ضرورت ترویج امانت داری در جامعه؛
رفتار پلیس و کلام معیارامام رضا(ع)
غلامرضا بنی اسدی
قدیم که زندگی این قدر ها پیچیده نشده بود و الزاماتی مثل امروز نداشت، افراد، محور بودند و سخن ها و کلمات و ضرب المثل ها و حتی حدیث ها، پیرامون آن ها بود اما امروزه که نهادها جای آدم ها نشسته اند و در کنار شخصیت های حقیی، شخصیت های حقوقی ایفای نقش می کنند و گاه حتی دامنه این نقش آفرینی، افزون تر هم می شود باید در خوانش کلمات و روایات و ضرب المثل ها توسعه داد و آن را قواره نهادها و سازمان ها هم کرد. البته افراد آن تشکل ها را هم نباید از نظر دور داشت. حالا با این رویکرد خواندن این ضرب المثل، معنای دیگر می یابد که؛
"هرکه بامش بیش، برفش بیشتر! " این ضرب المثل پیشتر ها برای توجه دادن آدم ها به گسترده دامنی حوزه عمل و مسئولیت شان بود و هم اشارتی زیر پوستی داشت به این واقعیت که متناسب به بامی که هست و میزان برف حوادثی که بر آن می بارد ، باید بنا را استحکام و قوام بخشید تا در گذر روزگار به مشکلات دچار نشود.... من با خوانش این ضرب المثل، به یاد افراد عادی و پلیس و در مرحله بعد، نهاد پلیس می افتم که یکی را بام ،کوچک است و برف کم و دومی را بامی وسیع است و به قاعده، برف نیز سنگین . پس پلیس باید بیش از مردمان عادی، مراقب باشد و بنای شخصیت حرفه ای خود و نهاد پلیس شخصیت افراد خود را مستحکم کند. بهترین راه تقویت نیزعلاوه بر ارتقای دانش حرفه ای تمسک به آموزه های پیشوایان دینی است و طراحی مدل رفتاری خویش بر اساس هندسه کلام امام رضا (علیه السلام). با این هندسه است که می توان به سر فرازی دو دنیا رسید. از جمله زوایایی که باید دید، تحفظ اسرار و امانت داری آبروی شهروندان است زیرا همچنانکه مال مردم واجب الحرمه است و گاه در دست افراد "امانت" شمرده می شود، عرض و آبروی آنان نیز "امانتی بزرگ تر" شمرده می شود و حرمتی چون خون و جانش دارد پس باید نسبت به آبروی هم حساس و امانت دار باشیم به ویژه پلیس باید حساس تر باشد چون بیش از همه در معرض اسرار مگوی مردم است و بیش از همه هم قلم به نوشتن پرونده دارد و هم دستی در اوراق پرونده پس باید اورا به این سخن امام رضا(ع) تامین داد که"هرکه کار زشت دیگران را برملا کند خوار می شود و هرکه آن را بپوشاند ،خدایش می آمرزد" پس باید خیلی مراقب باشیم و مراقب باشند پلیس ها .البته انتقال اطلاعات بر مدار انصاف و صداقت به مبادی مسئول ،در شمول این حدیث تعریف نمی شود که عمل حقی است که باید انجام داد.
از سوی دیگر باید توجه داشت که تخلفات کوچک،جرایم کوچک ، به مثل مثل گناهان کوچک هستند که اگر چه به ظاهر خرد شمرده می شوند اما مثل ویروس هستند که بیماری های بزرگ به دنبال دارند و این کلام امام رضا(ع) همواره باید ما را به هشدار بیدار نگهدارد که"گناهان کوچک،زمینه گناهان بزرگ است. هرکه در گناه کوچک از خدا نترسد در گناهان بزرگ هم نخواهد ترسید ...." و بدان دست خواهد آلود بعد از اینکه به آن دیده و دل آلوده باشد. پس همه مان را باید تذکر داد در برابر جرایم و گناهان کوچک و پلیس را مدام باید به تقوای افزون تر خواند نه فقط در برابر جرایم کوچک که حتی در برابر خطا ها و تخلفات کوچک چه ا گر مسئله ای برای افراد عادی یک جرم ساده باشد برای افراد پلیس جرمی بزرگ و حتی مرکب خواهد بود...
