برای آن سیدروحانی محترمی که جوان معترض را تهدید کرد
آبروی روحانیت، از آبروی مردم است/ خاطره ای عجیب از عالم مشهدی
مهرداد کیا/ فعال رسانه
مراسم عید غدیر در گلپایگان با حضور علی مطهری نائب رئیس مجلس شورای اسلامی حاشیه پررنگی داشت. جوانی که با لحنی تند و عصبانی درد مردم را از جناب مطهری سوال کرد. به نوع پرسش آن جوان معترض و به محتوای پاسخ علی مطهری کاری ندارم.
روی سخن من آن سید روحانی محترم است که در مقابل اعترض آن جوان، با ادبیات تهدید و پلیسی سخن گفت.
جناب سید روحانی عزیز!
درست که آن مرد جوان ادب میزبانی را رعایت نکرد اما محتوای نقد و اعتراض او چه بود؟! از علی مطهری خواست که به مردم هم توضیح دهد که چرا پراید به قیمت 40 ملیون رسیده است. بله لحن آن مرد معترض ناپسند بود اما درد مردم را فریاد زد.
شما می توانستید به آن جوان معترض تذکر بدهید که اخلاق میزبانی را رعایت کند و به مطهری هم می گفتید پاسخی ولو اجمالی بدهد.
شرایط اقتصادی حقیقتا مانند چند ماه گذشته نیست و مردم در فشار مضاعفی قرار دارند. چشم ها را که نمی توان بست. بله مردم در خیابان اعتراض نباید بکنند چون همیشه حق مدنی اعتراض، مورد سوء استفاده دشمنان قرار می گیرد اما اعتراض تک نفره پس از مراسم به نائب رئیس مجلس که برای مردم یک پاسخی بدهد در برابر این همه گرانی افسار گسیخته، باز هم باید سرکوب شود؟!
جناب سید روحانی محترم!
شما چه حقی دارید آن جوان معترض را تهدید می کنید و چگونه آبروی لباس مقدس روحانیت خود را برباد رفته می بینید؟!
اگر روحانیت عزیز ما پس از انقلاب جایگاه بالا و آبروی بسیاری پیدا کردند به برکت اعتماد همین مردم بوده است. آبروی روحانیت، از آبروی مردم است. روحانیتی که با درد مردم تب نکند و با آزار مردم نلرزد و با رنج مردم فغان نکند، روحانی واقعی نیست.
مقدس بودن این لباس از خدمت به مردم و درد مردم را فریاد زدن است!
یکی از دوستان نقل می کرد که به دیدار آیت الله العظمی سیستانی رفته بود. این مرجع تقلید که محبوب همه شیعیان جهان است بدین مضمون گفته بود: «انقلاب اسلامی با اعتماد مردم به روحانیت شکل گرفت و اگر مردم به روحانیت اعتماد نداشته باشند انقلابی نخواهد ماند.»
جناب سید روحانی گرامی!
من تندی و ادبیات تهدیدی شما به آن جوان معترض را اگر سال پیش و یا حتی چند ماه قبل بود، توجیه میکردم اما با مردمی که سفره شان هر روز کوچک تر می شود و از خرید برخی خوراکی ها و کالاهای زندگی در حال محروم شدن هستند باید با مدارا سخن گفت. باید صبوری کرد. مردم همین مردمی هستند که در انتخابات ها و راهپیمایی ها و مقاومت در برابر تحریم ها شکوه آفرین هستند. با مردم رنج دیده باید محترمانه تر و همدلانه تر سخن گفت و باید از روزی ترسید که مردم دیگر هیچ اعتمادی به روحانیت در حاکمیت نداشته باشند!
شما مشهدی نیستید! اما امام رضا(ع) برای همه ما ایرانیان است. کاش امام رضا(ع) برای ما الگو باشد. امام گفتگو و امام اخلاق. با مردم باید گفتگو کرد و با اخلاق و مهربانی حرف زد و نه درشت گویی و تندخویی!
شما مشهدی نیستید! ما عالمی در شهر داشتیم به نام آیت الله جواد تهرانی. خیلی هم انقلابی بود. در خاطرات یکی از شاگردانش آمده که در زمان تشییع این عالم اخلاقی، مردی عادی بسیار گریه می کرد. از او علت را که جویا شدند گفته بود من در کوچه با دوچرخه میرفتم و حواسم پرت بود و ناگهان به یک روحانی مسنی برخورد کردم و او پرت شد و عمامه و عبای او بر زمین افتاد و خاکی شد.
گفتم حتما جلو می آید و با عصبانیت مرا دعوا می کند و حتی فحش هم بدهد حق دارد. اما در کمال تعجب او با سرعت به سمت من آمد و گفت: آقا شما کاریتان نشده است؟ سالم هستید؟ و لباس های خاکی من را تکان می داد! و من ماندم که من او را با دوچرخه زدم اما او حال من را جویا شده است و چقدر خجالت کشیدم.
