«قیشدان چیخدیم»؛ مراسمی برای اعلام آمدن بهار
به گزارش خبرگزاری فرهنگ رضوی و به نقل از ایسنا،حسین عباسینیا گفت: جشنهای نوروزی صرفا به خاطر برپایی یک جشن ساده برای نو شدن سال نیست و هر کدام از این مراسم به نوعی فلسفه آفرینش را بیان میکند و هر کدام یادمانی از خاطره مخصوص ایام نوروز است.
وی افزود: اکثر جشنهای نوروز در حال داشتن ظاهری پرنشاط و شادمانه نوعی ستایش و نیایش به درگاه خداوند منان است برای سامان یافتن زندگی، آمدن برکت و پویایی در روی زمین و شروع طراوت و زایش و رویش، به همین دلیل روز اول فروردین که همزمان است با حرکت گیتی، از قداست خاصی برخوردار است و روز اورمزد خوانده میشود، به همین جهت این روز را نوروز میگویند.
این پژوهشگر خاطرنشان کرد: نوروز یعنی روزی که طبیعت نو شده و فلک کار خود را آغاز کرده و نشاط و خرمی به زمین آمده و به همین جهت این روز را باید جشن گرفت و به درگاه خداوند ستایش، نیایش و بندگی کرد و این ستایش و نیایش نوعی تذکر و بازآفرینی نمادین آفرینش نخستین است که در هر تکرار ارواح مردگان نیز به زمین میآیند و تجدید حیات میکنند؛ این ارواح همان فرهوشیها و فروهرها هستند که یکی از پنج نیروی موجود در انسان است و هنگام تولد در نهاد او قرار داده میشود.
وی اظهار کرد: والاترین آن فروهر است که وجود روحانی و ارزشمند انسانی است. کلمه فروهر و فروردین هر دو از یک ریشه و برگرفته از واژه اوستایی فرورتی به معنی ارواح در گذشتگان پاک و منزه است.
عباسینیا تصریح کرد: مراسم قیشدان چیخدیم از مراسم زیبا و نمایشی است. در اواخر زمستان چوپانها اقدام به برپایی این آیین میکردند. در روزی به خصوص مردم روستا و چوپانان در مسجد روستا جمع شده و برای هر چه سریعتر آب شدن یخها و آمدن گرما به زمین و رفتن احشام به چرا برای فوت زمستان مجلس ختم میگرفتند و به این ترتیب مرگ زمستان و آمدن بهار را اعلام میکردند.
وی عنوان کرد: پس از برگزاری ختم، در میدان روستا جمع شده و شال قرمز و بزرگی را در روی برفها پهن میکردند و نقل و نبات و شیرینی، انواع میوه، خوشه گندم و نیز یک کاسه آب و یک آیینه روی آن میگذاشتند و سپس در کنار این شال رقص و پایکوبی میکردند و مرگ زمستان را اعلام میکردند.
عباسینیا تاکید کرد: با توجه به اینکه شکل نمایشی این مراسم زیبا است این مراسم به شکل نمایش درآمده است و نمایش این مراسم در میدانچهای با حضور اهالی روستا و با آواز و شعرخوانی همراه بوده است.