جنگیدن برای زندگی در دنیایی به دور از ترحم/ رؤیای حفظ قرآن
به گزارش خبرگزاری رضوی، به خانه‌ای ساده در یکی از محله‌های بیرجند رفتیم، دختری که به سختی راه می‌رفت از ما استقبال می‌کند، در خانه نه خبری از ویلچر بود نه خبری از واکر، مهارت کنار آمدن با تفاوت از همان کلام‌های اولیه‌اش معلوم بود.
او در خانواده‌ای کوچک و در کمال سادگی برای موفقیت و استقلالش تلاش می‌کند و عصای دست مادرش نیز است. از هنر گرفته تا ورزش و به تازگی حفظ قرآن راه هم شروع کرده و سرشار از ذوق و زندگی پر از مدال و تقدیرنامه است.
سال‌های سخت زندگی، تفاوت او با دختران هم سن و سالش و بیماری تالاسمی هیچ یک نتوانسته زهرا را از پا در آورد. او برای انسانی خوب بودن هر روز تلاشی بی‌وقفه دارد.
توسل به امام رضا و گذران روزهای سخت زندگی
زهرا علی‌آبادی گفت: تا شش سالگی متوجه معلولیتم نشده بودیم و بعد از آن نیز با مخالفت پدر و مشکلات مالی برای عمل مواجه شدیم، به امام رضا(ع) متوسل شدیم و به لطف خدا مشکلات راه رفتنم کمتر شده است.
این دختر بیرجندی با بیان اینکه در حال حاضر فعالیت‌های هنری مانند نقاشی روی شیشه و گلدوزی انجام می‌دهم، اظهار کرد: به تازگی رشته تنیس روی میز را آغاز کرده و صاحب مقام دوم کشوری در مسابقات شهر تنکابن شده‌ام.
رؤیایی در دل
علی‌آبادی که رؤیای حفظ کامل قرآن و کسب مقام کشوری پارالمپیک را در سر می‌پروراند، افزود: این مسابقات علاقه و انگیزه‌ای برای ادامه زندگی و موفقیتم ایجاد کرده است.
وی با تأکید بر اینکه در شرایطی سخت و بدون مربی حرفه‌ای برای این مسابقات تمرین می‌کردم، گفت: سالن تمرینات از خانه‌ام بسیار دور است و این امر شرایط رفت و آمد را برایم سخت کرده است.
این دختر بیرجندی با گلایه از کمبود مربی بانو و محدودیت قرار دادن مربی آقا و سالن برای تمرینات معلولان، تصریح کرد: ورزشکاران معلول بسیار فعال هستند، اما آنقدر که لازم است به آنان رسیدگی نمی‌شود.
علی‌آبادی تنها به هنر و ورزش تکیه نکرده، او مانند بسیاری از افراد عادی سر کار می‌رود و در دفتر جامع معلولین بیرجند در کنار افرادی مانند خودش کار کرده و برای آنان برنامه‌های مختلفی از جمله کلاس‌های آموزشی برگزار می‌کند.
جنگیدن برای زندگی در دنیایی به دور از ترحم
وی بیان کرد: اوایل قبول کردن این موضوع که از بین خانواده و دوستان تنها من دچار معلولیت شدم، بسیار سخت بود، علاوه بر آن در مدرسه دوستی نداشتم و گاهی با تمسخر همکلاسی‌هایم مواجه می‌شدم.
این دختر بیرجندی بیان کرد: زمانی که به مسابقات راه یافتم و در زمینه‌های مختلف مقام و افتخارات کسب کردم و این موضوع باعث شد تا با تفاوت‌هایم کنار آمده و اعتماد به نفس از دست رفته‌ام را بازیابم.
علی‌آبادی با بیان اینکه هنوز زمان بسیاری از تلاش‌های شبانه‌روزی‌ام نگذشته بود که دچار بیماری تالاسمی شدم، تصریح کرد: بیماری‌ام در سال‌های آخر دبیرستان به اوج خود رسیده بود و من شب‌ها را در بیمارستان می‌گذراندم و صبح‌ها به حوزه امتحان رفتم و علی رغم تصور معلمان و دوستانم قبول شدم.
وی با اشاره به اینکه هزینه‌های عمل جراحی بسیار بالا بوده و به علت مشکلات مالی نمی‌توانم پایم را عمل کنم، افزود: علاوه بر آن هزینه ساخت کفش مخصوص معلولان کوتاهی پا نیز بسیار بالا است چراکه این کفش باید مخصوص پای هرکس جداگانه ساخته شود.
او از آغاز حفظ قرآن گفت و افزود: تلاوت و حفظ قرآن آرامشم را دوچندان کرده و آرزو دارم که قرآن را به طور کامل حفظ کنم.
این دختر بیرجندی از آرزویش برای رفتن به کربلا گفت و یادآور شد: آرزو دارم روزی بتوانم به زیارت امام حسین(ع) بروم، آرزویی که هنوز محقق نشده و امیدوارم در آینده به آن برسم.
