خبرگزاری رضوی- سعید خلخالی؛ سال 2019 میلادی بود که ویروس «کرونا» یا کووید 19 در شهر ووهان چین شایع شد و در فاصله کمی به شهرهای دیگر استان هوبئی سرایت کرد، پس از گسترش این بیماری در این استان، شهر ووهان که مبدأ شیوع این بیماری نام گرفت، از 23 ژانویه سال 2020 میلادی قرنطینه اعلام شد و حملونقل 15 شهر دیگر نیز متوقف شد.
طبق اعلام متخصصان بیماریهای واگیر، تماس با فرد آلوده و حضور در اجتماعاتی که افراد ناقل در آن حضور دارند، اصلیترین عامل انتقال کووید 19 به دیگران است و همین عامل سبب اعمال وضعیت قرنطینه در ووهان و ایجاد محدودیتهای جدی در دیگر شهرهای آلوده شد.
ویروس وارداتی
اولین مورد ابتلا به ویروس کرونا در ایران، 30 بهمن 98 و در شهر قم ثبت شد، پسازآن به تهران، گیلان و مازندران سرایت کرد و امروز همه استانهای کشور درگیر این ویروس وارداتی هستند؛ از ابتدای شیوع این بیماری در کشور، انتظار میرفت دولت و ستاد ملی مقابله با کرونا، اقدامی قاطع و عاجل در مقابله با شیوع کرونا در کشور انجام دهند اما به توصیهها و درخواستها بسنده شد.
پس از گذشته بیش از یک ماه از ورود این ویروس به کشور، ستاد ملی مقابله با کرونا محدودیتهایی تحت عنوان «فاصلهگذاری اجتماعی» را از 8 فروردینماه 98 در سراسر کشور اعمال کرد، محدودیتهایی که پس از ابتلای 41495 و جان باختن 2757 نفر از مبتلایان اتفاق افتاد.
این سؤال مطرح است که با وجود سیر صعودی مبتلایان به کرونا در روزهای پایانی سال 98، چرا چنین محدودیتهایی از ابتدا اجرایی نشد؟
در روزهایی که مردم برای سال نو آماده میشدند، خرید عید و حضور در بازارها و پاساژها به اوج میرسید، اجتماعات و اماکن مذهبی تعطیل شد اما محدودیت خاصی برای فعالیت فروشگاهها، مجتمعهای تجاری و اداری وضع نشد، سفرها ادامه یافت و حتی محدودیتهایی که برخی استانها برای کنترل شیوع کرونا اتخاذ کرده بودند، لغو شد.
5 وزیر بهداشت پیشین و 17 استاد برجسته پزشکی در نامهای به رئیسجمهور، متذکر شدند « مطمئن ترین راه کنترل و کاهش این بیماری و نجات کشور از ویروس منحوس کرونا، قطع زنجیره تماس افراد سالم با افراد بیمار و ناقل است که لازمه آن محدود کردن ترددها و مسافرت ها و تعطیلی صنوف زنجیره غیرضروری و مراکز خرید بزرگ و پر ازدحام و کنترل مبادی ورودی و خروجی شهرها است. استمرار شرایط فعلی زندگی مردم و تداوم رفتوآمدهای غیرضروری نتیجه¬ای جز وخامت اوضاع نخواهد داشت.»
با این وجود، اعلام میشود «قرنطینه مربوط به قبل از جنگ جهانی اول است»، از مردم «درخواست» میشود در خانه بمانند، تلاش میشود با اقدامات فرهنگی مردم را مجاب به در خانه ماندن کنند اما مجموعه این اقدامات متناقض، خروجی مثبتی نداشت؛ تعطیلی دانشگاهها و مدارس و دور کار شدن بخشی از کارمندان در آستانه تعطیلات نوروزی، بهترین فرصت برای سفر را فراهم میکند، از سوی دیگر، خط خبری رسانهها بر «نترسیدن» از این ویروس متمرکز میشود و نتیجه آن، جدی نگرفتن کرونا از سوی نیمی از کشور است، ثبت حدود 8 میلیون سفر در تعطیلات نوروزی، موأید این موضوع است.
قرنطینه نیمبند
در واقع، نوعی قرنطینه نیمبند در کشور اجرا شد که تناسب اجرایی نداشت و امروز که با جهش آمار مبتلایان و قربانیان این ویروس مواجه هستیم، سختگیریهایی لازم اما دیرهنگام اعمال میشود؛ منع هرگونه تردد بین شهری، جریمه سنگین برای ناقضان این منع، کنترل و غربالگری جدیتر و تداوم تعطیلی مراکز آموزشی، مراکز تجاری غیر ضرور و ادارات قطعاً به کنترل این بیماری به ما کمک میکند.
باید بپذیریم روزهای پایانی اسفند تا دهه اول فروردینماه که ایام تعطیلات نوروزی بود، طلاییترین زمان برای اجرای طرح فاصلهگذاری اجتماعی و ایجاد محدودیتهای سختگیرانه برای کنترل کرونا بود که نهتنها از آن استفاده نشد، بلکه به زمانی برای چرخش این بیماری در کشور بهواسطه سفرهای غیر ضرور بخشی از مردم تبدیل شد.