از سوی دیگر ، پلیس با همه جور مردمی سروکار دارد و گاه با مجرمانی پیچیده و پر خطر روبرو می شود که روح را و روان را دچار فرسایش می کنند و حتی گاه عامدانه در پی عصبانی کردن ماموران هم بر می آیند اما این پلیس است که تا می تواند نباید عصبانی شود و اگر شد هم باید حریم نگدارد. این نیز سخن معیار امام رضا علیه السلام است که می فرمایند" مومن {اگر} خشمگین شود، خشمش اورا از مسیر حق منحرف نمی کند"بلکه همواره بر مدار حق گام برمی دارد و این رفتاری است که از پلیس جمهوری اسلامی انتظار می رودو باید با بردباری خویش را مومنانه مدیریت کند چه حضرت شمس الشموس(ع) می فرمایند"...از نشانه های دین شناسی ،بردباری و دانش و سکوت است" البته سکه پلیس روی دیگری هم دارد که تلالوئش چشم جان را روشن می کند چون پلیس از منظری دیگر ، یک نهاد اجتماعی است با پهنه وسیعی از مسئولیت. اگر چه به لحاظ حرفه ای و حقوقی مسئول است و باید کنشگری خود را در قالب قانون تعریف کند اما می تواند در اعمال خود قصد قربت هم بکند و دل به چراغ این کلام امام رضا (ع) روشن دارد که می فرمایند"هرکس وظایف خود را نسبت به مومنان انجام دهد خداوند و فرشتگان ،به او مباهات می کنند..." و این خود سعادتی است که پلیس همواره در گستره عمل خود با آن همراه است و می تواند جوری رفتار کند و گفتارش را به گونه ای تنظیم کند که به مباهات خداوند بزرگ، بزرگی یابد.پس قدر باید دانست خویش را و فرصت های خود را که این راه و راز ماندگاری و نجات از نابودی است و این سخن امام علیه السلام است که؛ هرکه قدر خویش بشناسد نابود نخواهد شد...
قدیم که زندگی این قدر ها پیچیده نشده بود و الزاماتی مثل امروز نداشت، افراد، محور بودند و سخن ها و کلمات و ضرب المثل ها و حتی حدیث ها، پیرامون آن ها بود اما امروزه که نهادها جای آدم ها نشسته اند و در کنار شخصیت های حقیی، شخصیت های حقوقی ایفای نقش می کنند و گاه حتی دامنه این نقش آفرینی، افزون تر هم می شود باید در خوانش کلمات و روایات و ضرب المثل ها توسعه داد و آن را قواره نهادها و سازمان ها هم کرد. البته افراد آن تشکل ها را هم نباید از نظر دور داشت. حالا با این رویکرد خواندن این ضرب المثل، معنای دیگر می یابد که؛
"هرکه بامش بیش، برفش بیشتر! " این ضرب المثل پیشتر ها برای توجه دادن آدم ها به گسترده دامنی حوزه عمل و مسئولیت شان بود و هم اشارتی زیر پوستی داشت به این واقعیت که متناسب به بامی که هست و میزان برف حوادثی که بر آن می بارد ، باید بنا را استحکام و قوام بخشید تا در گذر روزگار به مشکلات دچار نشود.... من با خوانش این ضرب المثل، به یاد افراد عادی و پلیس و در مرحله بعد، نهاد پلیس می افتم که یکی را بام ،کوچک است و برف کم و دومی را بامی وسیع است و به قاعده، برف نیز سنگین . پس پلیس باید بیش از مردمان عادی، مراقب باشد و بنای شخصیت حرفه ای خود و نهاد پلیس شخصیت افراد خود را مستحکم کند. بهترین راه تقویت نیزعلاوه بر ارتقای دانش حرفه ای تمسک به آموزه های پیشوایان دینی است و طراحی مدل رفتاری خویش بر اساس هندسه کلام امام رضا (علیه السلام). با این هندسه است که می توان به سر فرازی دو دنیا رسید. از جمله زوایایی که باید دید، تحفظ اسرار و امانت داری آبروی شهروندان است زیرا همچنانکه مال مردم واجب الحرمه است و گاه در دست افراد "امانت" شمرده می شود، عرض و آبروی آنان نیز "امانتی بزرگ تر" شمرده می شود و حرمتی چون خون و جانش دارد پس باید نسبت به آبروی هم حساس و امانت دار باشیم به ویژه پلیس باید حساس تر باشد چون بیش از همه در معرض اسرار مگوی مردم است و بیش از همه هم قلم به نوشتن پرونده دارد و هم دستی در اوراق پرونده پس باید اورا به این سخن امام رضا(ع) تامین داد که"هرکه کار زشت دیگران را برملا کند خوار می شود و هرکه آن را بپوشاند ،خدایش می آمرزد" پس باید خیلی مراقب باشیم و مراقب باشند پلیس ها .البته انتقال اطلاعات بر مدار انصاف و صداقت به مبادی مسئول ،در شمول این حدیث تعریف نمی شود که عمل حقی است که باید انجام داد.
