بهرِ خندیدن نترسان یارِ خویش/ در نکوهش ترساندن دیگران

آدم شوخ طبعی بود. معمولا در هر جمعی که بود با کارها و حرف هایش همه را شاد می کرد و می خنداند. خوبی اش این بود که شوخی هایش از جنس تمسخر یا انگشت نما کردن دیگران برای خنداندن نبود! اما یک ایراد بزرگ داشت و آن هم این بود که گاهی برای خندیدن از هر وسیله ای یا کاری برای ترساندن دیگران استفاده می کرد! 
یکی دوباری در شوخی هایش که دیگری را ترسانده بود هم به آنها آسیب جدی وارد شده بود. مثلا یکی از دوستان اش را که یکدفعه با پرت کردن شیء ترسانده بود که چشم اش صدمه دیده بود! 
یا یکی دیگر از دوستان اش به خاطر ترسیدن، زمین خورده بود! بعد از آن با خنده و شوخی، ناراحتی را از دل همه در می آورد اما این جنس از شوخی هایش آزاردهنده بود! 
شاید برخی از ما تجربه ی چنین لحظه هایی را داشته ایم که کسی ما را ترسانده باشد یا برای خندیدن این کار را انجام داده باشیم! اما این شیوه از شوخی که گاهی موجب صدمه دیدن طرف مقابل می شود، تاثیر و تبعات روحی بدی را نیز به دنبال دارد که ممکن است تا مدت ها برای آن شخص باقی بماند. 
انسان ها به لحاظ روحی ظرفیت های متفاوتی دارند که ممکن است به دلایل خاصی این رنجش در بخش دیگری از زندگی آنها تاثیر بدی بگذارد. شاید این مثال برای بسیاری از ما ملموس باشد که بچه هایی که به خاطر تنبیه شدن در کودکی با تاریکی برای آنها ایجاد رعب و وحشت کرده اند، در بزرگسالی ترس از تاریکی در وجود آنها نهادینه شده است. بنابراین اگرچه خندیدن و شاد بودن از توصیه های اکیدی است  که در دین اسلام هم به آن توجه بسیاری شده است اما رعایت حق و حقوق دیگران در نوع ایجاد این شادمانی یکی از مواردی است که باید حتما در روابط اجتماعی مان به آن توجه بسیاری داشته باشیم. 
امام رضا علیه السلام در این باره فرموده اند:
بر هیچ فرد مسلمانی جایز نیست که مسلمانی را بترساند.1 (عیون اخبار الرضا(ع)، ج2، ص128)
________________________________________________________________________________--
1. «لا يَحِلّ لِمُسْلِمٍ أَنْ يُرَوّعَ مُسْلِماً.»