کلام آخر
تفاوت‌ها و نواقص انسان‌ها مهم نیست، بلکه آنچه مهم است توانمندی‌های افرادی چون زهراست که به دور از تفکرات منفی و با باور توانمندی که خدا به اوعطا کرده، در راه رسیدن به آرزوهایش لحظه‌ای از پای ننشسته است. چه خوب است توانایی‌هایی که خداوند به انسان‌ها داده را درک کرده و با تلاش به آنچه شایسته معبود خدا بودن است دست یابیم.
سال‌های سخت زندگی، تفاوت او با دختران هم سن و سالش و بیماری تالاسمی هیچ یک نتوانسته زهرا را از پا در آورد. او برای انسانی خوب بودن هر روز تلاشی بی‌وقفه دارد.
توسل به امام رضا و گذران روزهای سخت زندگی
زهرا علی‌آبادی گفت: تا شش سالگی متوجه معلولیتم نشده بودیم و بعد از آن نیز با مخالفت پدر و مشکلات مالی برای عمل مواجه شدیم، به امام رضا(ع) متوسل شدیم و به لطف خدا مشکلات راه رفتنم کمتر شده است.
این دختر بیرجندی با بیان اینکه در حال حاضر فعالیت‌های هنری مانند نقاشی روی شیشه و گلدوزی انجام می‌دهم، اظهار کرد: به تازگی رشته تنیس روی میز را آغاز کرده و صاحب مقام دوم کشوری در مسابقات شهر تنکابن شده‌ام.
رؤیایی در دل
علی‌آبادی که رؤیای حفظ کامل قرآن و کسب مقام کشوری پارالمپیک را در سر می‌پروراند، افزود: این مسابقات علاقه و انگیزه‌ای برای ادامه زندگی و موفقیتم ایجاد کرده است.
وی با تأکید بر اینکه در شرایطی سخت و بدون مربی حرفه‌ای برای این مسابقات تمرین می‌کردم، گفت: سالن تمرینات از خانه‌ام بسیار دور است و این امر شرایط رفت و آمد را برایم سخت کرده است.
این دختر بیرجندی با گلایه از کمبود مربی بانو و محدودیت قرار دادن مربی آقا و سالن برای تمرینات معلولان، تصریح کرد: ورزشکاران معلول بسیار فعال هستند، اما آنقدر که لازم است به آنان رسیدگی نمی‌شود.
علی‌آبادی تنها به هنر و ورزش تکیه نکرده، او مانند بسیاری از افراد عادی سر کار می‌رود و در دفتر جامع معلولین بیرجند در کنار افرادی مانند خودش کار کرده و برای آنان برنامه‌های مختلفی از جمله کلاس‌های آموزشی برگزار می‌کند.
جنگیدن برای زندگی در دنیایی به دور از ترحم
وی بیان کرد: اوایل قبول کردن این موضوع که از بین خانواده و دوستان تنها من دچار معلولیت شدم، بسیار سخت بود، علاوه بر آن در مدرسه دوستی نداشتم و گاهی با تمسخر همکلاسی‌هایم مواجه می‌شدم.
این دختر بیرجندی بیان کرد: زمانی که به مسابقات راه یافتم و در زمینه‌های مختلف مقام و افتخارات کسب کردم و این موضوع باعث شد تا با تفاوت‌هایم کنار آمده و اعتماد به نفس از دست رفته‌ام را بازیابم.
علی‌آبادی با بیان اینکه هنوز زمان بسیاری از تلاش‌های شبانه‌روزی‌ام نگذشته بود که دچار بیماری تالاسمی شدم، تصریح کرد: بیماری‌ام در سال‌های آخر دبیرستان به اوج خود رسیده بود و من شب‌ها را در بیمارستان می‌گذراندم و صبح‌ها به حوزه امتحان رفتم و علی رغم تصور معلمان و دوستانم قبول شدم.
وی با اشاره به اینکه هزینه‌های عمل جراحی بسیار بالا بوده و به علت مشکلات مالی نمی‌توانم پایم را عمل کنم، افزود: علاوه بر آن هزینه ساخت کفش مخصوص معلولان کوتاهی پا نیز بسیار بالا است چراکه این کفش باید مخصوص پای هرکس جداگانه ساخته شود.
او از آغاز حفظ قرآن گفت و افزود: تلاوت و حفظ قرآن آرامشم را دوچندان کرده و آرزو دارم که قرآن را به طور کامل حفظ کنم.
این دختر بیرجندی از آرزویش برای رفتن به کربلا گفت و یادآور شد: آرزو دارم روزی بتوانم به زیارت امام حسین(ع) بروم، آرزویی که هنوز محقق نشده و امیدوارم در آینده به آن برسم.
کلام آخر
تفاوت‌ها و نواقص انسان‌ها مهم نیست، بلکه آنچه مهم است توانمندی‌های افرادی چون زهراست که به دور از تفکرات منفی و با باور توانمندی که خدا به اوعطا کرده، در راه رسیدن به آرزوهایش لحظه‌ای از پای ننشسته است. چه خوب است توانایی‌هایی که خداوند به انسان‌ها داده را درک کرده و با تلاش به آنچه شایسته معبود خدا بودن است دست یابیم.