از سوی دیگر باید توجه داشت که تخلفات کوچک،جرایم کوچک ، به مثل مثل گناهان کوچک هستند که اگر چه به ظاهر خرد شمرده می شوند اما مثل ویروس هستند که بیماری های بزرگ به دنبال دارند و این کلام امام رضا(ع) همواره باید ما را به هشدار بیدار نگهدارد که"گناهان کوچک،زمینه گناهان بزرگ است. هرکه در گناه کوچک از خدا نترسد در گناهان بزرگ هم نخواهد ترسید ...." و بدان دست خواهد آلود بعد از اینکه به آن دیده و دل آلوده باشد. پس همه مان را باید تذکر داد در برابر جرایم و گناهان کوچک و پلیس را مدام باید به تقوای افزون تر خواند نه فقط در برابر جرایم کوچک که حتی در برابر خطا ها و تخلفات کوچک چه ا گر مسئله ای برای افراد عادی یک جرم ساده باشد برای افراد پلیس جرمی بزرگ و حتی مرکب خواهد بود...
از سوی دیگر ، پلیس با همه جور مردمی سروکار دارد و گاه با مجرمانی پیچیده و پر خطر روبرو می شود که روح را و روان را دچار فرسایش می کنند و حتی گاه عامدانه در پی عصبانی کردن ماموران هم بر می آیند اما این پلیس است که تا می تواند نباید عصبانی شود و اگر شد هم باید حریم نگدارد. این نیز سخن معیار امام رضا علیه السلام است که می فرمایند" مومن {اگر} خشمگین شود، خشمش اورا از مسیر حق منحرف نمی کند"بلکه همواره بر مدار حق گام برمی دارد و این رفتاری است که از پلیس جمهوری اسلامی انتظار می رودو باید با بردباری خویش را مومنانه مدیریت کند چه حضرت شمس الشموس(ع) می فرمایند"...از نشانه های دین شناسی ،بردباری و دانش و سکوت است" البته سکه پلیس روی دیگری هم دارد که تلالوئش چشم جان را روشن می کند چون پلیس از منظری دیگر ، یک نهاد اجتماعی است با پهنه وسیعی از مسئولیت. اگر چه به لحاظ حرفه ای و حقوقی مسئول است و باید کنشگری خود را در قالب قانون تعریف کند اما می تواند در اعمال خود قصد قربت هم بکند و دل به چراغ این کلام امام رضا (ع) روشن دارد که می فرمایند"هرکس وظایف خود را نسبت به مومنان انجام دهد خداوند و فرشتگان ،به او مباهات می کنند..." و این خود سعادتی است که پلیس همواره در گستره عمل خود با آن همراه است و می تواند جوری رفتار کند و گفتارش را به گونه ای تنظیم کند که به مباهات خداوند بزرگ، بزرگی یابد.پس قدر باید دانست خویش را و فرصت های خود را که این راه و راز ماندگاری و نجات از نابودی است و این سخن امام علیه السلام است که؛ هرکه قدر خویش بشناسد نابود نخواهد شد...
