرواز بود...
31 شهریور 1359 از سوی رژیم بعثی عراق، جنگی به ایران تحمیل شد که با رشادت و دلاوری سربازان وطن در جامه دفاع مقدسی درآمد که چنان برگ زرینی برای همیشه در تاریخ این سرزمین بدرخشد و به تمامی بدخواهان این خاک متذکر شود که وقتی پای وطن در میان باشد دیگر لر و کرد و بلوچ و ترک و فارس... همه در یک جامه و به یک نام برای ذره ذره این خاک جان می دهند...
«روزهای آتش و انتظار و انفجار، یادمان نرفته است
سینه ها داغدار، نخلهای سربدار، یادمان نرفته است
چکمه های پر زخون، عشق و ترکش جنون، پاتک و تک و نبرد
ورد لب دعایمان یا علی و ذوالفقار، یادمان نرفته است» 1
بی گمان کسی می تواند در راه چنین جهادی گام بر دارد که می داند دنیا محل گذر است و هر چه سبکبال تر باشی آسان تر به مقصود خویش نزدیک می شوی... و مجاهد در راه خدا خوب می داند که آنکه دلبسته آسمان باشد چشم از زمین بر می دارد...
پیامبر اکرم(ص) در این باره فرموده اند:
«اعمال همه بندگان در مقايسه با ارزش جهاد مجاهدانِ در راه خدا نيست مگر به اندازه مقدار آبى كه پرستويى دريايى با منقار خود از دريا برداشته است.» 2 (كنز العمّال : 10680)
_____________________________________________________________
می گفت: " هزار بار هم اگر برگردم محال است راه دیگری بروم..."
هنوز هم پای صحبت بچه های جنگ و جبهه که می نشینی سینه شان سرشار از خاطراتی است که مو به مو و خط به خط چنان برایت تعریف می کنند که می توانی آن لحظه ها را تصور کنی! آن روزهای اعزام به جبهه، رضایت نامه های امضا شده با اشک... اتوبوس های مسجد... خداحافظی ساده و بیقراری برای رسیدن به مقصدی که می دانی ممکن است جان ات را فدای خاک و وطن و هم وطنت کنی... فرقی نمی کند چند ساله باشی؛ نوجوانی که شناسنامه ات را دستکاری کرده ای تا راهی جبهه شوی یا پدر پیری که با پسرانت راهی شده ای... هدف یکی است! و خط مقدم همان مرز میان حق و باطل که برای آنان که عاشق بودند سکوی پرواز بود...
31 شهریور 1359 از سوی رژیم بعثی عراق، جنگی به ایران تحمیل شد که با رشادت و دلاوری سربازان وطن در جامه دفاع مقدسی درآمد که چنان برگ زرینی برای همیشه در تاریخ این سرزمین بدرخشد و به تمامی بدخواهان این خاک متذکر شود که وقتی پای وطن در میان باشد دیگر لر و کرد و بلوچ و ترک و فارس... همه در یک جامه و به یک نام برای ذره ذره این خاک جان می دهند...
«روزهای آتش و انتظار و انفجار، یادمان نرفته است
سینه ها داغدار، نخلهای سربدار، یادمان نرفته است
چکمه های پر زخون، عشق و ترکش جنون، پاتک و تک و نبرد
ورد لب دعایمان یا علی و ذوالفقار، یادمان نرفته است» 1
بی گمان کسی می تواند در راه چنین جهادی گام بر دارد که می داند دنیا محل گذر است و هر چه سبکبال تر باشی آسان تر به مقصود خویش نزدیک می شوی... و مجاهد در راه خدا خوب می داند که آنکه دلبسته آسمان باشد چشم از زمین بر می دارد...
پیامبر اکرم(ص) در این باره فرموده اند:
«اعمال همه بندگان در مقايسه با ارزش جهاد مجاهدانِ در راه خدا نيست مگر به اندازه مقدار آبى كه پرستويى دريايى با منقار خود از دريا برداشته است.» 2 (كنز العمّال : 10680)
_____________________________________________________________
- آزاده عباسی
ما أعْمالُ العِبادِ كُلِّهِم عِند المُجاهِدينَ في سبيلِ اللّه ِ إلاّ كَمِثْلِ خُطّافٍ أخَذَ بمِنْقارِهِ مِن ماءِ البَحرِ
پروانگان را هیچ پروایی زجان نیست/ سودای جانان چون بود،پروای جان نیست (شاعر: ساعد باقری)
