به گزارش خبرگزاری رضوی از تهران؛ فرهاد ورهرام متولد سال ۱۳۲۷ در بروجرد و فارغالتحصیل رشته سینما از دانشکده هنرهای دراماتیک است. در کارنامه مستندسازی او، آثاری چون «تاراز»، «عروسی مقدس»، «یاد و یادگار»، «خلوت جنگل»، «ایستگاه، دماوند»، «سیاهان جنوب ایران»، «بدون شناسنامه»، «بند آب بند خاک»«اورامان تخت»«هجیج» و... به چشم میخورد.
مستندساز پیشکسوت سینمای ایران با مستند «عروسی پسر زینت» در دوازدهمین دوره جشنواره بینالمللی «سینماحقیقت» حضور داشت. در خلاصه موضوع این فیلم ۶۴ دقیقهای آمده است: «محسن پسر بزرگ زینت در یکی از دانشگاههای ایتالیا دوره فوق لیسانس را میگذراند. برادر و خواهر وی نیز در ایتالیا تحصیل میکنند. زینت و همسرش از دوری فرزندانشان دلتنگند و محسن را راضی میکنند تا به جزیره قشم برگردد و دختری روستایی را برای همسری وی انتخاب میکنند. این فیلم داستان عروسی سنتی پسر زینت است که به مدت ۶ روز در روستای سلخ برگزار شد.»
درباره ورهرام باید گفت: این کارگردان پیشکسوت بیشتر مستندهایی ساخته که به آداب و رسوم بومی مردم ایران اشاره دارد و به نوعی در ژانر مردم شناسی جای می گیرند.
او در گفت و گو با خبرگزاری رضوی؛ در پاسخ به این سوال که برگزاری جشنواره در حوزه سینمای مستند تا چه اندازه به ارتقا و رشد سینمای مستند ایران کمک می کند معتقد است: جشنواره ها زمانی تاثیر گذارند که بتوانند جریان سازی کنند یعنی بسترهای جدیدی را برای فیلم سازی پیش روی فیلم سازان قرار دهند و شرایط جدیدی را پدید آورند اتفاقی که چندان در کشور ما رخ نمی دهد و حتی در جشنواره ای مثل فیلم فجر که در حوزه سینمای داستانی برگزار می شود جریان سازی به چشم نمی خورد.
ورهرام با اشاره به این که در حوزه سینمای مستند،جشنواره سینما حقیقت جایگاه خوبی دارد می افزاید: بهرحال این جشنواره با همه ضعف ها و نقدهایی که به آن وارد است اما مشابه ای در کشور ما ندارد و به لحاظ کمیت و کیفیت در حوزه مستند سازی جشنواره اول ماست.هرچند که من انتقادهایی به آن دارم اما در مجموع برگزاری آن مفید است.
این مستند ساز حوزه مردم شناسی با بیان این که فیلم سازی در حوزه مردم شناسی نیازمند اطلاعات پژوهشی گسترده ای است می گوید: این حوزه مستند سازی در کشور ما بشدت ضعیف است و حتی می توان گفت ما مستند های مردم شناسی نداریم زیرا زمانی ما می توانیم ادعای داشتن مستندهای مردم شناسی داشته باشیم که دانشگاه ها و مراکز پژوهشی ما در این زمینه فعال و حوزه سینمای مستند ما را پشتیبانی کنند.
ورهرام ادامه می دهد: علم مردم شناسی از دل پژوهش های عمیق آکادمیک بیرون می آید تبدیل به سناریو شده و در اختیار مستند ساز قرار می گیرد آن هم مستند سازی که تجربه این کار را دارد نه این که صرفا فقط چند روز برای فیلم سازی به منطقه و اقلیم خاصی سفر کند.
او مستند سازی در حوزه مردم شناسی را ژانری میان رشته ای معرفی می کند و معتقد است: در کشورهای دیگر که در این شاخه مستند سازی قوی هستند مثل فرانسه و اتریش؛ مستند ساز ابتدا در دانشگاه در رشته مردم شناسی اطلاعات و علم لازم را کسب می کند آن گاه به حوزه سینمای مستند ورود می کند.اتفاقی که در ایران رخ نمی دهد.خیلی از آداب و رسوم سنتی ایران در حال نابودی است بدون اینکه مستند سازی سراغ آنها برود.در حوزه موضوعات دینی هم این اتفاق افتاده است.