کوهی از نور شد غار حرا
آنجاست غارحرا در بلندای آن سوی مکه. و مکه آن روزها شهر جهل بود و تعصب.
شهر لات و منات و عزی.
و تو در آستانه چهل سالگی، چهل روز و چهل شب درچله نشستی تا خورشید بعثت برقلب نازنینت تابید.
محمد(ص)! ای پیغامبر راستی وپاکی! ای مهربان! آن روزها را، آسمان به یاد دارد که پا برخشونت کوه گذاشتی و رفتی بالاتر تا رسیدی به ستیغ نور. به غار آرام حرا. به خلوتگه قلب نازنینت با پروردگار.
و سرانجام آن لحظه رسید. جبرائیل زیبارو بر تو پیام آورد؛ بخوان.
و تو ماندی که چه بخوانم و چگونه؟
می رسید از قله های کوه نور/ از بلندای تشرف در حضور
فرش استقبال راهش میشدند/ هرچه جن و هرچه انس و هر چه حور
کوهها هم درتشهد آمدند/ از تجلایی که شد در کوه نور
تزکیه میداد روح خاک را/ چشمه چشمه باسخن های طهور
جبرائیل زیبا روگفت:
[اقرا باسم ربک الذی خلق/ خلق الانسان من علق/ اقرا و ربک الاکرم/ الذی علم بالقلم.]
واین آغاز نبوت تو بود.
وحی می آورد تا آنجا که عقل/ در خودش میکرد احساس شعور
و کتابی بود با خط خدا/ تا بشر خود را کند با آن مرور
محمد(ص)! هلا ای پیام آوررحمت و نور! هلا ای حکمت ابدی! هلا ای جان انسان!
تبعیض ها را در هم شکستی. انسان ها را چه سپید و چه سیاه با هر نژاد چون دندانه های شانه برابرکردی.
و قبایل را امت کردی. امت عجب واژه شگفتی است!
مثل دریا رودها را جمع کرد/ رودهایی از قبایل های دور
و تو ای خوب! شدی دست قدرت خدا در زمین تا یاری کنی هر که را یاری جوید.
فوق ایدیهم تویی یا مصطفی/ هیچ دستی نیست بالادست تو
رحمه للعالمین تنها تویی/ پس حساب روز فردا دست تو
و علی بلند مرتبه برادرت شد در همه سختی ها. در همه هجرت ها. در همه بشارت ها و در همه نذیرها.
وعلی بلندمرتبه پرچم رادردست گرفت:
پرچم حمد خدا دست علی است/ اختیار پرچم اما دست تو
و حالا قرن ها بر حرا گذشته است اما قرآن باقی است و خاندان پاکت نیز:
ازحرا می آیی و جان می بری/ روی دوشت بار قرآن می بری
گاه موسی می شوی و با خودت/ آیه های آل عمران می بری
گاه کشتی می شوی و نوح را/ ازدل امواج طوفان می بری
نیمه شب ها روی دوش مرتضی/ نان وخرمای یتیمان می بری
گاه در سلمان تنزل میکنی/ عشق حیدر را به ایران می بری
گاه یاد بضعه ات می افتی و/ زیرلب نام خراسان می بری...
اللهم صل علی محمدوآل محمد
