ذکر خداوند که در دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان آمده است، به قدری اهمیت دارد که خداوند در قرآن اعراض و دوری از آن را عامل تنگی معیشت و محشور شدن در قیامت در حالت کوری معرفی کرده است.

به گزارش خبرگزاری فرهنگ رضوی، در بخشی از دعای روز هفتم ماه مبارک رمضان از خداوند درخواست می‎کنیم توفیق ذکر دائمی خود را نصیب ما کند. ذکر خداوند به قدری اهمیت دارد که خداوند در قرآن اعراض و دوری از آن را عامل تنگی معیشت و محشور شدن در قیامت در حالت کوری معرفی کرده است ومی‎فرماید «وَ مَنْ أَعْرَضَ عَنْ ذِکْری فَإِنَّ لَهُ مَعیشَةً ضَنْکاً وَ نَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیامَةِ أَعْمى‏؛و هر کس از یاد من دل بگرداند، در حقیقت، زندگىِ تنگ [و سختى‏] خواهد داشت، و روز رستاخیز او را نابینا محشور می‎کنیم.»

«بسم الله الرحمن الرحیم
اللهمّ اعنّی فیهِ علی صِیامِهِ و قیامِهِ و جَنّبنی فیهِ من هَفَواتِهِ و آثامِهِ و ارْزُقْنی فیهِ ذِکْرَکَ بِدوامِهِ بتوفیقِکَ یا هادیَ المُضِلّین.
خدایا یاری کن مرا در این روز بر روزه گرفتن و عبـادت و در آن از بیهوده‎گویی و گناهان برکنارم دار و در آن ذکر خود را همیشه روزی‎ام کن؛ به توفیق خودت ای هدایت‎کننده گمراهان.»