ممکن لاشریک له حسین است!

مومن مراقب گفتار و رفتار و فراتر از آن مراقب پندار خود هم هست. اجازه نمی دهد ابلیس اعمالش را، عزاداری هایش را، مناسک و مراسم عاشورایی را، برایش تزیین کند و او را به تیر غرور و حتی نیزه عجب، شکار کند. او به این فهم و درک عظیم رسیده است که نباید برای حسینی شدن، به عبادت های انجام داده غره نشویم. شیطان هزاران سال «عبادت» کرد، اما به «عبودیت» نرسید. اصلا همین غرور به عبادت، انسان را از بندگی بازمی دارد و اجازه نمی دهد در کنار امام حسین قرار بگیریم ، چنان که برخی قرار نگرفتند در محرم ۶۱ . بیاییم عبادت هایمان را با عبودیت گره بزنیم تا جامعه ما نیز بتواند به فهم حسین در همه زوایا دست پیدا کند. دنبال تک لحظه هایی باشیم که می تواند ما را، «حروار» از سالاری سپاه یزید تا سربازی در سپاه مولاحسین (ع) برساند و «زهیرگونه» فاصله را با پسر فاطمه (س) به صفر برساند. دنبال لحظه هایی باشیم که یک عمر نجاتمان بدهد و در بازآمدن محرم، تکلیف ما را نورانی و روحانی بنویسد. دنبال آن تک لحظه های طلوع باشیم تا همه جانمان را و جهانمان را روشن کند تا بتوانیم به حقیقت برسیم. آن وقت است که در گذر از احساس، به فهمیدن می رسیم و با گذر از  «بصر» به بصیرت راه می یابیم. آن وقت است که یک قطره اشک بر مولاحسین(ع) معجزه می کند، هم ما را هدایت می کند و هم توان هدایتگری مان می دهد و هم هدایتگری مان را موفق می کند. اجازه بدهید با فرازهایی از زاویه نگاه عارف یک عالم فرهیخته به خود و به کربلا بنگریم، این  نگاه می تواند ما را از خواب تا اوج بیداری رهنمون بشود؛ یک قطره اشک بر امام حسین جهنم را خاموش می کند. مسلمانی که براساس مکتب اسلام زندگی می کند نباید بر هیچ مصیبتی گریه کند به جز مصیبت اهل بیت (ع). باید به گریه جهت داد. باید مصیبت ها را بهانه کرد و برای امام حسین (ع) گریه کرد! نه این که امام حسین (ع) را بهانه کرد و برای مصیبت های دیگر گریست! چرا در همه مصیبت ها برای اهل بیت گریه نکنیم؟! در حالی که یک قطره اشک بر حسین(ع) جهنم را خاموش می کند!... این امتیازات حاصل مصیبت های عظیمی است که هیچ کس جز اباعبدا... در راه خدا آن ها را تحمل نکرد. هدف او هم یاری دین خدا بود و می خواست تا بقیه هم در این راه، او را یاری کنند. وقتی که حسین (ع) یکه و تنها صدا می زد هل من ناصر ینصرنی همه موجودات از جن و ملائکه و ... اعلام آمادگی کردند اما او نپذیرفت، چون هدفش نابودی دشمن نبود، هدفش هدایت بود و فقط با کشته شدن او این هدف محقق می شد. او تا آخرین لحظه قبل از شهادت تلاش کرد تا دشمنانی را که به قصد ریختن خون او آمده بودند هدایت کند. همه اتفاقاتی که برای ایشان و اصحاب و اهل بیت و حضرت زینب (س) اتفاق افتاد برای هدایت بود و واضح است که این برنامه ای از پیش تعیین شده است تا انسان ها هدایت شوند. بعد از گذشت سال ها از این حادثه، هر انسانی می تواند از این ماجرا راه درست را پیدا کند و این مسئله مختص به شیعیان یا مسلمانان نیست.
هیچ کس همانند حسین (ع) نیست ... حسین (ع) فرزند زهرا(س) و فرزند علی (ع) امیرالمومنین است... و بزرگان گفته اند که: واجب لاشریک له خدا است و ممکن لاشریک له حسین است!
نباید نسبت به بندگان خدا حتی اگر گناهان آشکار دارند بدبین بود. ممکن است این افراد متحول شوند و از اولیای خدا شوند! همه قابل احترامند. حضرت حر مگر این چنین نبود؟! حضرت زهیر چطور؟! ... در دستگاه حسین بن علی (ع)، در یک لحظه، با یک جذبه می شود از قعر جهنم به اوج آسمان رسید و از این صحنه های زیبا در کربلا بسیار است! و مارایت الا جمیلا ... خدایا چقدر زیبا است!...
در کربلا همه چیز در اوج است! فضائل و رذائل! در این جا می توان صحنه هایی بی نظیر رامشاهده کرد! گاهی به خاطر یک انگشتری، انگشت را قطع می کنند و ... از آن طرف پیرمردی مانند عابس در اوج عشق و شور از همه چیز خود گذشته است... و عرفان این است ... نمایشگاه بزرگی از زیبایی های بی نظیر... جایی که مرگ در راه خدا در کام جوانان آن شیرین تر از عسل است... و حسین در همه لحظات در مسیر رسیدن به کربلا در همه منازل، راه حق را از باطل نشان می داد و یاران خود را بر سر دوراهی انتخاب مرگ با عزت مخیر گذاشته بود و این مسئله فقط در شب عاشورا اتفاق نیفتاد. حسین رحمت واسعه الهی است! السلام علیک یا رحمة الله‌ الواسعه... حسین بی نظیر است. لذا برای همیشه مصباح هدایت و کشتی نجات است با یک ماموریت همیشگی و جهانی؛ هدایت انسان! امام برای هدایت هم رحمت واسعه است و دشمن هم اگر "ذات" قابل هدایت داشت در این دریای رحمت، طهارت می یافت چنانکه "حر"  سردار اولیه سپاه یزید " حربن شهید ریاحی" شد و این راه را نشان داد و راه باز است هنوز و ما خود باید خویش را به این دریا برسانیم و طاهر شویم و به حسین(ع) برسیم....