بعد که پرسیدم گفتند آیت الله تهرانی است که در حوزه علمیه مشهد درس می دهد و شاگردان و مریدان بسیاری دارد.
کاش مردم را فراموش نکنیم و با مردم باشیم و نه در برابر مردم!
روی سخن من آن سید روحانی محترم است که در مقابل اعترض آن جوان، با ادبیات تهدید و پلیسی سخن گفت.
جناب سید روحانی عزیز!
درست که آن مرد جوان ادب میزبانی را رعایت نکرد اما محتوای نقد و اعتراض او چه بود؟! از علی مطهری خواست که به مردم هم توضیح دهد که چرا پراید به قیمت 40 ملیون رسیده است. بله لحن آن مرد معترض ناپسند بود اما درد مردم را فریاد زد.
شما می توانستید به آن جوان معترض تذکر بدهید که اخلاق میزبانی را رعایت کند و به مطهری هم می گفتید پاسخی ولو اجمالی بدهد.
شرایط اقتصادی حقیقتا مانند چند ماه گذشته نیست و مردم در فشار مضاعفی قرار دارند. چشم ها را که نمی توان بست. بله مردم در خیابان اعتراض نباید بکنند چون همیشه حق مدنی اعتراض، مورد سوء استفاده دشمنان قرار می گیرد اما اعتراض تک نفره پس از مراسم به نائب رئیس مجلس که برای مردم یک پاسخی بدهد در برابر این همه گرانی افسار گسیخته، باز هم باید سرکوب شود؟!
جناب سید روحانی محترم!
شما چه حقی دارید آن جوان معترض را تهدید می کنید و چگونه آبروی لباس مقدس روحانیت خود را برباد رفته می بینید؟!
اگر روحانیت عزیز ما پس از انقلاب جایگاه بالا و آبروی بسیاری پیدا کردند به برکت اعتماد همین مردم بوده است. آبروی روحانیت، از آبروی مردم است. روحانیتی که با درد مردم تب نکند و با آزار مردم نلرزد و با رنج مردم فغان نکند، روحانی واقعی نیست.
مقدس بودن این لباس از خدمت به مردم و درد مردم را فریاد زدن است!
یکی از دوستان نقل می کرد که به دیدار آیت الله العظمی سیستانی رفته بود. این مرجع تقلید که محبوب همه شیعیان جهان است بدین مضمون گفته بود: «انقلاب اسلامی با اعتماد مردم به روحانیت شکل گرفت و اگر مردم به روحانیت اعتماد نداشته باشند انقلابی نخواهد ماند.»
جناب سید روحانی گرامی!
من تندی و ادبیات تهدیدی شما به آن جوان معترض را اگر سال پیش و یا حتی چند ماه قبل بود، توجیه میکردم اما با مردمی که سفره شان هر روز کوچک تر می شود و از خرید برخی خوراکی ها و کالاهای زندگی در حال محروم شدن هستند باید با مدارا سخن گفت. باید صبوری کرد. مردم همین مردمی هستند که در انتخابات ها و راهپیمایی ها و مقاومت در برابر تحریم ها شکوه آفرین هستند. با مردم رنج دیده باید محترمانه تر و همدلانه تر سخن گفت و باید از روزی ترسید که مردم دیگر هیچ اعتمادی به روحانیت در حاکمیت نداشته باشند!
شما مشهدی نیستید! اما امام رضا(ع) برای همه ما ایرانیان است. کاش امام رضا(ع) برای ما الگو باشد. امام گفتگو و امام اخلاق. با مردم باید گفتگو کرد و با اخلاق و مهربانی حرف زد و نه درشت گویی و تندخویی!
شما مشهدی نیستید! ما عالمی در شهر داشتیم به نام آیت الله جواد تهرانی. خیلی هم انقلابی بود. در خاطرات یکی از شاگردانش آمده که در زمان تشییع این عالم اخلاقی، مردی عادی بسیار گریه می کرد. از او علت را که جویا شدند گفته بود من در کوچه با دوچرخه میرفتم و حواسم پرت بود و ناگهان به یک روحانی مسنی برخورد کردم و او پرت شد و عمامه و عبای او بر زمین افتاد و خاکی شد.
گفتم حتما جلو می آید و با عصبانیت مرا دعوا می کند و حتی فحش هم بدهد حق دارد. اما در کمال تعجب او با سرعت به سمت من آمد و گفت: آقا شما کاریتان نشده است؟ سالم هستید؟ و لباس های خاکی من را تکان می داد! و من ماندم که من او را با دوچرخه زدم اما او حال من را جویا شده است و چقدر خجالت کشیدم.
بعد که پرسیدم گفتند آیت الله تهرانی است که در حوزه علمیه مشهد درس می دهد و شاگردان و مریدان بسیاری دارد.
کاش مردم را فراموش نکنیم و با مردم باشیم و نه در برابر مردم!
