نمایش نامه برگزیده رضوی؛
نمایشنامه " ام رضا " (بخش چهارم)
🎭 اشخاص نمایش
ام رضا: پیرزنی ۶۵ ساله
حاج عقيل: پیرمرد ۸۰ ساله
ننه جاسم: پیرزن ۷۰ ساله
رضا: جوان ۱۸ ساله
علی: جوان ۲۰ ساله
محمد: جوان ۱۸ ساله
ادامه صحنه دوم
ننه جاسم: یه پیغوم از ملا ممد آورده بودم که جوابمو گرفتم...
حاج عقيل: ایشاا... که خیره
ام رضا: خیلی وقته که خیری سراغ ما نمیا!
ننه جاسم: ام رضا بیل مو برم اوقت هرچی خواستی بگو.
حاج عقيل: مگه چه پیغامی آورده بودی ننه جاسم؟
ننه جاسم: ا ای زن می ترسم که بگم.
ام رضا (بلند میخندد): نترس نترس ننه جاسم حرفت ر بزن، خدا خیلی وقته که دیه صدای ای زن ر نمی شنفه.
حاج عقيل: کفر نگو زن، حرفت ر بزن ننه جاسم.
ننه جاسم: ملا ممد می خوا یه کاروان ببره مشد، گفت به شما هم بگم.
ام رضا: منم گفتم ما کاری با مشد نداریم، بد گفتم؟
(ام رضا برخواسته پای تنور می نشیند و دوباره مشغول نان پختن می شود.)
حاج عقيل: ای امام غریب خیلی وقته ما ر نمی طلبه و گرنه دوس داریم پابوس آقا بریم.
ام رضا: مو پنجاه سال پیش که ا اور شط ا همچیم دل کندم و اومدم ایور شط فکر می کردم ای امام غریب هوای غریبا ر داره اما نمی دونستم غریب کش می شم ایجا.
حاج عقيل: ام رضا تو دل سوخته ای درست، اما چه کار ای امام غریب داری؟
دلت ا جای دیه پره خو حرف دلت بزن. چرا کفر می گی؟
ام رضا: آره حق با تونه (به قلب خود اشاره می کند) ای دل سوخته، ای دل تو غربت سوخته پنجاه ساله که حرفشه تو خودش نگه داشته.
ننه جاسم: تو دلته راهی کن با ای کاروان بریم مشد اوجا هرچی تو دلته به امام رضا بگو.
ام رضا: شکایتمه ا ای مرد (به حاج عقیل اشاره می کند) ا ای شاه توس، هشتم تو دلم که ببرم اور شط کنار ضریح حسین فاطمه بهش بگم.
حاج عقيل: راه کربلا که وا شد مو به تو نگفتم بیا راهیت کنم بری زیارت؟ تو خودت گفتی نمی رم
ام رضا: مو پنجاه سال پیش ا اور شط تنها اومده بودم که تنها برگردم؟ مگه تو همو نبودی که مو به خاطرش قید عشیره مو زدمو به دنبالش ای شط خونین زیر پا گذاشتم و آمدم ایجا؟
ننه جاسم: ام رضا بیا ای کینه ی قدیمی ر ا دلت پاک کن، دلت یه دله کن و با ای کاروان راهی شو.... ادامه دارد
🔸معصومه جمهوری (همدان)
🔸برگزیده جشنواره نمایشنامه نویسی در فرهنگ رضوی _ قزوین
ام رضا: پیرزنی ۶۵ ساله
حاج عقيل: پیرمرد ۸۰ ساله
ننه جاسم: پیرزن ۷۰ ساله
رضا: جوان ۱۸ ساله
علی: جوان ۲۰ ساله
محمد: جوان ۱۸ ساله
ادامه صحنه دوم
ننه جاسم: یه پیغوم از ملا ممد آورده بودم که جوابمو گرفتم...
حاج عقيل: ایشاا... که خیره
ام رضا: خیلی وقته که خیری سراغ ما نمیا!
ننه جاسم: ام رضا بیل مو برم اوقت هرچی خواستی بگو.
حاج عقيل: مگه چه پیغامی آورده بودی ننه جاسم؟
ننه جاسم: ا ای زن می ترسم که بگم.
ام رضا (بلند میخندد): نترس نترس ننه جاسم حرفت ر بزن، خدا خیلی وقته که دیه صدای ای زن ر نمی شنفه.
حاج عقيل: کفر نگو زن، حرفت ر بزن ننه جاسم.
ننه جاسم: ملا ممد می خوا یه کاروان ببره مشد، گفت به شما هم بگم.
ام رضا: منم گفتم ما کاری با مشد نداریم، بد گفتم؟
(ام رضا برخواسته پای تنور می نشیند و دوباره مشغول نان پختن می شود.)
حاج عقيل: ای امام غریب خیلی وقته ما ر نمی طلبه و گرنه دوس داریم پابوس آقا بریم.
ام رضا: مو پنجاه سال پیش که ا اور شط ا همچیم دل کندم و اومدم ایور شط فکر می کردم ای امام غریب هوای غریبا ر داره اما نمی دونستم غریب کش می شم ایجا.
حاج عقيل: ام رضا تو دل سوخته ای درست، اما چه کار ای امام غریب داری؟
دلت ا جای دیه پره خو حرف دلت بزن. چرا کفر می گی؟
ام رضا: آره حق با تونه (به قلب خود اشاره می کند) ای دل سوخته، ای دل تو غربت سوخته پنجاه ساله که حرفشه تو خودش نگه داشته.
ننه جاسم: تو دلته راهی کن با ای کاروان بریم مشد اوجا هرچی تو دلته به امام رضا بگو.
ام رضا: شکایتمه ا ای مرد (به حاج عقیل اشاره می کند) ا ای شاه توس، هشتم تو دلم که ببرم اور شط کنار ضریح حسین فاطمه بهش بگم.
حاج عقيل: راه کربلا که وا شد مو به تو نگفتم بیا راهیت کنم بری زیارت؟ تو خودت گفتی نمی رم
ام رضا: مو پنجاه سال پیش ا اور شط تنها اومده بودم که تنها برگردم؟ مگه تو همو نبودی که مو به خاطرش قید عشیره مو زدمو به دنبالش ای شط خونین زیر پا گذاشتم و آمدم ایجا؟
ننه جاسم: ام رضا بیا ای کینه ی قدیمی ر ا دلت پاک کن، دلت یه دله کن و با ای کاروان راهی شو.... ادامه دارد
🔸معصومه جمهوری (همدان)
🔸برگزیده جشنواره نمایشنامه نویسی در فرهنگ رضوی _ قزوین
