آتشی که جان در آن سوزد/ در نکوهش خشونت با دیگران

آستانه تحمل اش خیلی پایین بود! به خصوص وقتی از سر کار به خانه می آمد! فشارها و سختی و مشکلات کاری اش را با داد و بیداد هوار می کرد سر بچه ها! کافی بود یکی از بچه ها سر و صدا کند یا مثلا حرف اش را گوش نکند با صدای بلند سرش فریاد می کشید و دعوای می کرد. با همسایه ها سر چیزهای کوچک درگیر می شد! اینکه چرا فلان همسایه در پارکینگ، ماشین اش را به ماشین من چسبانده! یا چرا همسایه بالایی وقتی از راه پله ها رد می شود پاهایش را محکم به زمین می زند یا... سر هر مساله کوچکی بهانه جویی می کرد تا به دعوا برسد! در این شرایط کافی بود کسی هم پیدا شود که جواب اش را بدهد یا بخواهد قانع اش کند که عصبانیت اش بی مورد است! بیشتر فریاد می زد و عصبانیت اش چند برابر می شد...
انسانهایی از این دست که در ارتباطات اجتماعی توانایی کنترل هیجان های خود را ندارند، معمولا به خودشان و دیگران آسیب می زنند! گاهی این آسیب، روانی و گاهی فیزیکی است! وقتی میزان عصبانیت از کنترل فرد خارج می شود ممکن است به هر کاری دست بزند و هر عملی را انجام بدهد که پس از آن دچار حس پشیمانی شود! 
در این شرایط به چنین افرادی توصیه می شود که حتما از موقعیتی که آنها را عصبانی کرده است، دور شوند. قدم بزنند! یک لیوان آب خنک بنوشند! نفس عمیق بکشند یا از دیگران بخواهند زمانِ مشخصی آنها را تنها بگذارند تا بتوانند مجدد آرامش خود را بازیابی کنند. 
خشونت و پرخاشگری یکی از دلایلی است که می تواند موجب از هم پاشیدن خانواده و در سطح وسیع تری موجب بروز مشکلات بسیار جدی در ارتباطات اجتماعی فرد در جامعه باشد. اگر توانایی کنترل خشم و مدیریت این هیجان از عهده فرد خارج شده باشد باید حتما از کسانی که می توانند برای درمان این مساله به او کمک کنند یاری بگیرد. تا پیش از اینکه برای خود یا دیگران مشکل جدی ایجاد کند؛ توانایی کنترل خشم را پیدا کند. 
امام رضا علیه السلام در این باره فرموده اند:
 خشم کلید هر بدی است.1 (مشکاه الانوار، ص 219 )
___________________________________________________________________________________
1. «الغَضَبُ مِفتاحُ کُلِّ شَرٍّ»